Օֆելի Դալաքյան «Որ քեզ չգտնես տողերի արանքում»

Էտյուդ

(․․․որ քեզ չգտնես տողերի արանքում)

Հիմա պատմվածք չեմ գրում, ոչ էլ՝ նամակ, պարզապես ուզում եմ քեզ հետ անկեղծ զրուցել, բայց եթե չցանկանաս պատասխանել, դա էլ կհասկանամ։

Ե՞րբ սկսեցիր քեզ հեռու պահել այս կյանքից։ Հենց այնպես, հեռվից նայում ես, թե ինչպես է օրը փուլ գալիս կարմիր կտուրներին։ Ե՞րբ այսքան միևնույն դարձավ ամեն ինչ։ Քեզ պետք էր, որ կողքիդ ինչ-որ մեկը լիներ, ինձ պետք էր, որ կողքիս դու լինեիր։ Գիտեմ, անփոխարինելիներ չկան, ժամանակի հետ բոլոր հոգիներն էլ մաշվում են, բայց ինչպես կարող էր քեզ համար միևնույն լինել, թե ով առավոտյան քեզ համար նախաճաշ կպատրաստի։ Հիմա, երևի, աշխարհի ամենաանհամ ձվածեղն ես ուտում ու չես էլ զգում, որ աղը մոռացել են ավելացնել։ Այդպես քեզ հարմար է ապրել․չզգալ, չտեսնել, կարևորություն չտալ մանրուքներին, ուրիշների զգացմունքներին․կյանքը, միևնույն է, հոսում է, ինչու՞ մի անհանգիստ սրտխփոց լինի։ Այդպես հարմար է՝ անկռիվ, խաղաղ ապրելը՝ աշխարհի մի ծայրում, որտեղից մի կարգին արշալույս էլ չի երևում, որտեղ մութը վաղ է փաթաթվում օրվա փեշերին։ Հիմա կասես, որ նորից ամեն ինչի մեջ սիմվոլիկա եմ փնտրում, բայց ոչ, ես պարզապես ուզում էի քեզ պատմել աշխարհի սիրունությունների մասին, իսկ դու լսելու, նկատելու հետ սեր չունեիր։ Քեզ բանաստեղծություններ պետք չէին, քեզ քո չոր կյանքն էլ բավական էր։

Ներիր այսքան անկեղծության համար, ուղղակի դու այնքան արագ ինձ մոռացար, որ այդպես արագ ու անփութորեն մոռանում են թղթադրամը վերարկուի գրպանում, իսկ երբ նորից են այն գտնում, ժպտում են ու հետ դնում տեղը, որ գուցե մի օր նորից պետք գա։ Հա՜, մի բան էլ՝ ինչպես պատահեց, որ մեր քաղաքն այսքան մեծացավ, որ ոչ մի պատահական օր չհանդիպեցինք իրար միևնույն փողոցում՝ երթուղայինի սպասելիս, մանդարիններ գնելիս կամ իրար կարոտելիս։ Դու էլ չգիտես։

Ես ոչինչ չխնդրեցի քեզնից․ հրաշքներ չխնդրեցի, քանզի կարծում էի, որ հրաշքը դու ես: Պարզապես կատարվելիք խոստում լինեիր, հավատ լինեիր, որ գգվեր աղոթքիս: Այս մեծ աշխարհում իմ փոքր աշխարհն էի ուզում, որտեղ կտանեին իմ կամակորություններն ու կզգային սերը: Բայց այդ աշխարհը չեղար, որովհետև քո արդուկված և դասավորված կյանքի համար չէի: Իմ փոթորիկները տեղ չունեին քո խաղաղության կողքին, իմն օդն էր, քոնը՝ հողը: Ես երկնքում թռչելու, իսկ դու հողոտ ոտքերով քայլելու համար էիր: Հոգ չէ, ես սովորել եմ, որ սավառնողներին չեն ներում: Եվ ներիր, որ չտեղավորվեցի քո լռության մեջ:

Խոստացել էի, որ նամակ չեմ գրելու, բայց մի վերջին էտյուդ ստացվեց, որը կարող ես դեն նետել եթե ձեռքդ ընկնի, որ քեզ չգտնես տողերի արանքում։

Հեղինակ՝ © Օֆելի Դալաքյան