Մարիամ Մուշեղյան «Իմ սիմֆոնիան»

Կրծքավանդակի հատվածում սեղմող ռիթմիկ ցավ... ու համահունչ հոգոց...Անթափանց խավարի մեջ թաղված, բայց կենարար լույսի սպասող սրտի համանունչ ու արդեն տաղտկալի դարձած թփթփոց, որի ներքո մխում է վերջին հույսը... Անտակտ թարթող աչքեր, որոնց հանգիստ չեն տալիս անցանկալի անցյալի հիշողությունների ստվերները... Հորդացած գետի շառաչյունի պես երակներով հոսող արյան մեջ վխտացող կյանքի փշրանքներ, որոնք յուրաքանչյուր շրջանառության ժամանակ իրենց մասնիկ հետքն են թողնում խունացած դեմքի վրա...Երկարատև պաուզա...ամեն ինչ ավարտված է ու հանկարծ լսվում է՝ Կաթ-կաթ... դադարում է լռությունը...արցունքներն են, որոնք ցավից շիկացած այտերի վրայով հոսում ու իրենց վերջին հանգրվանն են գտնում տաքուկ անկողնում... իսկ բարձն այնպիսի արագությամբ էր կլանում այն, ասես պարտավոր էր դա անել, որպեսզի չնկատվեր դրանց անհաշիվ քանակը... Կոկորդում խեղդող ցավ ու միատոն տնքոց, ցավ չքնած ժամերի ու մտորումների. և արժեր արդյոք հաղթահարել խեղդող ցավը, թե մտածել հենց խեղդվելու մասին... Մի քիչ բարձր ծիծաղ` չլացելու, ու մի քիչ էլ լռություն` չգոռալու համար... Այս ամենի հետ խառնված ժամացույցի թխկթխկոց, սենյակում իշխող դատարկություն ... ու ՀՈԳՈՒՍ ՍԻՄՖՈՆԻԱՆ ապահոված էր...: Սա սիմֆոնիա էր կյանքի անարդարությունների, հերոսի չիրականացած երազների, անիրական սպասումների, անիմաստ պայքարի ու պատասխան դժոխքի մասին:

Հեղինակ՝ © Մարիամ Մուշեղյան