Օշո Ռաջնիշ «Մտքեր»

► Մարդիկ մտածում են, որ կկարողանան սիրել միայն այն ժամանակ, երբ իրենց արժանի զուգընկեր կգտնեն: Հիմարություն: Դու երբեք նրան չես գտնի: Մարդիկ մտածում են, որ կսիրեն միայն այն ժամանակ, երբ կհանդիպեն իդեալական կնոջ կամ իդեալական տղամարդու: Հիմարություն: Դուք նրանց երբեք չեք հանդիպի, քանի որ բնության մեջ գոյություն չունեն իդեալական տղամարդն ու իդեալական կինը: Եթե նույնիսկ նրանք գոյություն ունենային, ուղղակի թքած կունենային քո սիրո վրա: Այն նրանց համար ուղղակի անհետաքրքիր կլիներ:

► Դեն նետիր այն բոլոր կեղծ դեմքերը, որոնք դու սովոր ես կրել: Դեն նետիր բոլոր դիմակները: Իսկական եղիր: Բացիր քո ամբողջ սիրտը, բաց եղիր: Երկու սիրահարների միջև չպետք է գաղտնիքներ լինել, այլապես սեր չկա: Դեն նետիր քո ամբողջ պարփակվածությունը: Այն քաղաքականություն է, գաղտնիությունը քաղաքականություն է: Սիրո մեջ քաղաքականությունը տեղ չունի: Դու ոչինչ չպետք է թաքցնես: Ինչ էլ որ կատարվի քո սրտում, դու պետք է թափանցիկ լինես քո սիրելիի համար: Ինչ էլ որ կատարվի նրա սրտում, պետք է թափանցիկ լինի քո համար: Դուք պետք է թափանցիկ լինեք միմյանց համար:

► Սիրո հիմնական իմաստը ուրիշներին օգնելն է լինել այնպիսին, ինչպիսին կան:

► Ձեր կյանքը նվիրեք հրաշալիին: Մի նվիրեք այն զազրելիին: Դուք ոչ անսպառ ժամանակ ունեք, ոչ էլ անսպառ էներգիա, որ անտեղի ծախսեք: Այսքան փոքրիկ կյանքը, այսքան փոքրիկ էներգիայի աղբյուրը նախանձի, ատելության և խանդի վրա ծախսելն ուղղակի հիմարություն է:

► Քո գլուխը մտցրել են, որ սիրո մեջ ավանդաբար առաջին քայլը պետք է անեն տղամարդիկ. կանանց դա հարիր չէ: Այդ պատկերացումները սպառել են իրենց. ինչու՞ հենց սկզբից քեզ վերցնես երկրորդական տեղը: Եթե դու սիրում ես տղամարդուն, ինչո՞ւ սպասել: Ես գիտեմ շատ կանանց, որոնք տարիներով սպասում էին, որ տղամարդն անի առաջին քայլը: Սակայն նրանք սիրում էին այնպիսի տղամարդկանց, որոնք չէին էլ պատրաստվում նախաձեռնությունը վերցնել իրենց վրա:

► Մտերմությունը կարելի է համարել սեփական անձը մյուսին վստահելը: Դրա համար ամենակարևորը մեր զգացմունքների ու մտքերի արտահայտման համար պատրաստ լինելն է, և այն վստահության առկայությունը, որ մյուսը դրանց զգույշ կվերաբերվի և կպահպանի: Իրականում մեր այն ներքին զգացողությունն է մեզ դրդում մտերմության, որ եթե անգամ դիմացինը չպատասխանի մեր մտերմությանը կամ դավաճանի մեր վստահությունը, մենք ոչ մի անդարձելի վնաս չենք ստանա:

► Եթե կինը ոչ մի անգամ վայրի չի եղել, նա չի կարող գեղեցիկ լինել, քանի որ ինչքանով նա չսանձահարված է, այնքան ավելի ողջ է:

► Կինը կարող է լիովին երջանիկ և բավարարված լինել մի տղամարդու հետ, քանի որ նա նայում է ոչ թե այդ տղամարդու մարմնին, այլ հոգևոր հատկանիշներին: Կինը սիրահարվում ոչ թե նրան, ով զարգացած մկանային համակարգ ունի, այլ նրան, ով հմայք ունի, ինչ-որ անբացատրելի, բայց հիասքանչ բան, նրան, ում գաղտնիքը ցանկանում է հասկանալ:

► Այսպես կոչված «հավատարմությունը» այլանդակ հասկացություն է, սակայն հազարամյակներ շարունակ այն համարվել է ամենաարժեքավոր հատկանիշներից մեկը, քանի որ հասարակությունը այդ կերպ իրականացնում է ձեզ ստրուկ դարձնելու իր ծրագիրը:

