Մարինա Վլադի «Վլադիմիր կամ ընդհատված թռիչք»

► Նրա լռությունից չեմ նեղվում, մենք այնպես ենք նայում իրար, ասես միշտ ծանոթներ ենք եղել...

► Հիմա մենք արդեն այնքան կապված ենք, որ դա պարզապես ընկերություն չես կոչի: Քո մասին գիտեմ ամեն ինչ, համենայնդեպս, ինձ այդպես է թվում...

► Եվ այստեղ ինձ հարկավոր  է հանգստացնել, զայրույթս զսպելով, ներել քեզ, որովհետև ամաչում ես, ու քանի դեռ չեմ գրկել, երեխայի պես չեմ օրորել, չես մխիթարվում:

► Ամբողջ գիշերը չբավականացրեց հասկանալու մեր զգացմունքների ամբողջ խորությունը: Ամիսների սիրախաղը, խորամանկ հայացքներն ու քնքշանքը անսահման մեծ ինչ-որ բանի նախերգանք էին կարծես: Յուրաքանչյուրս մյուսի մեջ գտել էր իր իսկական կեսին: Մենք սուզվում ենք անսահման մի տարածության մեջ, ուր ոչինչ չկա` սիրուց բացի: Մեր շնչառությունը մի ակնթարթ խաղաղվում է, որպեսզի այնուհետև ձուլվի ազատության մղվող սիրո տևական ընդվզման մեջ:

► Ի տարբերություն գրքի, կինոն խորհելու ժամանակ չի տալիս: Քո փոխարեն ուրիշներն են մտածում:

► Երջանկություն չկա' կյանքում: Կա անդորր ու խաղաղություն:

► Իսկ մենք, ինչպես բոլոր սիրահարները, եսամոլ ենք. խոսում ենք միայն իրար հետ, ոչ մեկի վրա ուշադրություն չենք դարձնում:

► Հուսահատությունն ինձ ուժ է տալիս:

► Իկարկե', մենք բոլորս միասին երջանիկ կլինենք, մեզ մոտ անկասկած ամեն բան կստացվի, ինձ ոչինչ չի վախեցնում. սերն ամեն ինչից զորեղ է:

► Մորս վախճանը, որ իմ սեփական մահվան արտացոլանքն էր հայելու մեջ, չնչին ու անիմաստ դարձրեց ամենօրյա մեր գոյության խեղկատակությունը: Բայց հարկավոր է ապրել: Ես գիտեմ, որ պետք եմ քեզ...

► Յոթանասունվեց թվականի օգոստոս: Հարավսլավիայում ենք, Սվետր-Ստեֆանո փոքրիկ կղզում: Դու նկարահանվում ես այստեղ. Եկել եմ քեզ հետ: Փարիզից զանգահարում է քույրս: Նա խնդրում է, որ նստեմ, որից սարսափն  ինձ պատում է, իսկ հետո հայտնում է, որ տունը թալանել են: Այն ամենը, ինչ ես ձեռք եմ բերել քսան տարվա աշխատանքով, անհետացել է: Թանկարժեք իրեր, արծաթեղեն, մորթիներ, կինոխցիկներ, ռադիոսարքավորումներ… Իմ վերաբերմունքը խիստ շփոթեցնում է քրոջս: Ես սկսում եմ քրքջալ, հետո շունչ քաշելով` ասում. “Ընդամենը այդքա՞նը”: Ես վախենում էի, որ որդիներիցս որևէ մեկին դժբախտություն է պատահել: Եվ իսկապես, ի՛նչ է իրերի կորուստն իմ ապրած սարսափի համեմատ: Այդ լուրը քեզ հայտնում եմ ուրախ` ինչպես զվարճալի մի պատմություն: Իսկ դու չափազանց վրդովված ես: Քո աչքին գանձեր են բոլոր այդ իրերը: Ստիպված եմ ինքս քեզ սփոփել: Իհարկե, ցավալի է այդ ամենը. գողացված զարդեղենի մեջ մորս փոքրիկ մատանիներն էին նաև, որ նա կրում էր ամբողջ կյանքում: Հետս չվերցրի, վախենալով ծովում լողանալիս կորցնել: Ինչ մնացածին է վերաբերում, կարելի է նորից գնել, և, ի վերջո, ես կարող եմ հրաշալի յոլա գնալ նաև առանց արծաթե սպասքի, առանց թանկարժեք զարդերի ու մյուս իրերի: “Բայց մորթինե՛րը,- ասում ես դու,- ձմռանը դրանց կարիքը շատ կզգաս Մոսկվայում, բացի այդ, դա քո միակ պերճանքն է:” Ո՜չ, միակը չէ, ես նաև կոշիկներ եմ սիրում, իսկ կոշկեղենին ձեռք չեն տվել: Խոստովանում եմ, որ ցավում եմ ջրաքիսից մեծ մուշտակի համար, որի մեջ ինձ այնքան տաք էի զգում ու նմանվում իսկական ազնվազարմ տիրուհու: Բայց գոյություն ունեն հրաշալի “պուխովկաներ”, հաճախ եմ լեռներում հագել: Եվ, ընդհանրապես, կարևոր չէ այդ ամենը, երեխաները ողջ ու առողջ են, մենք երջանիկ ենք, աշխատում ենք, կյանքը հրաշալի է:

Կարդալ գիրքը ռուսերեն տարբերակով:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: