Մարգարետ Ասլանյան «Նրան»
2017-02-10 4837
Քո հին քաղաքի առաջին ձյունը
դողացող սրտիս կարոտն է լալիս`
պատուհանիդ տակ, ծեր կտուրներին,
դատարկ մայթերին` հուշով քողարկված,
լուսնի կոպերից կախված գիշերում,
ուր մենությունը լուռ կուչ է եկել
ծանոթ գինետան խարխուլ պատի տակ,
և ցավն է խեղդում իր հարբած լացում`
որբացած հայացքը հառած
դեպ Աստված, գրկում է երկինքն
ու մութն համբուրում, թակում է դռները
բոլոր տների` անզուսպ որոնման
վարակով հիվանդ, թախծախեղդ երգով
պատմում աշխարհին, որ քեզ
պարտք եմ դեռ մոտավորապես
նվիրումների հազար չորս գիշեր,
և չապրած սիրո միլիոն լուսաբաց ,
որ դու այս սառցե աշխարհների մեջ
դարձար ինձ համար հավատի լույս խաչ ...
Ես համբուրում եմ ինձանով հիվանդ
քո հին քաղաքի առաջին ձյունը,
որ փաթիլվում է քո պատուհանի
սառած ապակուն ու ներս է նայում
թաքուն հայացքով` կարոտակորու՜յս,
վայրենի այնքա՜ն, ի ծնե խելա՜ռ,
մի քիչ ամաչկո՜տ, ահավոր համա'ռ,
գուցե միամիտ, բայց խիզախելով
քեզ ուղարկում եմ իմ հոգու բույրը`
թողնելով ինձ մոտ գույնը կրքերիդ,
որ կրակներդ կարոտիս ձյունը
մի ակնթարթում ջուր չդարձնեն,
որ գիժ կարոտիս հանգրվան-տունը
սերս աղոթող շուրթերդ լինեն ...
Հեղինակ՝ © Մարգարետ ԱսլանյանԴիտեք ավելին Ստեղծագործություններ բաժնում
մեկնաբանություններ