Մանան Սահրադյան «Անակնկալ Այց»

ԱՆԱԿՆԿԱԼ ԱՅՑ

1․

Այդ օրը լրանում էր նրա ծննդյան տասնվեց տարին։ Սեղանն արդեն պատրաստ էր, և տանտերերը սպասում էին հյուրերին։ Հնչեց դռան զանգը։ Հոբելյարին չէր հետաքրքրում, թե ով կարող էր լինել զանգ տվողը. նա փակվել էր սենյակում և մտածում էր իր սիրելի մորաքրոջ մասին, ում տասնվեց տարի չէր տեսել, և միայն մեկ ամիս է՝ ինչ ճանաչում էր նրան, բայց այնպես էր կապվել նրա հետ, որ թվում էր՝ ոչ թե մորաքույրն է, այլ քույրը՝ իր երկվորյակ քույրը։ Այդքան հարազատ մեկին ունենալ կողքիդ և չճանաչել նրան, ցավալի է․․․

-Աղջի'կս, հյուրերդ եկան, արագ ցած իջիր և դիմավորիր նրանց։

-Այո', հայրի'կ, հիմա կիջնեմ։

Վայրկյաններ անց աղջիկն արդեն դռան առջև էր։ «Ո՞վ կարող էր լինել,-մտածում էր նա,- գուցե մորաքու՞յրս։ Ո'չ, նա ինձ ոչինչ չի ասել»:

Եվ տխրությունը պատեց նրան, որքա՜ն կցանկանար շեմից այն կողմ մորաքրոջը տեսնել, բայց, ավա՜ղ, դա միայն ցանկություն էր։ Դուռը բացվեց։ Աղջկա աչքերն արցունքոտվեցին, և մի հեռավոր կարոտ սեղմեց կոկորդը։ Անկարելի էր թաքցնել արցունքները, որոնք ուրախությունից, գուցե և շփոթմունքից, վարար գետի պես հոսում էին աչքերից։

Այո', դռնից այն կողմ իր սիրելի մորաքույրն էր, ում նա վաղուց էր սպասում։ Եվ ինչ կարող էր անել, եթե ոչ ամուր գրկել ու անհուն կարոտից պապանձված լեզվի կապերն արձակել։ Այնպիսի երանություն էր պատել աղջկան, որ բառերն անզոր էին արտահայտել այն, ինչ նա զգում էր։

Այո', այդպես է․ արյունակիցդ (թեկուզ անցնեն հարյուրավոր տարիներ) միշտ հարազատ է մնալու քեզ։ Եվ ինչ է պետք երջանիկ լինելու համար, իհարկե, միայն բանալի, չէ՞ որ կողպեքն, այնուամենայնիվ, քո ձեռքում է։

Անակնկալ․․․ Սա նրա կյանքի ամենամեծ անակնկալն էր։

Երբ նա փոքր էր, անակնկալ ասելով հասկանում էր խաղալիքներ կամ քաղցրավենիք, իսկ տարիների հետ փոխվեց նրա մտածելակերպը և հասկացավ, որ պարտադիր չէ անակնկալները նյութական լինեն, երբեմն անակնկալները պետք է զարդարեն մարդու հոգին, ներաշխարհը․․․

2․

Անցան օրեր․․․ Մոտենում էր նոր ուսումնական տարին։ Աղջիկը սրտի անսովոր թրթիռով սպասում էր նոր ծանոթությունների հաստատմանը։ Ամռան վերջին օրերին նա որոշեց տեղափոխվել քաղաք և ապրել մորաքրոջ հետ։

Մի բնակարան վարձեց, որն այնքան փոքրիկ էր, իսկ տան դուռն այնքան հին էր, որ հիշեցնում էր գյուղական մի անուշ մեղեդի։

Աղջկա անունը Սոնա էր, այնքան նրբագեղ տեսք ուներ, ընկերներն ասում էին ընդգծված, սլացիկ կազմվածքով, կլոր, խոշոր աչքերով մի խենթ էր։ Նրանից ոչ ոք չէր նեղանում, որովհետև իսկական «ծուռ» էր, ասում էր այն, ինչ մտքին գալիս էր ու ոչ մեկից չէր վախենում։ Սոնան ոչինչ չէր խնայում, անում էր հնարավոր ամեն բան, որ մորաքրոջը չնեղացներ։ Որքա՜ն հոգատար էր։ Հոգ էր տանում մորաքրոջ մասին, փորձում էր լրացնել այն տասնվեց տարվա բացը, որն ինքն էլ գիտեր՝ երբեք չէր լրացվի։ Նա խնամում էր մորաքրոջը, ուտելիք պատրաստում նրա համար, որոշ դեպքերում նույնիսկ ինքն էր կերակրում, ինչպես փոքրիկ երեխայի․․․

3․

Եկավ Սոնայի համար այդքան սպասված ուսումնական տարվա առաջին օրը։ Անհամբերությունը պատել էր աղջկան։

-Շտապի'ր Սոնա, կուշանաս,- հանկարծ լսվեց մորաքրոջ ձայնը։

Սոնան արդեն պատրաստ էր։ Հաջողություն մաղթելով մորաքրոջը՝ դուրս եկավ տնից։ Նա միայն մի բանի մասին էր մտածում․ ինչպիսի՞ն կլինեն համակուրսեցիները․ բարի՞, ընկերասե՞ր, թե՞ չար ու նախանձ։ Եվ մտքերի մեջ խորասուզված՝ չզգաց, թե ինչպես տեղ հասավ։ Սոնան պետք է սովորեր բժշկական համալսարանում։ Շատ նպատակներ ու երազանքներ ուներ, որոնք կիրականանային միայն սիրելի մասնագիտությունը ձեռք բերելու դեպքում։ Հենց առաջին օրը Սոնան աչքի ընկավ իր հետաքրքրասիրությամբ ու ճարպկությամբ։

-Բարև', իմ անունը Սոնա է, իսկ քո՞նը,- ասաց նա աղջիկներից մեկին։ Այսպիսին էր Սոնան․ շփվում էր բոլորի հետ, սիրում նոր ծանոթություններ հաստատել։

-Իմ անունը Նաիրա է, ինչպես հասկացա․․․,-աղջիկը չհասցրեց խոսքը ավարտել, ու Սոնան մտքերի մեջ ընկավ,-ի՞նչ պատահեց,-հարցրեց նա։

-Նաիրա՜․․․,- կրկնեց սոնան,- որքա՜ն գեղեցիկ անուն է, որքան նուրբ ու որքա՜ն հայկական․․․

Զանգի ձայնը կարծես սթափեցրեց նրան, չհասկացավ՝ ինչպես ցրվեցին մտքերը, և թույլ ժպիտ սահեց դեմքի վրայով։ Արագ հավաքեց իրերն ու առաջվա խանդավառությամբ քայլերն ուղղեց տուն։ Տանը նրան մորաքույրն էր սպասում։

«Վաղուց է, ինչ մորաքրոջս անակնկալ չեմ մատուցել»,֊ մտածեց նա և քայլերն արագացնելով՝ մտավ զարդերի առաջին պատահած խանութը։ Զարդերից ամենագեղեցիկն ընտրելով մորաքրոջ համար՝ դուրս եկավ խանութից և շտապեց տուն։

Մորաքույրը նրան էր սպասում։ Սոնան, տուն մտնելով, արագ ցած դրեց պայուսակը, համբուրեց մորաքրոջն ու հանձնեց նվերը։ Նա գեղեցիկ և բավականին նուրբ ականջօղեր գնել մորաքրոջ համար, որոնք մորաքույրը մեծ սիրով կրում էր ամեն օր։

Սոնան իրեն երջանիկ էր համարում, չէ՞ որ երջանիկ է նա, ով երջանկություն է պարգևում շրջապատողներին։ Երջանկությունը փողով չեն գնում ու ոչ էլ մեծ ջանքեր են հարկավոր դրա համար։ Երջանկությունը այցելում է քեզ միայն այն ժամանակ, երբ ինքդ ես ուզում։ Այն չես կարող շղթայել ու քեզ մոտ պահել, եթե չցանկանաս երջանիկ լինել, ապա այն քեզանից կիլոմետրերով հեռու կփախչի։ Երջանիկ լինելը լոկ զգացմունք չէ, այլ պայքար ինքդ քո դեմ, քո բացասական «ես»֊ի դեմ, որին միշտ լույսն ու դրականն է փոխարինելու։

4․

Այդ գիշերը մղձավանջի պես անցավ Սոնայի համար։ Երազում անընդհատ նույն անունն էր կրկնում՝ Նաիրա․․․ Չնայած հաջորդ օրվա բարձր տրամադրությանը, նա ամբողջ գիշեր չէր քնել։

Սոնան այդ օրը ներողություն խնդրեց Նաիրայից երեկվա պահվածքի համար։ Նրանք շատ լավ ընկերուհիներ դարձան։ Որոշ ժամանակ հետո Նաիրան արդեն ամեն ինչ գիտեր Սոնայի մասին։ Սոնան արդեն հասցրել էր սիրտը բացել ընկերուհու առաջ։ Պատմել էր, թե ինչու ընկերուհու անունը լսելիս մտքերի մեջ ընկավ, ո՞վ էր այն Նաիրան, որ այդքան մեծ տեղ ուներ իր սրտում, ի՞նչ կապ ուներ նրա հետ և վերջապես, ինչո՞ւ ամեն անգամ նրա մասին խոսելիս դեմքի ժպիտն անհետանում է կամ ինչ-որ տարօրինակ երանություն է պատում նրան։

Սոնայի բոլոր օրերը լի էին արկածներով․ այնքան կյանք կար նրա մեջ։ Հնարավոր չէր լինել նրա հետ և տխուր մնալ։ Նա այնպես էր փոխում տրամադրությունդ, որ ինքդ էլ գլխի չէիր ընկնում։

Արձակուրդներն ու հանգստյան օրերը փորձում էր անցկացնել ընտանիքի անդամների և բարեկամների հետ։

Դասերը ժամանակին էր անում և սովորում էր ամենայն պատասխանատվությամբ։ Չէ՞ որ մարդկային կյանքը որոշ չափով նաև իրենից էր կախված։ Նա ասում էր. «Եթե ունես երազանք, որը հավասար է նպատակի, ապա նրա իրականացման ժամանակահատվածը որոշ չափով քո ձեռքերում է և եթե ունես նպատակ, ուրեմն պիտի ունենաս ձգտում դրան հասնելու համար»։

5․

Անցնում էին օրեր, ամիսներ․․․ Սոնան արդեն համալսարանի լավագույն ուսանողներից էր։

Այնպես ստացվեց, որ Սոնան պետք է մեկներ իր հայրենիքից՝ այստեղ թողնելով իր մանկությունը, դպրոցական տարիները և ուսանողական խենթ ամիսները։ Ուսումը պետք է շարունակեր Մոսկվայում։ Չնայած նրան, որ չէր ցանկանում լքել հարազատներին, ընկերներին, հայրենիքը, այնուամենայնիվ, գնաց։

Որքան կարճ տևեց ճանապարհը, չհասցրեց նույնիսկ վերջին հրաժեշտ տալ հայրենիքին, և կարոտող աչքերը ուղղակի սահեցին շրջակա բնության վրայով։

Ընդամենը մեկ շաբաթ էր անցել, ինչ Մոսկվայում էր, բայց տարիների կարոտ էր զգում։ Ընկերուհիները, շրջապատը, բարեկամները նրա կողքին չէին, ինչ կարող էր անել, բացի համակերպվելուց։ Փոխվեց Սոնան, դարձավ ավելի լուրջ ու քչախոս։

Կարծես գլխիվայր շուռ էր եկել, այդքա՜ն փոխվել շաբաթների ընթացքում և անճանաչելի դառնալ, անհավատալի է․․․

Չնայած այդ բոլոր փորձություններին՝ շարունակեց սովորել․ նրան ոչինչ չէր հետաքրքրում, բացի դասերից, ոչ մեկի հետ չէր ցանկանում շփվել։