► Կյանքն ինքնին անիմաստ է: Կյանքը իմաստ ստեղծելու հնարավորություն է: Իմաստը պետք է հայտնաբերել, ստեղծել: Դու կհայտնաբերես իմաստը միայն այն ժամանակ, երբ ստեղծես այն:

► Այս աշխարհում անհատականություն դառնալու համար ահռելի քաջություն է պետք: (Թարգմանեց Մերի Շարոյանը)

► Մի՛ սիրեք կոնկրետ ինչ որ մեկին, այլ ողջ գոյությունը: Դա բնական իրականությունն է: Ծառերը, լեռները և մարդիկ իրականում անջատված չեն միմյանցից: Մենք բոլորս ինչ-որ միասնության մասերն ենք, մենք գոյություն ունենք ներդաշնակության մեջ: Մենք անընդհատ շնչում ենք թթվածին և արտաշնչում ածխաթթու գազ: Ծառերն անընդհատ ներշնչում են ածխաթթու գազ և արտաշնչում են թթվածին: Առանց ծառերի մենք չէինք կարող շնչել: Մենք մի ամբողջականության մեջ ենք կապված, միահյուսված ենք: Այսպես փոխկապակցված է ողջ գոյությունը: Այդ պատճառով էլ սիրե՛ք ոչ թե կոնկրետ ինչ-որ մեկին, այլ ծառերը, աստղերը, սարերը, մարդկանց, կենդանիներին: Կարևորը ոչ թե այն է, թե ում եք Դուք սիրում, այլ որ ընդհանրապես սիրում եք:

► Աշխարհը տանջվում է, քանի որ մարդկության պատմության ընթացքում մենք առաջին անգամ կորցրել ենք Աստծո հետքերը: Ոչ ոք և երբեք այնպես չի տառապել, ինչպես մենք: Անցյալում մարդիկ շատ աղքատ են եղել, մարդիկ քաղցած էին մնում, սակայն երբեք նրանք հոգեպես այսքան աղքատ չեն եղել: Մարդիկ երբեք հոգևոր առումով այնպես քաղցած չեն եղել, ինչպես այսօր: Իմ աշխատանքը կայանում է նրանում, որ վերադարձնեմ ձեզ Աստծո ընկալումը: Քանի դեռ մարդը կրկին չի արմատավորվել Աստծո մեջ, նա ապագա չի ունենա:

► Սկզբում Դուք պետք է ներքին ներդաշնակության հասնեք, այնուհետև կարող եք ներդաշնակ լինել տիեզերքի, աստղերի, լուսնի, արևի, ծառերի, թռչունների` ողջ անհուն տիեզերքի հետ: Դուք կարող միաձուլվել նրա հետ: Գոյություն ունի երկու ձուլում` սեփական անձի հետ, և ամբողջի հետ: Այս երկու քայլերը ավարտում են բոլոր ճանապարհորդությունները: Սկզբում միասնական դարձեք Ձեզ հետ, ապա միաձուլվե՛ք ամբողջի հետ: Ես հենց դա եմ սրբություն անվանում: Գիտակցական դարձեք, որպեսզի Ձեր կյանքը դառնա ոչ այլ ինչ, քան պոեզիա, երաժշտություն, ներդաշնակություն, ամբողջություն, միասնականություն: Եվ քանի դեռ դա տեղի չի ունենա, Դուք իզուր կապրեք:

► Կյանքը միշտ նոր է, իսկ միտքը` միշտ հին: Կյանքը երբեք հին չի լինում, իսկ միտքը` երբեք նոր: Այդ պատճառով էլ նրանք երբեք չեն հանդիպում և չեն կարող հանդիպել: Միտքը հետ է շարժվում, իսկ կյանքը` առաջ: Այդ պատճառով էլ մարդիկ, որոնք միայն մտքով են սնվում, այնքան հիմար են գործում, որ երբ գիտակցում են այն ամենը, ինչ արել են իրենց, նրանք արդեն չեն հավատում, որ կարող էին այդքան հիմար լինել, այդքան անմիտ: Կյանքը կարելի է ճանաչել միայն առանց մտքի: Հենց դա է մեդիտացիան` խելքի անջատում, գոյություն առանց մտքերի, պարզապես ապրում: Տիրում է լռություն, ուղեղում ոչ մի բառ չկա, շարժումները կանգ են առնում: Աշխարհում ամեն ինչ ներթափանցվել է լուռ ու հանդարտ դատարկությամբ:

► Գոյության հետ շփվելու համար մարդը պետք է մաքուր սիրտ ունենա: Սիրտը մաքուր է դառնում, երբ դատողությունն այլևս չի իշխում ձեզ: Երբ դատողությունն է իշխում, սիրտը անմաքուր է մնում: Այն ծածկում է սիրտը, ինչպես փոշին է ծածկում հայելին: Դատողությունը ոչ այլ ինչ է, քան մտքերը, այսինքն` փոշին: Յուրաքանչյուր միտք պարզապես փոշու հատիկ է: Դուք պետք է մաքրվեք բոլոր մտքերից, այդ ժամանակ մաքրության կհասնեք: Մաքրությունը ոչ մի ընդհանուր բան չունի բարոյականության հետ: Իհարկե, մաքուր սիրտը բարոյական է, սակայն բարոյականություն կարդացող մարդը մաքուր չէ: Նա դեռ ապրում է գլխում, նրա բարոյականությունը առաջվա նման իշխում է սրտին: Նա չգիտի մաքրություն, քանի որ անմեղ չէ, այդ պատճառով էլ հիշե՛ք, որ բարոյականությունը մաքրության չի հանգեցնում: Սակայն արդարացի է հակառակը` մաքրությունը հանգեցնում է բարոյականության: Սակայն սկզբում գալիս է մաքրությունը, իսկ նրան հետևում է բարոյականությունը:

► Անխռովությունը կյանքի ամենաեզակի փորձն է: Ընդհանրապես կյանքը շատ աղմկոտ է: Դրսում աղմկոտ է, ներսում աղմկոտ է: Դա բավական է, որպեսի բոլորին խենթացնի: Աղմուկը խենթացրել է ողջ աշխարհը: Առանց լռության չկա ճշմարտություն, չկա ազատություն, չկա Աստված: Իսկ լռության հետ ի հայտ է գալիս այն, ինչ չկար, իսկ եղածն անհայտանում է` Ձեր աշխարհայացքը փոխվել է, Դուք կյանքին այլ աչքերով եք նայում: Անխռովությունը մեզ սովորեցնում է ճանաչել անճանաչելին: Դրանում է կայանում նրա եզակիությունը:

► Ժամանակակից մարդը մեր ողջ պատմության մեջ առաջինն է, որի մոտ բացակայում է սրբության մասին ամեն պատկերացում, որը շատ աշխարհիկ կյանքով է ապրում: Նա հետաքրքրվում է փողով, իշխանությամբ, հեղինակությամբ: Դա հիմարություն է: Նա ապրում է մանրուքներով, չնչին մանրուքներով: Մարդը զուրկ է ինչ-որ մեծ բանի մասին պատկերացումից, քան ինքն է: Նա ժխտում է Աստծուն, հայտարարում, որ Աստված մահացել է: Մարդը ժխտում է մահից հետո կյանքը, ժխտում է ներքին կյանքը: Նա հավատում է միայն ժխտմանը, այդ պատճառով էլ նա ամենուրեք միայն ձանձրույթ է տեսնում: Դա բնական է, քանի որ, եթե դուք չեք փոխազդում ինչ-որ մեծ բանի հետ, քան դուք եք, ձեր կյանքը հոգնեցուցիչ, ձանձրալի է դառնում: Կյանքը պար է դառնում միայն այն ժամանակ, երբ կան արկածներ: Եվ այն էլ կարող է արկած դառնալ, երբ ինչ-որ ավելի բանի հասնելու հնարավորություն կա, քան Դուք եք:

► Մենք օտար չենք, այլ գոյության մի մասը: Սա մեր տունն է: Մենք այստեղ պատահական չենք, այլ այն պատճառով, որ մենք պետք ենք: Մենք այստեղ ենք, քանի որ Աստված ցանկացել է, որ մենք սկզբից ևեթ այստեղ լինենք: Այսպիսին է նրա կամքը, դրա համար ոչ ոք չպետք է իրեն օտար զգա: Սա հիմնական խնդիրներից մեկն է, որոնց ներկայումս բախվել է մարդկությունը: Ողջ աշխարհում խոհեմ մարդիկ անհանգստացած են, հուզված` «Ինչո՞ւ ենք մենք այստեղ»:

► Մարդկային բարեկեցությունը Աստծո մեջ է: Եթե մենք հիմնավորվենք Աստծո մեջ, ապա ամբողջական ու առողջ կլինենք: Եթե հրաժարվենք Աստծուց, ապա անարմատ կմնանք, առանց աջակցության: Մեզ համար Աստված ավելի շուտ մայր է, քան հայր: Տղամարդկային շովինիզմի պատճառով մարդը Աստծոն տղամարդ է դարձրել: Աստված ինքը` հողն է, մեր սնունդը, մեր բարեկեցությունը: Եվ մեր ամբողջ կյանքը ոչ այլ ինչ է, քան բարեկեցության աղբյուրների որոնում և հետազոտում:

► Սովորաբար մարդիկ փակ են ապրում: Նրանք չեն բացում իրենց դռներն ու պատուհանները, ապրում են սարսափով` վախենալով անհայտությունից: Նրանք արևին, անձրևին և քամուն թույլ չեն տալիս իրենց գոյության մեջ մտնել: Սակայն եթե Դուք վարդ դնեք Ձեր սենյակում և փակեք բոլոր դռներն ու պատուհանները, այնտեղ քամին, անձրևը, արևային լույսը չեն ներթափանցի, ապա հույս չունենաք, որ վարդը կապրի: Հենց այսպես են ապրում մարդիկ, նրանք գրեթե մահացած են: Նրանք խղճուկ գոյություն են քարշ տալիս: Իսկապես ապրելու համար Դուք պետք է մատչելի լինեք գոյություն ունեցող ամեն ինչի համար: Դուք պետք է բաց լինեք, մի կողմ թողնեք վախը: Վախեցե՛ք միայն վախից: Վախից բացի այլևս ոչնչից չպետք է վախենալ, քանի որ վախը հյուծում է, սպանում, երբ Դուք սկսում եք դեպի անհայտություն գնալ: Ձեր կյանքում շատ նոր բան է ի հայտ գալիս, ինչը Դուք նախկինում չէիք գիտակցում, քանի որ, երբ Դուք նետվում եք արկածի մեջ, Ձեր հաճույքն ավելի խորն է դառնում:

► Ճշմարտությունը չի կարելի հաղորդել, այն Ձեզ ոչ ոք չի կարող տալ: Դուք այն պետք է ինքներդ բացահայտեք: Այդ պատճառով էլ այն ամենը, ինչ Դուք ստացել եք ուրիշներից, լավագույն դեպքում հիանալի սուտ կլինի, հաճելի և քաղցր սուտ: Դուք կարող եք շրջապատել Ձեզ քաղցր դատարկությամբ, սակայն դա պարզապես վտանգավոր խաղ է, քանի որ Դուք կորցնում եք հնարավորությունը, ժամանակը և էներգիան, որոնք Ձեզ համար կարող էին մատլեի դարձնել ճշմարտության աշխարհը: (Թարգմանեց Հակոբ Բաղդասարյանը)

* * *

► Տղամարդու համար սերը բազում բաներից միայն մեկն է: Նա կուզեր բանաստեղծություններ գրել, կուզեր արարել կտավներ ոչ նրա համար, որ սիրում է: Այդ զբաղմունքը իր համար ունի այլ արժեք՝ ոչ մի կերպ չկապված սիրո հետ: Իսկ հոգնելով նկարներից, երաժշտությունից նա կուզեր ընկղմվել խորը սիրո մոռացումների մեջ: Դա նրա հանգիստն է: Ուշադրություն դարձրեք տարբերությանը. տղամարդու սերը դա իր հանգստի վայրն է: Երբ նա հոգնում է աշխարհից, հազար ու մի գործից, նա ուզում է պարուրվել կնոջ էներգիայով, ջերմությամբ և ուզում է հալչել: Հիշե՛ք. նա սիրում է, երբ հանգիստ է ստանում: Այդ դեպքում նա նորից կարող է նկարել, գրել բանաստեղծություններ, հորինել երգեր և պարել: Այդ դեպքում է տղամարդը ունակ արարել: Նրա համար սերը պարտադիր հիմք է այլ գործեր կատարելու համար:

► Մարդիկ ամբողջովին մոռացել են, որ պետք է ապրել: Ո՞վ դրա համար ժամանակ ունի: Ամեն մեկը ինչ-որ մեկին սովորեցնում է թե ինչպիսին նա պետք է լինի, սակայն ոչ մեկ, երբեք բավարարված չէ: Եթե մարդ ուզում է ապրել, ապա պետք է սովորի ընդունել առարկաներն այնպիսին, ինչպիսին նրանք կան, ընդունել ինքն իրեն այնպիսին, ինչպիսին նա կա: Սկսե՛ք ապրել: Մի՛ պատրաստվեք ապագա կյանքին: Աշխարհում բոլոր տառապանքները նրանից է, որ մարդիկ մոռացել են ապրել, մարդիկ սկսել են զբաղվել գործերով, որոնք ոչ մի կապ չունեն կյանքի հետ:

► Տղամարդու համար սերը միայն իր կյանքի մի մասն է՝ նա ունի նաև այլ գործեր: Կնոջ համար սերը դա ամբողջ իր կյանքն է:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: