Լուսինե Թորոսյան «Կշողանք»

Ես գտել եմ իմ ներսի արևին, բայց բոլորդ ստիպում եք ուշադրություն դարձնել այն եղանակներին, որոնք հեթափոխում են իրար սովորականի պես, ստիպում եք զինվել համբերությամբ ու արևի ջերմացնելուն սպասելու փոխարեն՝ համբերությամբ փոթորիկի սպասել, բայց ինչ գիտեք եղանակի տեսության մասին ինքներդ: Դե իհարկե՝ ոչինչ: Բայց այդ դեպքում ինչու՞ եք բոլորդ ձգտում ամեն կերպ սպասել հողմի, ցունամու, անձրևների, այլ ոչ թե արևին, ինչու՞ է բոլորիդ մոտ տպավորվել,ո ր արևը քչերին է ջերմացնում: Չէ, իմ հոգու բնության մեջ ես արև եմ նկարել ու համբերությամբ սպասում եմ, որ բաց կապույտով ներկածս երկնքից այն կժպտա լայն ու կջերմացնի հավետ՝իր ողջ շողերով: Իմ հոգու բնության հեքիաթում, ես չեմ օգտագործել սևն ու մոխրագույնը, ես հաշվի չեմ առել բոլոր այն եղանակի տեսությունները, որոնց ինքներդ ինձ համար եք սպասում: Չէ, ես ուզում եմ հավատալ, որ իմ նկարում անձրև ու փոթորիկ չի լինի, որ դուք այս անգամ կսխալվեք…ախր ինչու՞ ձեզանից ոչ մեկը չի ստիպում ինձ հավատալ, որ եղանակը գնում է դեպի ձմեռային ամառվա, որ մոտալուտ եղանակում արև է շողալու: Իմ հոգու բնության նկարում եղանակը մեկն է լինելու՝ տաք ու պայծառ, լուսավոր ու արևային՝ լի ժպիտներով: Բոլորդ ասում եք, որ ամեն ինչ լավ կլինի, բայց երրոորդ նախադասության մեջ շշնջում եք, որ ես իմ բնության մեջ պիտի սպասեմ մրրիկի ու բոլորդ մի մարդու պես խնդրում եք, որ երբևէ սպասվող փոթորիկները չկոտրեն, չքշեն ինձ, բայց այդպես չէ, ես պատրաստ եմ և դրան, ուղղակի ես արևին եմ սպասում: Իմ բնությունը հաշվարկներ չի սիրում, իմ բնությունն իրենից երկրաչափություններն է վանել, իմ բնությունը կանխատեսումներ չի անում, իմ բնությունը լավատես է, այդ դեպքում ինձնից ու իմ բնությունից զատ, ինչու՞ եք դուք փորձում դիտարկել ամեն բան, ինչու՞ եք փորձում ինձ համար ապացույցներ գտնել, եթե ինքներդ լավ գիտեք, որ իմ բնության միակ լավատեսն ու կյանքին վառ աչքերով նայողը ես եմ, ում երբևէ ապացույցներ պետք չեն, որովհետև մինչև վերջ ես գտնում եմ, որ կյանքում լիարժեք ապացուցված խնդիրներ չկան: Ինչու՞ եք ուզում եղանակի տեսության մեջ գտնել թեորեմներ, եթե լավ գիտեք, որ ձեր թեորեմներին ես ինքս իմ բնության աքսիոմներով եմ պատասխանելու: Իմ բնությունը կանխատեսումներ չի ուզում, իմ բնությունն անվերջանելի հույս տվող խորհուրդներ է ուզում, իսկ եթե դուք պատրաստ չեք հուսադրելու, (իսկ հուսադրելու ընթացքում պատրաստ եք ավելի անգամ հույսս կոտրելու), ուրեմն ավելի լավ է վերցրե՛ք, ընտրե՛ք ձեր կյանքին բաց աչքերով ու ամեն ինչը սառը դատող հոգիներից բխող գույներն ու նկարեք ձեր բնությունը, վերագրեք ըստ ձեզ ինձ սպասվող փոթորիկներն ու դարձրեք ձերը: Հավատացեք, որ ձեր կյանքում այն ցունամիից կլինի, որից որ ինձ համար եք կանխատեսում ,ասես շատ եք անհանգստանում ինձ համար…մի կողմ գնացեք ապրելու ձեր բնության մեջ,  որովհետև ամեն անգամ ձեր կողմից ինձ անձրևների գոյության մասին հիշեցնող բառերը ստիպում են իմ հոգում սավառնող թռչուններին իջնել ու երկնքից ավելի ցած թռչել, բայց իմ թռչուններն ուզում են վեր բարձրանալ, թռչել դեպի արևն ու գրկել նրան, իսկ արևը չայրի նրանց: Իսկ եթե հուսադրելու եք ինձ էլի սպասել անձրևի, ուրեմն ես պատրաստ եմ ժպտալ ձեզ ու ասել, որ անձրևից հետո ծագող արևին կից բազմագույն ծիածանն է ողջունում… Արև, խնդրում եմ գրկի՛ր ինձ ու արի ապացուցենք, որ կյանքում վառ գույներին հավատալ է պետք, արի՛ հավատացնենք նրանց, որ իրենք էլ հավատան կյանքում վառ գույների գոյությանը: Իմ բնության ամենավառ արև, գրկիր ինձ այքնան ամուր, որ ոչ մի փոթորիկ չսպառնա մեզ ու գիտակցիր, որ եթե դու գրկես ինձ, մենք կդառանանք շատերի հավատի պատճառը, հավատ դեպի կյանքն ու դեպի լավատեսությունը… Արև, խնդրում եմ, գրկիր...

Հեղինակ՝ © Լուսինե Թորոսյան
Սեղմեք այստեղ՝ ստեղծագործությունը Գրքամոլ էջում կարդալու համար: