Օֆելի Դալաքյան «Դու այնքան մայր էիր»

Հարազատ բակում, հարազատ հինգերորդ հարկում վերջին անգամ եղել եմ ոչ ավել ոչ պակաս, ուղիղ յոթ տարի առաջ: Շատ բան չի փոխվել բակում. մի փոքր «սերնդափոխություն» է եղել, առաջվա տատիկ-պապիկները չկան, որոնք գարնան բացվելուն պես «բազմում էին» բակի տաղավարում և սուրբ պարտականության նման «չարախոսում» կարճ շրջազգեստով աղջիկների հետևից. «բա մենք սենց էինք հագնվում մեր ժամանակներում, էս ինչ ջահելությունա»: Հիմա ծիծաղով ու կարոտով եմ հիշում նրանց: Նրանց փոխարինելու են եկել մյուսները, ցավս այն է, որ ծնողներս էլ են հասել այդ տարիքին, այդ «տատիկ-պապիկ» տարիքին: Ինչ կարող եմ անել. ոչինչ, ջամանակի դեմ անզոր եմ: Միտումնավոր երթուղային տաքսին բակից մի փոքր հեռու կանգնեցրի, որ զգամ հարազատ հողս, հարազատ եռուզեռը ու հեռվից նայեմ մեր հինգերորդ հարկին. պատուհանները, ինչպես միշտ ամռանը բաց են, և ոչ մեկ չի նայում պատուհանից. չգիտեն, որ գալու եմ: Քարացած կանգնած էի ու չգիտեի ժպտամ, լաց լինեմ. որոշեցի երկուսը միասին: Երևի ես էլ եմ շատ փոխվել, տարիներն ինձ վրայով էլ են անցել. երբեմնի հարևաններիցս ոչ ոք չճանաչեց: Ինչևէ: Մոտեցա մեր մուտքին, այս յոթ տարիներին միայն մուտքի պատերի գույնն էր փոխվել: Դանդաղ, յուրաքանչյուր հարկ հաշվելով, թե քանի աստիճան ունի, բարձրանում եմ, հասել էի երորրդ հարկ, երբ մի գեղեցիկ կին դուրս էր գալիս, բարևեցի, զարմացած նայեց, հետո ասաց, որ չի ճանաչում: Իմացա, որ վերջերս են տեղափոխվել մեր այդ բնակարան: Որքան մոտենում եմ մեր հարկին, այնքան վախենում եմ, մի պահ անգամ փորձեցի փախչել. ինչի՞ց էի վախենում. երևի մորս մի քիչ ծերացած տեսնելուց: Ահա տասը աստիճան և դռան մոտ եմ, նկատեցի, որ դուռը կիսաբաց էր, և լսեցի մի հարազատ ձայն. ձու հարելու ձայնն էր, համոզված եմ՝ մայրս էր պատրաստում, ես չէի կարող շփոթել, հիմա էլ երևի թոռների համար էր պատրաստում (եղբորս երեխաների): Որքան հիշողություններ կան այդ փոքրիկ «ձվածեղի» հետ կապված. դպրոցից տուն վերադառնալիս սիրում էինք ես ու եղբայս ձվածեղ ուտել, դա ոչ մի բանի հետ չէինք փոխի. մայրս սիրով էր անում: Ա՜խ, մա'մ, որքան դյուրահավատ էիր, չէիր հավատում կամ չէիր ուզում հավատալ իմ հաջողությունների հարցին: Ասում էի չէ, որ նպատակիս հասնելու եմ. մեկնելու եմ երկրից և արտերկրում ուսումս շարունակել. ստացվեց: Դժվարություններ, ինչ խոսք, շատ են եղել, բայց այն, ինչ քեզ չի սպանում, ավելի է ուժեղացնում, դրանց համար ոչ ոքի չեմ մեղադրում, պարզապես կան դրվագներ, որոնք ջնջելու կոճակներ չկան: Արդեն դռան մոտ եմ. ձայնդ եմ լսում, մամ, աշխարհի ամեաքնքուշ ձայնը: Ձեռքս կամաց բարձրացնում եմ, որ «քաղաքավարությունից» ելնելով թակեմ դուռը: Թակեցի, ու թոռանդ, զարմիկիս ձայնն էր.
- Ո՞վ է:
- Սպասի'ր,- ասացիր,- ես կբացեմ:
Եկար, նայեցիր, աչքերիդ չհավատացիր, որ քո համառ աղջիկը վերջապես վերադարձավ. «հը՜». այս եղավ երկուսիս առաջին արձագանքը, որին հաջորդեց երկարատև գրկախառնություն (ամբողջ պարանոցս թրջվել էր արցունքներիցդ), չէի կարողանում ազատվել գրկիցդ, կարծես մտածում էիր, եթե բաց թողնես, նորից կգնամ: Եվ այդ ջերմ պահին եղբորս փոքրիկը եկել-կպել էր փեշիցդ.
- Տա'տ, ինչի՞ ես լացում, ինքը (ինքը ես էի) նեղացրե՞ց քեզ:
Բայց ոչ մեկս չէինք պատասխանում փոքրիկին: Ուրախություն, հուզմունք, կարոտ, տարիների կորցրած ափսոսանք կար այդ գրկախառնության մեջ: Մա'մ, տարիներն ու իմ հանդեպ կարոտդ իրենց հետքը թողել էին քեզ վրա, բայց այս տեսքով էլ այնքան լավն ես, այնքան մայր ես, որ ինձ մնում է միայն ամուր գրկել ու փորձել վերադարձնել յոթ տարիները:
- Մա'մ, ինձ համար էլ ձվածեղ կպատրաստե՞ս:

Հեղինակ՝ © Օֆելի Դալայքան