Նադեր Նադերփուր «Հեռավոր Աստղ»

Աղաղակում են 
Հայացքները պաղ հայելիներում.
— Փրկեք մեզ ոսկյա շրջանակներից,
Չէ՞ որ երբեմնի եղել ենք ազատ:

Աղաղակում են պատերը խարխուլ.
-Ազատեք մեզ այս մեռյալ ծեփերից,
Հում աղյուսներն էլ բավական են մեզ:

Երկնքում ցրված խոնավ աչքերով
Աստղերը մոլոր
Կախվել են անքուն քամու փոշերից.
— Քամի, ով քամի,
Մենք այսպես չէինք մեր ծնված օրից,
Մենք արտասուքի կաթիլներ էինք
Ճիչերից հետո:

***
Ոչ, քամի չեմ ես,
Բայց միշտ կարոտ եմ եղել ճչալու:
Պատ չեմ հիրավի,
Բայց միշտ ինձանից կառչած են եղել
Ծեփերը մեռյալ:
Ոչ, հայացք չեմ ես պաղ հայելու մեջ,
Բայց տեսեք վիշտն ինձ ինչպես է մաշել:

***
Վերջապես ես այն աստղն եմ հեռու,
Որ խմում է իմ արցունքները ջինջ
Ու չի հագենում…

Թարգմանությունը՝ Համո Սահյանի