Նարինե Ավագյան «Չապրված սեր»

Կյանքը բերկրածին ընկրկում է լուռ,
Եվ նույնքան անձայն հեռանում ինձնից…
Բայց դու մի շտապիր ընդմիշտ հեռանալ.
Արի զրուցենք ևս մեկ անգամ.
Բազում հարցեր կան աննահանջ ,որ շշնջում եմ մեղմաձայն,
Ինքս ինձ համար, անպատասխան…
Սպասիր մի քիչ, գուցե ասե՞ս`
Ինչո՞ւ հանկարծ այսպես ստացվեց,
Գուցե գիտե՞ս` ինչու մեռավ, լո~ւռ մահացավ
Բորբ սերը մեր ափսոսանքի ու լացի մեջ…
Մի՞թե խեղդվեց նա սենյակում` վտիտ մոմի արցունքի մեջ,
Թե շնչեց հանկարծ բույրը ցրտության ու մրսեց…
Ասա', արդ ի՞նչ պատահեց…
Գուցե այրվե՞ց կյանքի այնքան զուսպ,
Մեզ հրապուրող, թովիչ բոցի մեջ,
Գուցե սիրե՞ց նա կապույտ հեղեղող աշնանամուտը,
Եվ հենց նրա հետ մեզ դավաճանեց…
Իսկ գուցե զգալով, որ մենք այլևս չենք տենչում նրան,
Վերջ դրեց հանկարծ իր իսկ ձեռքերով մեզ համար ստեղծած մե~ծ երջանկության…
Դե խոսի'ր, ասա', դու գիտե՞ս` ինչու
Սերս թաքնվեց քամաշունչ ցրտի ու մանրակաթիլ, թավ անձրևի ստվերների ներքո…
Ու մի՞թե հիմա սխալ կլինեմ, թե քեզ անվանեմ նաև անաստված…
Նունիսկ պարտության մերկ խոստովանանք չես հնչեցնում քո պիրկ շուրթերից,
Եվ չես ընդունում, որ այս ամենի հիմքում կա մի բան`
Ճակատագրապաշտությունդ սեփական…
Եվ գոնե հիմա, երբ ներսում իմ կա Լոկ մե~ծ դառնություն` քո նրբանկատ ճաշակով հագեցած,
Ես, միևնույնն է, ունեմ քեզ մի հարց, և հարցս նույնն է.
Սերս ու՞ր գնաց…
Գոնե ջանայիր ինձ բացատրել, որ գորշ, ցածրընթաց ամպերից այն կողմ
Արևով ցողված` սպասում է նա դեռ,
Եվ որ արևին մոտ գտնվելով`
Աչքերն է նա իր լցրել արևով,
Այրել է աչքերն արևից անմար ու կորցրել ճամփան…
Նաև ասեիր, որ դու ես լույսը սիրուս աչքերի,
Եվ որ նա կգա, ինչ էլ որ լինի…
Սակայն չես խոսում, ես գիտեմ`ինչու.
Վերամբարձ բառերիդ ճոխ կուտակումը այլևս չկա. լքված ես, քանզի
Դու կորցրել ես քո ճանապարհին ամե~ն- ամե~ն բան` վասն ոչնչի…
Անգամ բառերն են մեռել շուրթերիդ…
Այդ թվում նաև իմ սերը չկա.
Ու ես տակավին դարձել եմ անկամ
Առանց քո սիրո, որ ամեն պահի Ինձ համար կյանքում դառնում էր խթան.
Ես չկամ ասես… էլ չեմ ապրում ես…
Քամին վայում էր, քամին հեծեծում,
Մերթ փորձում էր նա դեպի ինձ մղել
Զուսպ երջանկության ամպի մի ծվեն,
Մերթ ջանում էր նա հեռացնել ինձնից
Ներսում գալարվող սև ու անորոշ զանգվածը այն,
Որ ես կոչում եմ փուչ դատարկություն…
(Իսկ մի ժամանակ համարվում էր այն Երկնագորով սիրո կացարան, կյանքի ճեմարան…)
Փայլում է քաղաքն անձրևից աշնան, հանգիստ է հիմա…
Հովիկն է խաղում փողոցում անձայն
Եվ շշնջալ է փորձում ինչ-որ բան այնպե~ս աղվաձայն.
Սակայն բառ չկա, էլ ոչինչ չկա…
Խառնվել են իրար անցյալն ու ներկան,
Եվ հեռացել է ընդմիշտ ապագան…
Հիմա ուղղում եմ հարցն իմ անդադրում ինքս ինձ արդեն.
Արդյո՞ք միասին ապրեցինք մե~ծ սեր,
Թե՞ մեր սերը խենթ ՉԱՊՐՎԱԾ է դեռ…
Պատասխան չկա…

Հեղինակ՝ © Նարինե Ավագյան