Նարինե Ավագյան «Մամա»

Բարև, մա՜մ, ինչպես ես: Շա՜տ եմ ուզում, որ լավ լինես՝ միշտ, քանի դեռ բաբախում է իմ սիրատոչոր սիրտը, քանի դեռ հոգիս թափառում է իմ՝ ապրած ու չապրած օրերի միջև,ուզում եմ, որ լինես իմ կողքին,, իմս, մա՜մ, որ զգամ քո ջերմաջերմ շունչը, հպվեմ քո՝ տարիների անջնջելի հետքն իրենց վրա կրող քնքշաշոշափ ձեռքերին, գլուխս դնեմ քո՝ երկար ու ձիգ կյանքի ճանապարհ անցած ծնկներին ու երազեմ, մանկան նման երազեմ: Սիրում եմ քեզ, մա՛մ, և ,ճի՛շտ է, միշտ էլ կարծել եմ, որ ամենանվիրական զգացմունքների մասին խոսելն ավելորդ է, որ ամեն ինչ առանց այն էլ պարզից էլ պարզ է, բայց վստահ եմ, որ յուրաքանչյուրի կյանքում գալիս է մի պահ, երբ ճչալ ես ուզում քո մաքրամաքուր զգացմունքի մասին:Սիրում եմ քո՝ այնպե՜ս գորովալից, տխրաթաթավ աչքերը, որոնց մեջ ամեն ինչից այնքա՜ն շատ կա. անսահման սեր դեպի երեխաներդ, անսահման ատելություն ու վրեժխնդրություն նրանց նեղացնողների նկատմամբ, այնքա՜ն քնքշություն, հեզություն և ուժ: Քո աչքերը, որոնք փայլատակել են իմ ճանապարհին՝թույլ չտալով , որ ես լողամ մթություններով լցված քաոսում, որոնք արևել են իմ մանկության արահետը, իմ պատանեկության կածանն ու հիմա էլ իրենց հնարավոր ու անհնարին ջանադրությամբ փորձում են ցրել ցանկացած խավար իմ կյանքի ուղեգորգից: Մեծանում ենք , մա՛մ, ես և դու, երկու մայրիկ, մի հաստաբուն ու տոհմիկ ծառի կոճղից սկիզբ առնող և իրար շարունակող ճյուղերի նման: Եվ հիմա, երբ իմ ճյուղի վրա էլ արդեն երեք դալար շիվ կա, հիմա ո՜նց եմ քեզ հասկանում, մա՛մ, ո՜նց եմ գնահատում այն ակնթարթները, երբ խոյանում էին իմ դեմ քո՝ զսպված անհամբերությամբ լցված աչքերը՝իմ ամեն հաջողությունից հետո, քո սիրամրմունջ ձայնը՝ իր փաղաքուշ գեղգեղանքով, քո կենսատու հոգուց ճառագող լույսը, որի շնորհիվ երբեք չեմ հայտնվել ստվերում: Հիշում եմ ամեն անգամ քո՝ խոր ինքնամոռացության ձայնով արտաբերած բառերի անզուսպ հոծ հոսքը անհանգստությանդ պահերին, լսում եմ քո լռությունը, որն ավելին էր միշտ ինձ ասում, հիշում եմ հայացքդ, որն ասես հոգուդ խորքերից էր անջատվում ,և ,միահյուսվելով քո լույսին ու ջերմությանը, անմար պահում հավատարմությանդ կրակը:Այն անշեջ է , մա՛մ, այն մինչև հիմա էլ չի մարել: Շնորհակալ եմ քեզ ՝ իմ կյանքի ամենատխուր ու երջանկագույն ակնթարթերին կողքիս լինելու համար, օրոցքիս մոտ անցկացրած անքուն գիշերներիդ համար, իմ մանուկ սիրտն օրորող գիշերային պատմություններիդ համար, ինձ՝ այս կյանքի ճիշտն ու սխալը սովորեցնելու համար: «Մաքուր խիղճը». այդպես էր կոչվում, հիշում ես,մա՛մ. Որքա՜ն բան եմ սովորել այդ գրվածքից… Եվ ինչպես էիր հասկացել, որ հենց դա էր ինձ հարկավոր ճիշտ ապրելու համար. մաքուր խիղճ… Ես մեծացել եմ, մա՛մ, ես մայր եմ, մա՛մ: Մանկությունս արդեն վաղու՜ց հեռվում է մնացել, սակայն այնտեղից փչող հաճելի քամին հոգուս մեջ արթնացնում է այն սիրաբաղձ զգացողությունները, որոնք երբեք էլ չեն լքել ինձ, որոնք կենդանի են եղել միշտ իմ հոգում, իմ աչքերի մեջ: Հիմա իմ անցյալի ու գալիքի հոսանքները շարժվում են իրար ընդառաջ, և նրանց հանդիպման կետը ներկան է, որտեղ ապրում եմ ես: Հիմա փոթորիկ է իմ հոգում, հիմա իմ նավը լողում է անհանգիստ ծովի ջրերում, և, քանի դեռ ուշ չէ, քանի դեռ միասին ապրում ենք հրաբորբոք ու կենարար արհի ներքո, ուզում եմ իմանաս, որ քո դերն իմ կյանքում անփոխարինելի է, իմ սրտում դու ունես քո ապահով հանգրվանը, որը միայն քոնն է: Երբ հիվանդանում ես, իմ հոգում կոհակվող ցավից ես ծերանում եմ, նվաղում են ձեռքերս, դողդողում են ոտքերս: Ինձ զգում եմ անպետք մի արարած, որն ընդունակ չէ թեթևացնելու ցավդ, մա՛մ: Չհիվանդանաս, մա՛մ ջան, խոստացի՛ր, որ երկա՜ր կապրես, կլինես առղջ ու միշտ իմ կողքին: Խոստացի՛ր, հարազա՛տս, միա՛կս, անկրկնելի՛ս: Դու հարկավոր ես ինձ՝ օրեցօր ավելի ու ավելի աճող կարոտով ու սիրով: Մա՜մ, մա՜մ ջան, ես սիրում եմ քեզ…

Հեղինակ՝ © Նարինե Ավագյան