Ամեն ամառ վերադառնում էր հայրենիք։ Ամեն տարի մեծ անհամբերությամբ սպասում էր այդ օրվան։

Այդպիսի գեղեիկ ամառներից մեկն էր, երբ Սոնան վերադարձավ Հայաստան։ Այնքան երջանիկ էր։ Այդ երեք ամիսը կարծես նրան մի նոր կյանք էր տալիս, ուժ՝ կրկին ապրելու ու գործելու համար։

Այցելեց մորաքրոջը։ Նա չէր սպասում Սոնայի վերադարձին, նա նրան ոչինչ չէր ասել։ Մորաքույրը գրկել էր նրան և չգիտեր՝ ինչպես իր ուրախությունն արտահայտի։ Սոնայի համար ամեն ինչ էին այդ վայրկյանները։

Մի քիչ հանգստանալուց հետո մորաքրոջը պատմեց, թե ինչպես էին անցնում օրերը համալսարանում, ինչով էր զբաղվում․․․ Մի խոսքով այն ամենը ինչ, պատահել էր իր հետ։

Երեկոյան դուրս եկան զբոսնելու․ որքա՜ն էր կարոտել հայկական փողոցներում տիրող խառնաշփոթն ու աղմուկը, չէ՞ որ դա ուրիշ էր, դա հայկական էր։ Երկար չէին քայլել, երբ հանդիպեցին Սոնայի ընկերուհուն՝ Նաիրային։ Նա նույնպես շատ ուրախացավ, երբ տեսավ ընկերուհուն։ Նրանք ավելի ջերմ էին խոսում միմյանց հետ, ավելի սիրով, քան տարիներ առաջ։ Նրանց ընկերությունը ճշմարտության վրա էր հիմնված, նրանք իսկական ընկերներ էին, և նույնիսկ ժամանակը չկարողացավ խզել այդ կապը, ընդհակառակը՝ ավելի ամրապնդեց։

Նրանք տուն վերադարձան։ Նաիրան նույնպես նրանց հետ էր։ Նրանք՝ երկու ընկերուհիներ, երկար ժամանակ զրուցում էին և չզգացին, թե ինչպես անցավ ժամանակը։ Նաիրան պետք է գնար, արդեն շատ ուշ էր։ Նրանց տունը մոտ էր Սոնայենց տանը, այնուամենայնիվ Սոնան ցանկացավ ուղեկցել նրան, բայց նա հրաժարվեց։ Նաիրան գնաց։ Սոնան պառկեց քնելու։

Երազում իր ուսուցչին տեսավ․ որքա՜ն արևաշող,պայծառ ու կանացի տեսք ուներ նա։ Էլի փայլում էր, էլի լույս ու ջերմություն ճառագում, բայց հիմա այդ ջերմությունն ավելի ուժեղ էր ու ավելի լավ էր ջերմացնում։ Երազում ուսուցչուհին անընդհատ նույն բանն էր կրկնում․ «Սոնա', դու պիտի լավ սովորես ու լավ բժիշկ դառնաս, որ ես գլուխս բարձր մտնեմ քո աշխատասենյակ և հպարտությամբ հայտարարեմ, որ իմ աշակերտն ես եղել»։

Ուսուցչուհու խոսքը ամեն անգամ ավելի էր ոգևորում նրան, մեծացնում սերը դեպի ուսումը, սիրելի մասնագիտությունը։ Գնալով Սոնան ավելի էր կատարելագործվում, հմտանում իր մասնագիտության մեջ։ Ավելի հստակ էր իր քայլերն անում բժշկության ասպարեզում։ Փրձում էր դուրս գալ անելանելի իրավիճակներից և միշտ հաղթողի դերում էր։ Չէր սիրում պարտվել։

