Նարինե Ավագյան «Ցանկացա ապրե՜լ» (Կարդում է Կարինե Ավագյանը)-Ասմունք

Մոմված շուրթերով փորձեցի երգել,

Երգն այնպե՜ս հնչեց, որ ազդու ձայնից

Ամպը սարսափեց, ապա ծվարեց մեջքին արևի…

Կապված ձեռքերով փորձեցի գրել,

Ծնվեցին բառեր, որ խոհեր դարձան…

Գոց ականջներով լսել փորձեցի,

Ձայնդ ինձ հասավ ավելի ուժգին,

Քան լսել էի նրան երբևէ…

Փակված աչքերով տեսնել փորձեցի,

Եվ ինչե՜ր տեսա,

Հոգուս տաճարում Աստծուն հյուր եղա,

Բա՜ց սիրտս տեսա…

Գամված ոտքերով փորձեցի քայլել,

Ոտքերս թմրած շնչեցին հանկարծ,

Այնպես տագնապով տեղից պոկվեցին,

Ասես վարգեցին, սլացան առա՜ջ…

Տխրաբեկ հոգիս ցանկացավ կրկին

Մանել սպասումի ծիածանագույն կծիկը մեր հին,

Նրա յոթնալույս թելերից ոսկի երազներ հյուսել,

Եվ կենաց ծառի շյուղին ներհյուսել…

Վաղու՜ց էր արդեն, ինչ չէր ուզեցել…

Բայց հենց խենթ հոգիս ապրել ցանկացավ,

Իմ արբունքահաս ընդարմացումից այնպե՜ս հեռացավ,

Ասես վերացա՜վ…

Բառը, որ պայթեց բոզբոջի նման,

Երկունքի ցավով շրթունքս ճաքեց,

Ա՜խր նա ծնվեց, և հասո՜ւն ծնվեց նա միանգամից…

Շղթաները իմ մերկ բազուկների պաշտոնանկ եղան,

Քայլերս դանդա՜ղ փոխվեցին վազքի,

Հետո ինքնակամ գետնից պոկվեցին,

Եվ վարգի տեղակ գրկեցի թռի՜չք…

Մարդի՜կ, ես կրկին ցանկացա ցանկալ,

Հոգուս հեռավո՜ր խորքերը նայել,

Լուսավորության ջրերում լողալ,

Ժխտման հատակը նաև թափանցել…

Կրկին ծովային զմրուխտի մեջից

Մամռապատ, ողորկ քարերի տեղակ,

Սկսեցի շենշող մարգարիտ փնտրել…

Որդեգրեցի պահանջը սիրո,

Եվ նորից հասավ իմ ականջներին

Մեր զանգակների ղողանջն հեռավոր…

Պատրանքներս սին ես թոթափեցի,

Նախաամպրոպյան քամին մե՜ղմ փչեց,

Կույր ցասումը իմ վերածվեց լացի, նաև ծիծաղի,

Երբ հոգուս աչքը վերստին թացվեց…

Հոգիս խոնջաբեկ ընթացավ հեռու՜, նա սկսեց երգել…

Ի՞նչն էր խթանը անսպաս քաոսի՝

Ընդամե՜նը ես ցանկացա ապրել…

Ցանկացա ապրե՜լ…

Հեղինակ՝ © Նարինե Ավագյան