Լիլիթ Բաղդասարյան | Հուն

Սերը հավերժության դիմագծեր ուներ,
բայց մահկանացու դեմքն արագ կնճռոտվեց,
ու մնաց ոչինչը
հայացքի մեջ նրա,
ով սիրել է

Դու փրկեցիր ինձ կյանքից,
բայց տարար ավելին, քան կյանքն էր
հիմա բաց թող ձեռքս,
ես այլևս չեմ խեղդվում

ես սովորեցի լողալ, երբ կարծում էի` գիտեմ,
ու սովորեցի չխեղդվել հունի մեջ,
որ տանում էր ամեն ինչ,
բայց քեզ այդպես էլ չտարավ

մենակ թող ինձ այս հունի մեջ
ինձ չի սպառնում մահը,
ինչպես կյանքն այլևս չի սպառնա,
գետի խորությունն արդեն չի բավարարի ինձ խեղդելու համար,
իսկ ալիքները, տես, շրջանցում են ինձ
ինչպես նավերն ու փրկարարները,
ինչպես դու ես շրջանցելու շուտով

այնտեղ, ուր խեղդվողներ չկան,
փրկություն չի լինում
շուտով հունն էլ կշրջանցի ինձ

ես չեմ հորինել այս խաղը
ինչ-որ մեկը վաղուց խաղում է մեզ

Դու գիտես
առանց սիրո այս բոլոր ճշմարտությունները հանգում են անիմաստության,
իսկ երբ սերը կա
ճշմարտություններ պետք չեն,
ինչպես այս ալիքները, որ շրջանցում են ինձ,
երբ ափին,
ինչ-որ տեղ,
ինձ ես սպասում Դու

Հեղինակ՝ © Լիլիթ Բաղդասարյան