Լիդա Հակոբյան «Իմ անմե´ղ մեղավոր, իմ սե´ր...»

Հիմա երևի մտածում ես, թե մեղադրում եմ քեզ ինձ պատճառած ցավի համար...բայց ես հիշում եմ քո դեմքն անմեղ (բայց մեղավոր` ցավ պատճառած քո դեմքն անմեղ)... ու մոռանում եմ ինձ երբևէ ցավ թվացած տառապանքը...ինչի՞ համար քեզ մեղադրեմ` չսիրելու՞դ...թե այն մտքի, որ ստիպում ես ինձ հավատալ, թե չես սիրում..ցավալի է...արցունք չկա...չոր աչքերով, բութ հայացքով ես նայում եմ իմ գրչին, որ սահուն նկարում է իմ մտքերը...այո’, ցավալի է, բայց կարելի է դիմանալ...ես նկարել չգիտեմ ու միակը բանը, որ ինձ մոտ ստացվում է նկարել` ծաղիկներն են...ծաղիկներ եմ նկարում...ասում են, որ եթե անընդհատ ծաղիիներ ես նկարում, ուշադրության կարիք ունես...միգուցե այդպես է...իսկ միգուցե այդ ծաղիկներն իմ հոգու գարունն են, որ ուզում եմ քե’զ տալ...թող քո կյանքում միշտ գարուն լինի...թող, որ քո ուշադրությանը միշտ կարոտ իմ սիրտը ծաղիկներ նկարի քե’զ համար...քո գարունը թող լցվի ի’մ ծաղիկներով....հիմա ի՞նչ ես մտածում...էլի մտածում ես, թե մեղադրու՞մ եմ քեզ...իմ անմե’ղ մեղավոր..դու մեղավոր չես, որ ինձ չես սիրում...դու` իմ հոգու գարուն ու թվացյալ անմեղ այնպե’ս... ...ու ծաղիկներ եմ նկարում...անվերջ նկարում եմ խելագարի պես....անմե’ղ, անմե’ղ, անմե˜ղ ծաղիկներ...

Հեղինակ՝ © Լիդա Հակոբյան