6․

Ամառային մի գեղեցիկ օր էր։ Եվս մեկ հաճելի անակնկալ մորաքրոջ համար․ Սոնան թատրոնի երկու տոմս էր գնել։ Նրանք երեկոյան թատրոն պիտի գնային։ Մինչ այդ Սոնան որոշեց այցելել ուսուցչուհուն, չէ՞ որ մի քանի օրից Մոսկվա պետք է մեկներ, դասերը սկսվում էին։ Վախ կար սրտում։ Նա մտածում էր, որ ուսուցչուհուն հաճելի չի լինի իր այցը։ Այնքան արագ էր քայլում, այնքան շատ էր ուզում շուտ տեղ հասնել, բայց այդ անիծյալ ճանապարհն անվերջ երկարում էր․․․ Վերջապես հասավ։ Սիրտն այնքան արագ էր բաբախում, որ թվում էր, շուտով դուրս կթռչի։ Ուզում էր թակել դուռը, բայց ինչ-որ ներքին ուժ խանգարում էր նրան։ Եվ միայն կարծես երազի նման տեսնում էր ուսուցչուհուն, ով իրականում այդտեղ չէր։ Խորը շունչ քաշեց։ Իր մեջ համարձակություն գտնելով՝ վերջապես թակեց դուռը։

Դուռը բացվեց։ Ուսուցչուհին կանգնած էր դռան առաջ։ Որքա՜ն գեղեցիկ էր․․․ Ավելի գեղեցիկ, ավելի նրբագեղ, քան առաջ, տարիները կարծես իրենց ազդեցությունը չէին թողել նրա վրա։ Ամեն ինչ նույնն էր՝ նույն ժպտուն աչքերը, նույն բարի հայացքը, միայն․․․ Միայն տարիների հետ ճերմակ մազերն էին ավելացել, բայց միևնույն է, նա այդպես ավելի գեղեցիկ էր։ Եվ ամեն անգամ նրա գեղեցկությունն ավելի անթերի էր թվում։ Ճիշտ է, եթե մարդուն սիրում ես, ապա նրա մեջ միայն լավն ես տեսնում, նրա կատարելության հասնող արտաքինն ու ներքինը՝ հոգին։ Բայց այս անգամ ուրիշ էր, տարբերվող։ Նրա՝ կատարելության հասնող կանացի տեսակը՝ Սոնայի համար արդեն իդեալը, լոկ պատրանք չէր, այլ նրա փոքրիկ կյանքի այդ մեծ պատմության էջերից մեկը։

Վայրկյաններ անց արցունքը խեղդեց Սոնայի կոկորդը։ Չհասկացավ, թե ինչ կատարվեց․ միայն հիշում էր, թե ինչպես ուսուցչուհուն գիրկն առավ ու սկսեց արտասվել։ Այդ վեց տարիների ընթացքում արցունքները հոսել էին հոգու խորքերը, և անսահման կարոտը խեղդել էր կոկորդը։ Կարծես ջրով լցված մի ծանր փուչիկ էր կախվել նրա հոգում, և մեկ ասեղն էլ բավական էր, որ այն պայթեր։

Սոնան այնքան էր կարոտել ուսուցչուհուն, որ նույնիսկ մոռացավ հարցնել նրա որպիսությունը, միայն ամուր գրկել էր նրան, կարծես տարիներ շարունակ կտրված էր եղել իր միակ հարազատից։ Դռան առջև երկար ժամանակ մնացին կանգնած։ Հանդարտվելուց հետո Սոնան համաձայնեց ներս մտնել։ Նրանք երկար զրուցում էին և չզգացին՝ ինչպես անցավ ժամանակը։ Սոնան պատրաստվեց գնալ, արդեն ուշ էր․ Երևան պետք է հասներ։ Այնպես չէր ուզում բաժանվել ուսուցչուհուց, բայց ինչ արած միշտ չէ, որ կարելի է անել այն, ինչ ցանկանում ես, երբեմն ստիպված ես ուղղակի համակերպվել։ Նա պետք է գնար, ավարտեր ուսումը, որպեսզի վերադառնար հայրենիք և օգներ իր ժողովրդին։

Այնքան ծանր էր բաժանման պահը, բայց անընդհատ երկարաձգել այդ անիծյալ ժամանակը չէր կարելի։ Սոնան վերջին անգամ հրաժեշտ տալով ուսուցչուհուն՝ արագ դուրս գնաց՝ իր հետ տանելով ուսուցչուհու օրհնությունն ու ջերմությունը․ նրան ուրիշ ոչինչ էլ պետք չէր։

Հասավ քաղաք։ Քաղաքի աղմուկը, կարծես, որոշ չափով բթացրեց Սոնայի հոգում տիրող խառնաշփոթը։ Շտապեց տուն․ մորաքույրը նրան էր սպասում։ Սոնան արագ պատրաստվեց, և նրանք գնացին թատրոն, ինչպես պլանավորել էին։

Բավականին հետաքրքիր ներկայացում էր։ Սոնայի մտքերը երևի ցրվեցին, կամ էլ մորաքրոջ մոտ փորձեց ուրախ ձևանալ։ Ներկայացումից հետո նրանք մի քիչ զբոսնեցին մոտակա այգում և վերադարձան տուն։

7.

Գեղեցիկ, արևոտ երկուշաբթի էր։ Սոնան հավաքեց իրերը և հրաժեշտ տալով մորաքրոջը՝ գնաց օդանավակայան․ երկու ժամից թռիչքն էր։ Այդ երկու ժամը ակնթարթորեն անցավ, և Սոնան մեկնեց։ Սոնան թռիչքի ամբողջ ընթացքում մտածում էր ուսուցչուհու մասին։ Մտքերի մեջ մոլորված՝ չիմացավ, թե ինչպես քնեց։ Արթնացավ միայն այն ժամանակ, երբ ինքնաթիռը պատրաստվում էր վայրէջք կատարել։

Հայրն էր եկել նրան դիմավորելու։ Շատ ուրախացավ, երբ տեսավ հորը։ Նրան ամուր գրկեց։ Չէ՞ որ շատ էր կարոտել։ Կարոտն առնելուց հետո նրանք տուն գնացին։

Շուտով Սոնայի դասերը սկսվեցին։ Նա արդեն օրդինատուրայի ուսանող էր։ Սոնան սովորելուն զուգահեռ աշխատում էր Մոսկվայի հիվանդանոցներից մեկում։ Դասերին միշտ պատրաստ էր լինում և աշխատում էր չբացակայել։ Նա արդեն իր երազանքն իրականացնելու շեմին էր։ Շատ քիչ էր մնացել, որպեսզի ավարտեր ուսումը և վերադառնար հայրենիք։

Անցան տարիներ․․․ Սոնան արդեն ավարտել էր ուսումը։ Պատրաստվում էր վերադառնալ հայրենիք։ Ծնողներն ամեն կերպ փորձում էին ետ պահել նրան, բայց այնուամենայնիվ նա վերադարձավ։

Հայրենիքից հեռացած փոքրիկ Սոնան այլևս երեխա չէր, այլևս չկային մանկական անմիտ քայլերն ու երեխայական խենթությունները։ Սոնան արդեն մեծացել էր, հասունացել, փոխվել էր նրա աշխարհընկալումը կյանքի հանդեպ։ Միայն մի բան չէր փոխվել․ նա էլի սիրում ու կարոտում էր ուսուցչուհուն։

Չնայած բազմաթիվ փորձությունների, հաղթահարելով բազմաթիվ խոչընդոտներ, Սոնան վերջապես անցավ աշխատանքի։ Աշխատանքը ճիշտ, լիարժեք և պատասխանատվությամբ կատարելու համար նրան նշանակեցին գլխավոր վիրաբույժ։ Նա շատ ուրախ էր․ իր սիրելի աշխատանքն էր կատարում․․․

8․

Հերթական աշխատանքային օրերից մեկն էր։ Սոնան աշխատասենյակում էր, երբ շտապ կանչ գրանցվեց։ Սոնան շտապեց վիրահատարան։ Հիվանդի վիճակը ամեն վայրկյան ծանրանում էր։ Շտապ պետք է վիրահատություն կատարվեր։

-Կույր աղիքի որդանման ելունի սուր բորբոքում, շտապե'նք,-ասաց Սոնան։ Նույն վայրկյանին սկսեցին վիրահատությունը։ Տևեց մեկ ժամ։ Հիվանդի կյանքի ամեն վայրկյանը Սոնայի ձեռքում էր։ Բայց Սոնան չկորցրեց իրեն։ Վիրահատությունն ավարտվեց։ Սոնան շուտով դուրս եկավ վիրահատարանից։

-Վիրահատությունը հաջող անցավ, հիվանդի վիճակը կայուն է, շուտով կարթնանա։ Չի բացառվում, որ առավոտյան տեղափոխենք հիվանդասենյակ,- ասաց հիվանդի հարազատներին և շտապեց։

Միայն աշխատասենյակում կարողացավ ազատություն տալ աչքերից անդադար հոսղ արցունքներին և ազատորեն տրվել զգացմունքներին։ Չէ՞ որ վիրահատական սեղանին իր սիրելի ուսուցչուհին էր, որքան մեծ եղավ զարմանքը, երբ տեսավ նրան։ Ուսուցչուհու կյանքը նրա ձեռքերում էր։

Չնայած խիստ աշխատանքային գրաֆիկին, աշխատում էր հաճախ ուսուցչուհու մոտ գնալ։

Սոնան դուրս եկավ միջանցք։

-Կարող եք հանգիստ տուն գնալ, ես կմնամ նրա մոտ,-ասաց հիվանդի հարազատներին և մտավ հիվանդասենյակ։ Ուսուցչուհին քնած էր։ Անգամ քնած ժամանակ հրեշտակի նման էր․ գեղեցիկ, նուրբ․․․ Ամբողջ գիշերն արթուն անցկացրեց ուսուցչուհու կողքին։ Նույնիսկ մեկ րոպե մենակ չթողեց նրան։

Առավոտյան, երբ հարազատները եկան, Սոնան տուն գնաց։ Բայց անընդհատ ուսուցչուհու մասին էր մտածում․ ինչպե՞ս է իրեն զգում․․․ Չնայած խառը մտքերին, փորձեց արագ վերագտնել իր անհոգությունն ու այցելեց մորաքրոջը։

Վաղուց չէր տեսել նրան, շա՜տ էր կարոտել։ Կարոտել էր նույնիսկ մորաքրոջ պատրաստած համեղ ուտելիքները․․․ Մորաքույրը վաղուց իր ձեռքով չէր կերակրել նրան՝ իր աղջկան, իր՝ առաջվա նման փոքրիկ Սոնային։ Ամբողջ օրն ուրախացրեց մորաքրոջը իր անմեղ ու խելացի խենթություններով։ Միասին հետաքրքիր օր անցկացրին։

Հաջորդ օրը Սոնան հերթապահության էր։ Առավոտյան արթնացավ, արագ պատրաստվեց և գնաց հիվանդանոց։ Այցելեց հիվանդներին,որպեսզի տեսներ՝ ինչպես են իրենց զգում։ Այցելեց նաև ուսուցչուհուն, զննեց և ասաց․

-Ապաքինումն արագ է ընթանում, եթե այդպես շարունակվի, Ձեզ երկու օրից դուրս կգրենք։ Առղջություն Ձեզ։

-Սպասեք բժիշկ,- ասաց հիվանդի ամուսինը,- ամեն ինչ այնքան արագ ստացվեց, որ չհասցրինք գումարը փոխանցել։

-Ո'չ, պարոն, դրա կարիքն ամենևին չկա,- քնքշորեն ասաց Սոնան՝ ձեռքը դնելով նրա ուսին,- գումարն արդեն վճարված է, կարող եք հանգիստ լինել։ Սոնան ժպտաց և թուլտվություն վերցնելով՝ արագ հեռացավ, որպեսզի խուսափեր հարցերից։

Երկու օր անց Սոնան զննեց ուսուցչուհուն և տեսնելով, որ ամեն օինչ լավ է, դուրս գրեց նրան։

9․

Անցան տարիներ․․․ Սոնան արդեն ամուսնացել էր․․․

Մի գեղեցիկ ամառային օր ուսուցչուհին հանդիպեց Սոնային․ նրա գրկում երեխա կար։ Նա փոքրիկ Նաիրան էր, ում ծնողներն այդպես էին կոչել՝ ի պատիվ ուսուցչուհու:

Վերջ

Հեղինակ՝ © Մանան Սահրադյան