Մարգըրիտ Դյուրաս «Սիրեկանը»

2015-04-14 5753

► Ես արդեն հասունացել եմ։ Ինչ-որ բան գիտեմ։ Գիտեմ, որ հագուստը չէ, որ գեղեցկացնում է կանանց, ոչ էլ գեղեցկանալու համար թափած ջանքերը, ոչ քսուքների բարձր գները, ոչ նրանց հազվագյուտությունը, ոչ թանկարժեք արդուզարդը։ Գիտեմ որ խնդիրն այլուր է։ Բայց չգիտեմ որտեղ...

► Երբեք չկա «բարի երեկո», «շնորհավոր նոր տարի»։ Չկա երբեք «շնորհակալություն»։ Խոսել չկա։ Չկա խոսելու պահանջ։ Բոլորս համր ենք, մեկուսի, հեռու իրարից։ Սա մի քաղքենի ընտանիք է, որ քարացել է ելումուտ չունեցող թանձրության մեջ։ Յուրաքանչյուր օր ջանում ենք սպանել մեզ, սպանել միմյանց, լցված ենք սպանելու ցանկությամբ։ Ոչ միայն չենք խոսում միմյանց հետ, այլև չենք նայում իրար։ Այն պահին, երբ նայում են մեզ, մենք չենք նայում։ Նայել՝ նշանակում է հետաքրքրություն ցուցաբերել առ ինչ-որ բան կամ ինչ-որ մեկի հանդեպ, նշանակում է կործանվել։ Ոչ մեկ արժանի չէ քո հայացքին։ Նայելն անտարբեր է։ «Զրույց» բառն ընդմիշտ վերացած է։ Այստեղ լավագույնը որ կարող է ասվել՝ ամոթն է, գոռոզությունը։ Ամեն մի համակցություն՝ լինի ընտանեկան կամ թե ուրիշ, ատելի է մեզ, աղճատող։ Մենք միասնական ենք նախասկզբնական ամոթի զգացումով՝ այն, որ ապրում ենք այս կյանքում:

► Ես երբեք չեմ գրել, ինձ միայն թվացել է, թե գրում եմ, երբեք չեմ սիրել, միայն կարծել եմ, թե սիրում եմ, երբեք ոչինչ չեմ արել, բացի փակ դռան առջև սպասելուց:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ՝ դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով:

Դիտեք ավելին Մեջբերումներ Գրքերից բաժնում

մեկնաբանություններ