Լուսինե Թորոսյան «Ռեալիստ»

Անիրական թվացող երազանքներ, քաղցր բարևներ, հեքիաթային ժպիտներ, անմոռաց պահեր, մտահոգված հարցեր, անպատասխան ժպիտներ, մորեգույն օրագրեր, մտքի թռիչքներ, երազանքներ, հույսեր… Աչքերս լայն բացելու ու իրական աշխարհ վերադառնալու ժամանակն է … Սիրում էի ապրել իմ մտքում հորինած աշխարհում: Ապրել գրքային, երբեմն ֆիլմային, մտքումս հեքիաթներ հորինել, մեծ երազանքներ կառուցել: Ու՞մ է պետք, եթե աչքերդ բացելուն պես ամեն ինչ փլվում է, կործանվում, մնում անիրական երազանք: Անուշ ու քաղցր գիշերները դեռահասության տարիքում վայելելու փոխարեն մտքերումս դու ես: Ասես մտքերս, երբեք քեզանից չեն հոգնում, բայց իմ ես-ը այլևս անկարող է ու անպաշտպան: Հեքիաթներ հորինելն ինձ համար չէ, որովհետև հասկացել եմ, որ մտքերս ոչ թե մտքերիս երկինքներում են, այլ իրական գետնին: Ես գիտակցում եմ, որ կանգնած եմ… Ես այլևս հոգնել եմ անիմաստ հույսերից եւ հույզերից…Երազանքներից ու հայացքներից…Քո անիմաստ պահվածքից, որը ինքս էլ, որքան որ ցավոտ է, միևնույն է գիտեմ որն է: Ատում եմ չբարևներդ, ատում եմ տանջվելս …Ատում եմ ու գիտակցում, ատում եմ ու հասկանում քեզ, ատում եմ ու հիշում քեզ, ատում եմ ու էլի սիրում: Գիտե՞ս գրքերն էլ, ֆիլմերն էլ իրականություն են, որովհետև կան ու ցանկացած պահի կարող ես այն ունենալ՝  կարդալ, տեսնել, զգալ… Գիտե՞ս, որ կյանքը գիրք է, ֆիլմ….Դրանք ստեղծված կերպարներ են, որոնք խաղում են: Ե՛վ ֆիլմում, և՛ գրքում հերոսները խաղում են, իսկ մենք նայում ենք նրանց խաղը, սովորում նրանց խաղից ու փորձում ենք քայլել ու գործել գրքային ու ֆիլմային: Բոլորիս էլ թվում է , որ խաղում ենք անկեղծ: Ասեմ ավելին, մեզանից ոչ մեկին չի թվում, որ խաղում ենք… բայց իրականում խաղն անկեղծ է, եթե այն երեխայի զբաղմունքն է…Իսկ իրականում մենք դերասաններ ենք՝ պահեր ստեղծող, հայացքներ որսացող հանցագործներ: Գրքում սերը հեշտ է, արագ 365 էջ…կյանքում մի սիրո պատմությունը 365 նոր էջում տարբեր է, 365 օրում ՝ ծայրահեղ: Հիմա վերադարձել եմ աշխարհ : Հիմա գիտեմ, որն է ճիշտը, ինչքան էլ որ մինչև վերջ դրան չեմ տիրապետում: Հիմա գիտեմ, որ սերը ֆիլմային է, գրքային: Դու ստիպեցիր փոխել կարծիքս ամենամեծերի կողմից բացատրվող ամենանուրբ սեր կոչվող զգացմունքի մասին…. Դու, քո բառերը, քո հայացքները, քո կոտրող չեմ սիրումներն է, որ այսօր ինձ ուժեղացրին, որ այսօր ինձ չթողեցին թեթև ու թույլ, առաջվա պես երազկոտ, հեքիաթներ հորինող ու հույսերին գրկած ապրող….Դու ստիպեցիր կյանքին բաց աչքերով նայել: Սովորեցրիր ճիշտը տարբերել, սովորեցրիր զուսպ լինել, սովորեցրիր լսել ամենացավոտն ու անլսելին, սովորեցրիր քեզանից հեռու մնալ, սովորեցրիր քեզ ատել, նույնիսկ սիրել: Դու սովորեցրիր հավաքել հույզերս ու ամուր ներսումս փակել, սովորեցիր իրերին իրենց անուններով կոչել…Դու իրականության մեջ ճիշտ ապրելու համար շատ բան սովորեցրիր: Վստահ եմ, եթե իմանայիր, որ մի երկու բառով կյանքումս այսքան փորձ էիր տալու, կընտրեիր ինձ միայն սեր տալը… Հիմա ես ռեալիստ եմ, ինչպես դու… Հիմա ես ստեղծված ու հորինված կերպար եմ, իսկ նոր սառնասիրտ կերպարիս հեղինակը դու ես…

Հեղինակ՝ © Լուսինե Թորոսյան