Հովհաննես Թումանյան «Մոռացված սեր»

Սիրում էի երբեմըն քեզ...
Այժըմ ևս տակավին
Իմ սրտումը դու ապրում ես, 
Բայց ոչ ուժով քո նախկին: 
     
Առաջ հընչում էիր մաքուր, 
Որպես աղոթք իմ հոգում, 
Որպես սիրո նախանձ և հուր՝
Տաք արյունս բորբոքում: 
     
Այժմ՝ որպես վաղուց մեռած
Բարեկամի հիշատակ, 
Կամ մանկության օրով սիրած
Մի հին երգի եղանակ...
     
Քո անունըդ այժմ տալիս, 
Էլ «հոգյակ» չեմ ես ասում, 
Չեմ աշխատում քուն մտնելիս, 
Որ քեզ տեսնեմ երազում: 
     
Բայց զարմանքով երբեմնապես, 
Մտածում եմ ակամա, 
Ինչո՞ւ էլ դու սիրելի չես, 
Ինչո՞ւ ես քեզ մոռացա..․