Չկա երևի ավելի տխուր բան,
Քան գիշերն առանց աստղերի,
Քանզի այն կիսատ է նույնքան,
Որքան սերը զուրկ համբույրներից։
Այն թույլ չի տալիս քեզ երազել,
Նմանվել ինքդ քեզ,
Լինել հովիվը սեփական մտքերիդ,
Արածեցնել նրանց ինչպես կուզես,
Ընդունել լուսնի լույսը
Ու նայել անծանոթ ստվերիդ,
Լսել նրա փսփսոցը,
Որը քեզ կհուշի որտեղ գտնել կորուսյալ հոգիդ։
Թեկուզ չհավատալ նրան,
Ատել չգոռալու համար,
Վռնդել ինչպես
Բակ ներխուժած փողոցային շան
Ու հպարտանալ ուժովդ,
Մտքերովդ,
Որոնք արդեն սարը անցան։
Բայց ոչինչ,
Նրանց գայլերը չեն վնասի։
Իսկ հետո գնալ ինչ-որ տեղ,
Փորձելով հասկանալ ուր,
Գրպանիցդ հանել ակնոցներդ,
Որ չտեսնես ամեն ինչ անգույն,
Նայել երկնքին,
Չտեսնել ոչ ոքի։
Ու մի օր պատահական
Լինել ամբոխում,
Ամբոխից ցած,
Բայց շա՜տ վերև,
Տեսնել նրանց ում ամբոխի կարծիքով,
Պետք է տեսնեիր այն ժամանակ
Երբ նայեցիր երկնքին,
Աստվածներին,
Նորից բարկանալ,
Տարիներով նրանց ատել,
Հետո հասկանալ ու նրանց բաց թողնել,
Ուղարկել ստվերիդ հետևից։
Փորձել հանգստսնալ,
Ծխե՜լ,
Նորից բարձրանալ վեր,
Այս անգամ ավելի շատ,
Գտնել քո նոր մասնիկին,
Գիտակցել որ դեռ շատ ունես չգտած մասնիկներ,
Ակնոցներդ դարձնել դեպի կյանքիդ ԳՈՐԾԻՔը,
Լսել նրա սառը լռությունը,
Սովորել լողալ։
Զգալ որ աստիճանաբար նրան աստվածացնում ես,
Ընդունել դա
Ու դառնալ նախանձ,
Խանդել նրան,
Վատ զգալ քեզ երբ տեսնես,
Թե ոնց են ուրիշները նայում ԳՈՐԾԻՔիդ,
Կռվել նրանց հետ,
Ուղարկել իրենց աստվածների մոտ,
Ստիպել որ հանգիստ թողնեն քոնը...
Հետո նրա մեջ գտնել քո նոր մասնիկը,
Նրան ամբողջությամբ կուլ տալ,
Հանկարծ հասկանալ որ քո աստվածը նա չի եղել,
Այլ հենց դու ինքդ,
Քո բոլոր մասնիկները
Ու այդ պահին.....
Զգալ որ հասկացար
Թե ուր էիր այսքան ժամանակ
Մտքերիդ մենակ թողած,
Ակնոցներդ դրած,
Գործիքդ շոյելով գնում։
Լսել ծանոթ փսփսոցը,
Տեսնել ստվերդ,
Հարցնել նրան աստվածների մասին,
Մոռանալ նրա պատասխանը
Ու ծիծաղել։
Չեմ սիրում գիշերն առանց աստղերի։
Հեղինակ՝ © Ռաֆաել Ջամալյան
Դիտեք ավելին Ստեղծագործություններ բաժնում
մեկնաբանություններ