Լիդա Հակոբյան «Ինձ մենակ թողեցիր»

Ինձ մենա՛կ թողեցիր...հենց այն նույն հոգեբուժարանում, որ մենք էինք կառուցել...մեր ստեղծած աշխարհը...մի՞թե ուրիշ աշխարհ գոյություն ունի...միակ բանի գոյությունը, որ հիմա զգում եմ դա մեր հոգեբուժարանն է, որտեղ մենք սպիտակ հագուստներով էինք...ու մեր սպիտակ վերնաշապիկների երկար թևքերը միշտ կապում էինք իրար...այդպես մեզ լավ էինք զգում...հիշու՞մ ես, իմ վերնաշապիկը միշտ կեղտոտ էր...ես միշտ խաղում էի հողերի հետ, հողերի մեջ, ցեխերի մեջ...ցեխը քսում էի շորերիս և ուրախանում այնպես, ասես դրանում էր ողջ էությունն ապրելու...երբեմն-երբեմն նաև երեսիս էի քսում ցեխն ու համբուրում էի քեզ...հիշու՞մ ես ինչպես էիր վախենում, որ քո վերնաշապիկը նույնպես կցեխոտվեր, բայց շատ էիր ուզում ինձ համբուրել ու ես ցեխախառն իմ ձեռքերը քսում էի քո մազերին, քո այտերին ու քիթումռութով մտնում էի այտիդ քսված ցեխի մեջ․․․հետո էլի համբուրում էի շրթունքներդ ու ձեռքերս քսում քո վերնաշապիկին, ջղայնացնում էի քեզ ու դու ի պատասխան ոչինչ չէիր անում...գիտեիր, որ քո ցնդածն եմ ու մի քիչ ավելի գիժ եմ քեզնից......իսկ հիշում ես, թե որքան էինք սիրում անձրևները..․հոգեբուժարանի աշխատողները միշտ զայրանում էին, բայց ես կարծում եմ, որ նրանք նախանձում էին մեզ...մեր նման գիժ չէին...անհամբեր վազում էինք դուրս՝ առանց հողաթափերի, ոտաբոբիկ, մեր սպիտակ վերնաշապիկներով...պառկում էինք ասֆալտին, դուրս էինք հանում մեր լեզուներն ու ուզում էինք անձրևը խմելը...հիշու՞մ ես...Փորձում էինք բացել մեր աչքերը, բայց դրանք այդպես էլ կիսափակ էին մնում...տաք թվացող անձրևի տակ դու բռնում էիր ձեռքերս ու ես զգում էի տաք ձեռքերիդ ջերմությունը...էլի այդ հոգեբուժարանի նախանձ աշխատողները...մեզ ուժով ներս էին տանում ու ստիպում էին լոգանք ընդունել...բայց մենք փախնում էինք նրանցից..․հիշու՞մ ես, ծեծում էինք նրանց ու փախնում....նրանք հիմար էին. չէ որ մենք արդեն լողացել էինք անձրևի տակ...հիշում ես, իմ գիժ...հիշու՞մ ես...դժվար թե հիշես...չէ որ ինձ մենակ ես թողել...գնացել ես...ապաքինվել ու հեռացել ես, իսկ ես մենակ եմ մնացել մեր հոգեբուժարանում...ու ափսոսում եմ..ափսոսում, որ արդեն ապաքինված ես ու հասկանալու ես, որ ես ցնդած գիժ եմ...ու դեռ երկար պետք է ոտաբոբիկ մտնեմ ցեխերի մեջ, բայց էլ ոչ մի ցնդածի չհամբուրեմ ու չջղայնացնեմ․․․ու իմ սպիտակ վերնաշապիկի երկար, կախ ընկած թևքերից մեկին կապած կպահեմ քո մաքուր և արդուկած սպիտակ վերնաշապիկի թևքն ու անընդհատ կհոտոտեմ այն...

Հեղինակ՝ © Լիդա Հակոբյան