Մկրտիչ Ասլանյան «Աշնանային ամպրոպ»

► Օրինավոր մարդը, անհարկի հարցով չպիտի վրդովի ընթերցմամբ զբաղված աղջկան, անգամ եթե նա, սիրուն է...

► Մարդը կարող է հրաշքներ գործել, եթե նպատակին հասնելու համար, կյանքի խորդուբորդ ճանապարհներն անցնելիս` անվախ, աննահանջ, առաջանա....

► Կյանքում մարդ թեթև պիտի ապրի: Ծանր բեռ ունեցող ճամփորդը շատ հեռու չի գնա: Ապրել, ապրել ու վայելել է պետք դյութական կյանքը: Հանցանք է բեռնել սիրտ ու միտքը ավելորդ ծանրությամբ....

► Աշխարհի գոյությունը հիմնված է փոխադարձ հարգանքի ու պատվի վրա, ինչպես նաև կարգուկանոնի: Մեծը` մեծ է, պստիկը` պստիկ: Ամեն մեկը պետք է իր տեղն իմանա...

► Երբ տղամարդը հառաչում է` մտածելով սիրուն աղջկա մասին, նրա մեջ արթնանում է իսկական սերը: Իսկ տղամարդու իսկական սերը կնոջը չի դժբախտացնի...

► Դժվար է ծնողի պարտականությունը, բայց անսահման հաճելի: Մտահոգությունը սերնդի հանդեպ, դա սրբազան պարտք է և գերագույն նվիրվածություն...

► Եթե մարդը ապրում է այս սքանչելի աշխարհում, ապա պիտի իմանա, որ այն բոլոր հրաշալիքները, որ կան, գոյություն ունեն, ու շրջապատում են մեզ` ստեղծել են անձնուրաց մարդկանց անխոնջ աշխատանքով: Մտածել միայն եղածից օգտվելու և կյանքին ոչինչ չտալու մասին՝ անմարդկային է, դատապարտելի...

► Խոսքը պետք է հոգուց բխի. Այլ կերպ չարժե չարչարել լեզուն…

► Քեզ բարձրացրին, դու էլ օգնիր, որ նա բարձրանա:

► Ոչ թե պաշտոնն է գեղեցկացնում մարդուն, այլ մարդը պաշտոնին…

► Մարդու և կնոջ միջև հարաբերությունները պետք է լինեն միշտ վառ, բերկրարլի սիրո վրա: Երբ այդ սերը թառամում է, ինչպես հողից անջատված ծաղիկը, պետք է հրաժեշտ տալ նախկին սիրածին և որոնել նորին…

► Կյանքի բեմում մեզ շնորհված է չափազանց համեստ դեր,գործենք այնպես, որ աշխարհին հրաժեշտ տալիս ափսոսանքով չասենք .«Ի՞նչ ենք տանում կյանքից»…

► Այն ինչ զգում է սիրտը՝ լեզուն ոչ միշտ է ընդունակ արտահայտելու…

► Սիրողի աչքերը միշտ վարագուրված են իր երազանքների անթափանց վարագույրով…

► Երբ կինը սկսում է փորփել տղամարդու սիրտը իր անտեղի նախատիքներով ու ջղեր սղոցող հարցերով, ապա դրանով նա մեռցնում է ամեն տեսակ զգացմունք…

► Իսկանան սերն անթառամ է: Մանավանդ երբ գիտես պահել այն անաղարտ…

► Ոչ ոքի համար մի անհանգստանա, անգամ ինձ համար, ես երախտամոռ եմ, սրիկա, ինչպես ուզածդ տղամարդը: Մենք՝ տղամարդիկս, իրար նման ենք՝ երախտամոռ, ստախոս, խաբեբա: Չհավատաս նրանց, ինձ էլ նրանց հետ…. -ԵՐՎԱՆԴ

► Մարդու սրտում մինչև մեկը չծնվի, մյուսը որ ապրում էր այնտեղ՝ չի մեռնի….

► Այն ինչ հեշտույամբ ձեռք է բերվում, հեշտ էլ մոռացվում է...

► Կյանքում տևական ոչինչ չկա: Մենք էլ ժամանակավոր երևույթ ենք այս հանցավոր մոլորակի վրա… Ատիր ինձ, որովհետև կյանքում տևական ոչինչ չկա, այդ թվում ` հավերժող սեր չկա: Կա միայն հաճույք, որը վայրկյանական է, և անցնում է, երբ հալվում ես այդ վայրկյանն ու լցվում ժամանակի անեզր օվկիանոսը…

► Միշտ կորչում է այն ամենը, ինչ ավելորդ է...

► «Աշխեն: Մի զարմանա: Կյանքում տևական ոչինչ չկա: Մենք էլ ժամանակավոր երևույթ ենք այս հանցավոր մոլորակի վրա: Պատահեց այն, ինչ արդեն վաղուց հայտնի է քեզ: Քո զգայուն սիրտը չէր կարող չապրել այս, ըստ իս սովորական կոմեդիայի, իսկ քո կարծիքով՝ ողբերգության վերջաբանը: Ինձ միշտ թվացել է, թե ես շատ քիչ եմ ապրելու այս աշխարհում, հետևապես որոշել եմ կարոտով չչվել հանդերձյալ կյանք: Մեր հանդիպումը, ինչպես և մեր ամուսնությունը, սոսկ մի պատահար էր, և հարկ է մոռացության տալ այն: Ցավում եմ միայն, որ միությունը անժամանակ պտուղներ տվեց, որոնք այնուամենայնիվ, կապրեն: Դաժան բան է ամուսնությունը, մանավանդ ինձ համար: Կարծես բանտումն եմ, ոտքերս ու ձեռքերս շղթայված: Այսպես չի կարելի ապրել: Ես ցանկանում եմ անսահման ազատ լինել, ապրել այնպես, ինչպես ցանկանում եմ, կարդալ այն գիրքը, որը հուզում է ինձ, նայել այն ֆիլմը, որն իմ սրտովն է, ուտել այն, ինչն ախորժակս չի փչացնում, սիրել այն կնոջը, որն իր տվյալներով, իր մտածելակերպով նման է ինձ: Ընդունում եմ, սիրելիս, որ փշոտ վարդ եղա քեզ համար: Վարդը, իմ սիրո վարդը թառամեց և մնացին միայն փշերը, որոնք անողորմաբար քրքրում են քո զգայուն, իրոք սիրով լի սիրտը: Եթե ես քաջություն՝ առավել ևս ասպետական սիրտ ունենայի, այս ամենը չէի գրի քեզ: Այլ շատերի նման, են կոծոծ փշագնդի նման, կկառչեի փեշիցդ ու հետդ քարշ կգայի ամբողջ կյանքում, իբրև ամուսինդ, սիրված քո կողմից, բայց ամայի սրտով, քեզ համար դատարկ սրտով և էությամբ: Ես ամեն ինչ գրեցի: Ատիր ինձ, որովհետև կյանքում տևական, ոչինչ այդ թվում՝ հավերժ սեր չկա: Կա միայն հաճույք, որը վայրկյանական է, և անցնում է, երբ հալվում է այդ վայրկյանն ու լցվում ժամանակի անեզր օվկիանոսը: Ես քայլում եմ դեպի մեծ նպատակը, որ այնպես լայնորեն բացել է իմ առջև իր դռները: Ու հավատա կես ճանապարհին չեմ մնա: Կար ժամանակ, որ ես ոչինչ էի: Իսկ հիմա ամենուրեք ինձ փառաբանում են: Ես սավառնում եմ՝ նստած փառքի անօրինակ ուժեղ թևերին և քանի այդ թևերն ինձ կրում են իրենց վրա, ես անօրինակ երջանիկ եմ, իսկ հետո, ինչպես բոլոր լուսատու աստղերն են ապրել հողագնդի վրա, ու այժմ չկան, չեմ լինի նաև ես: Ես ամեն ինչ ասացի: Դու խելացի աղջիկ ես, արդեն գիտական բարձր աստիճանով: Մի մտածիր իմ մասին: Դու դեռ կգտնես նրան, ով կյանքի մասին քեզ նման է մտածում: Երվանդ»:

► Սկիզբը միշտ դժվար է: Եթե չվախեցար, չլքեցիր գործն ու չվախեցար, անպայման կհաղթես: Եթե կես ճանապարհին կանգ առար, դու առմիշտ կկորցնես ամենակարևորը մարդու կյանքում՝ նպատակին հասնելու ձգտումը:

► Այո, սիրելիս, ով ընդունակ է որոնել, նա անպայման կգտնի:

► Կուզեի, որ կյանքում ամեն մի հաճույք, կամ ինչպես ընդունված է ասել «երջանկություն» զուրկ լիներ իր մյուս երեսից, որի վրա գրված է «հոգս», «վիշտ» ու հազար ու մի տեսակ բան:

► Բուդաղյանը բուռն, ծածուկ ու վախկոտ սիրով կապվեց Աշխենի հետ: Բայց նա քաջություն չունեցավ այդ անարատ սիրո մասին ասել սիրած աղջկան: Բուդաղյանը սիրեց լուռ, միշտ հուսալով, որ կգա ժամանակը, երբ Աշխենը կիմանա իր մեծ սիրո մասին, իսկ այդ ժամանակը չեկավ:

► Նրա կարծիքով մարդու և կնոջ միջև հարաբերությունները հիմնված պետք է լինեին միշտ վառ, երկրալի սիրո վրա: Իսկ երբ այդ սերը թառամում է, ինչպես հողից անջատված ծաղիկը, պետք է հրաժեշտ տալ նախկին սիրածին և որոնել նորին:

