Լիլիթ Վարդիկյան «Մոռացված Ծերություն»
2016-01-07 5157
Ծերությունը սանրել է մազերը, իսկ հոգում դեռ ձնծաղիկներ են բուրում: Դեռ թարմ ծաղիկների հոտ է գալիս թմբլիկ ու ճերմակ մատներից, որոնց վրա տարիները փորձել են ծերություն վրձնել: Ճակատի անթիվ ակոսները իրենց մեջ ամբարել են հոգսերի, ուրախ ու տխուր օրերի փշրանքները, որոնք մեկիկ-մեկիկ հավաքել ու խնամքով պահում է ցածրիկ տան մի փոքրիկ անկյունում, որի քարերը դեռ իրենց վրա են կրում իր և ամուսնու մատների դրոշմը:
Արուսն է: Կարծում եք Արուս լինելը հե՞շտ բան է: Մեր թաղի կոշկակար Ծատուրի կինն է Արուսը: Տարիներ շարունակ նայել է, թե ինչպես է ամուսինը կարկատում ուրիշների հնամաշ կոշիկները, ու վշտերը նորոգվում են ամեն կարատվող կոշիկի հետ: Ամեն անգամ, երբ բերնեբերան լցվում է հոգին, կարոտաթաթախ բառերը դուրս են գալիս ու լցվում կոշկակար ամուսնու՝ սեփակայն գույնը կորցրած գոգնոցի գրպանները, որ խանգարեն վերջինիս կոշիկ կարելիս:
- Էսպիսի բան կլինի, բա էսօրվա համար ե՞մ ունեցել նրանց,- ասում է Արուսն ու ձեռքը տանում աչքերին: Տարիները մի տեսակ ցամաքեցրել են աչքերի արցունքը, երկար ճանապարհ կտրած վարար գետի նման է ցամաքել, հիմա սիրտն է թաց, բայց Արուսն ամեն անգամ ձեռքը աչքերին է տանում: Արուսի աչքերից ճառագող խեղճությունը մտնում է ամուսնու սիրտը: Կոշկակարի սիրտը խեղճանում, դառնում է մի կրնկաչափ: Ասում են՝ մարդու սիրտը իր բռունցքի չափ է: Ծատուրի բռունցքում քանի՜-քանի՜ կրունկներ կտեղավորվեն: Նա ձեռքը թափ է տալիս ու անցնում գործի: Տարիներ շարունակ այս ամենը արարողության նման մի բան է դարձել կոշկակար Ծատուրի արհեստանոցում:
Արուսը հաճախ է կանգնում տան շեմին ու նայում բակում աղմկող երեխաներին: Օրվա տարբեր ժամերին է նայում ու փնտրում որդիների փոքրությունը: Առավոտյան՝ մաքուր, երեկեյան՝ ցեխակոլոլ:
Առաջ գոնե զանգ կար, նամակ կար: Հիմա խեղճ կնոջ աչքը ջուր է կտրում: Ջուրը հեղեղ է դառնում, էլի գնում-լցվում է կոշկակար ամուսնու գոգնոցի գրպանները, ու էլի խանգարում գործ անել: Երբ հարևան-մտերիմ հարցնում են զավակներից, ցավը սեղմում է ու ասում, որ լավ են, որ շատ բարև են ուղարկում: Ո՞նց ասի, որ մոռացել են, ո՜նց…
Ամեն բացվող գարնան հետ Արուսը կանաչի է ցանում: Ծատուրը էտում է ծիրանի ծառերը, որ թոռների համար է փայփայում: Ամռանը հավաքում են ծիրանը, մենակ ու երկուսով: Ձմռանը ձյուն է նստում կանաչու մարգերի, ծիրանի ծառերի վրա, ու ամեն եկող ձմռան հետ Արուսի մազերն ավելի են ճերմակում: Ծատուրը դժվարանում է գնալ արհեստանոց: Սկսել են ալարել: Մեկը ալարում է կոշիկ կարել, մյուսը՝ լցնել ամուսնու գոգնոցի գրպանները...
Դիտեք ավելին Ստեղծագործություններ բաժնում
մեկնաբանություններ