► Վերջապես այն անհասանելի, անառիկ աղջիկը կոտրվեց, տվեց իր ձեռքը: Այդ պահը նրա մեջ իրարամերժ զգացմունքներ առաջ բերեց: Երվանդը ուրախացավ, որ հաղթեց և միաժամանակ տխրեց այն զինվորի նման, որ տեսնելով ծնկաչոք թշնամուն, ստիպված սուրը պատյանն է դնում ու գալիս է այն եզրակացության, որ, այլևս, անելիք չունի:

► Քո ընկերները երկնքից աստղեր են վեր բերում, իսկ դու վախենում ես խոստովանել, որ սիրում ես մի ազջկա:

► - Շա՞տ էիր կարոտել: - Ով կարող է չափել կամ կշռել կարոտը, Նազիկ: Այդպիսի չափ ու կշիռ դեռևս չի ստեղծված:

► Աճման պրոցեսում երեխան հազար անգամ ընկնում է, բայց միշտ ոտքի է ելնում, որովհետև կյանքը առջևում է, իսկ նա կոչված է ապրելու:

► Իմ սերը հիշեցնում է ձմռան արև, որ ջերմություն չի պարգևում մարդուն:

► Եթե կարծում եք, թե սիրտը վիրահատելը և այն գրավելը նույնն է, դուք չարաչար սխալվում եք: Սիրտը վիրահատելու համար ձեզ պետք կգան զանազան մետաղյա գործիքներ, կամային բնավորություն և անդող ձեռքեր, մինչդեռ գրավելու համար՝ այդ ամենը քիչ է: Քի՞չ զորավարներ են եղել, որոնք հնազանդեցրել են անառիկ ամրոցներ, բայց ծնկաչոք աղերսել են մի թույլ կնոջ ձեռքը: Եզրակացություն. վիրաբույժներից ավելի քաջ մարդիկ են եղել, բայց որոշ հարցերում նպատակին հասնելու համար, նրանց չի օգնել անգամ սուրը:

► Նա արտաքուստ գեղեցիկ չի, բայց նա մարդ է, որը կստիպի մտածել իր ասածների մասին: Նրա խոսքերը շոյիչ ու երազային չեն: Սիրտը չի արձագանքում նրա ասածներին: Նրան չես տենչա, նրանով չես ապրի: Բայց նա կստիպի մտածել, հիշել, դատել նրա մասին:

► Նրա սաստիկ բարկության մեջ Երվանդը միաժամանակ տեսնում էր երկու բան: Հեղինեն հիշում է անցյալը, իր խաբված, փշրված հույսերը և որ նրա ներաշխարհում մոլեգնում է ատելությունը: Երվանդը կռահում էր նաև, որ Հեղինեի սրտի խորքում եռացող ատելության բոցերի մեջ տակավին կենդանի է առաջին սիրո ծաղիկը:

► Ես հմայված եմ ոչ ձեր ձայնով, այլ ձեր փառահեղ արտաքինով, որը աչքերիցս կտրել է քունը և առմիշտ զրկել ինձ հոգեկան խաղաղությունից: Երանի նրան, ով տիրել է ձեր սրտին, ձեր զգացմունքներին:

► Մարդը ինչ որ չունի, դրանից ինձ տալ չի կարող: Իսկ ինչու՞, ինչու՞ ես անզոր եմ անելու այն, ինչ արեց և անում է Երվանդը: Եթե նա կարող է չսիրել ինձ, ինչո՞ւ իմ մեջ չի մեռնում սերը նրա նկատմամբ:

► - Սիրու՞մ է քեզ: - ժբախտաբար՝ այո-պատասխանեց Երվանդը,- դա բազմապատկում է իմ տանջանքները և ավելի խորացնում սրտիս դատարկությունը: Ես հասկանում եմ քեզ, մամ: Ես չեմ մեղադրում Աշխենին: Բայց նրան այլևս չեմ սիրում, ավելին՝ ատում եմ, որովհետև տզրուկի նման կպել է սրտիս, առանց հասկանալու, որ նրա համար նյութ չկա այնտեղ: Գուցե ինձ հեշտ լիներ թողնել և հեռանալ նրանից, եթե նա գեթ մի անգամ ասեր ինձ, որ ես նույնպես սիված չեմ:

► Մարդու սրտում մինչև մեկը չծնվի, մյուսը որը ապրում էր այնտեղ, չի մեռնի:

► Սիրել բնավ չի նշանակում ներել: Ես երբեք այլևս երջանիկ լինել չեմ կարող, որովհետև ամեն քայլափոխում կհիշեմ նրա ստոր արարքները: Ուրեմն կտառապեմ, բայց նրան ետ չեմ ընդունի: Դրա մեջ է իմ ուժը: Մոռանալ նրան նույնպես չեմ կարող, որովհետև իմ սրտում այդ սերը բազում արմատներ է գցել, և ես նրանից ազատվելու ուժ չունեմ: Հենց դա էլ իմ թուլությունն է:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ՝ դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: