Ռեմարկը և ժամանակակիցների ատելությունը

2021-10-25 3031

Է. Մ. Ռեմարկի հաջողությունները նախանձաբեկ էին անում շատերին: Եվ դա հատկապես այն տարիներին‚ երբ գերմանագիր գրեթե բոլոր աքսորյալները (Ալֆրեդ Դյոբլին‚ Բերթոլթ Բրեխտ‚ Ռոբերտ Մուզիլ‚ Հայնրիխ Մանն) կորցնում էին իրենց ընթերցողներին:Միայն թե կարդաս՝ ինչ ժահր էին թափում ժամանակի ամենաշատ թարգմանվող հեղինակների՝ Է. Մ. Ռեմարկի‚ Լ. Ֆոյխթվանգերի և Շ. Ցվայգի գլխին ու նենգ քննադատություններ հնչեցնում «մեծ գրողների» հասցեին: Ռեմարկը‚ ի հեճուկս այդ ամենի‚ շարունակում էր վայելել փառքի իր դափնիները: Նա այդ ժամանակ էլ հարուստ էր‚ նրա գրքերը լույս էին տեսնում մեծ տպաքանակով‚ ֆիլմեր էին նկարահանվում դրանց հիման վրա ու քննարկվում միջազգային մեդիահարթակներում:
Ռեմարկի պրոզան հասարակ է‚ նրա պատմություններն ուղղագիծ են և ուշագրավ: Նրա գրքերը շատ լավն են‚ ոչ շատ ճչացող: Հենց այս հատկանիշների շնորհիվ է‚ որ ընթերցողը չի վախենում:
Ալֆրեդ Պոլգարը «Երեք ընկեր» վեպի մասին իր գրախոսականում հետևյալ խոստովանությունն է անում. «Ռեմարկը վարպետորեն է պատմում, սեղմ, հակիրճ, մանրուքների նկատմամբ ուշադիր‚ անմիջական լեզվով: Ակնթարթի պահած շունչն է դրանում»:
1929 թ. Շ. Ցվայգը գրում է Ռոմեն Ռոլանին. «Գերմանիայի նացիոնալիստները հուսահատ են: Ռեմարկի «Արևմտյան ճակատում նորություն չկա» վեպը՝ 12 շաբաթում 600.000 առկա և միլիոնի ձգտող տպաքանակով, տապալել է նրանց: Այդ անպաճույճ‚ ճշմարիտ գիրքն ավելի շատ բան է շտկել‚ քան այս տասը տարիների պացիֆիստական բոլոր քարոզները»:
Նույն թվականին Է. Հեմինգուեյը Ֆ. Սքոթ Ֆիցջերալդին հետևյալն է գրում. «Ծիծաղելի է‚ որ սկզբում չէի կարողանում խորանալ «Արևմտյան ճակատի» մեջ‚ բայց հենց սկսեցի, պարզվեց՝ չտեսնված բան է»:

Հատված Վ. ֆոն Շթերնբուրգի «Կարծես ամեն ինչ վերջին անգամ էր» վեպից։

Դիտեք ավելին Հետաքրքրի մասին բաժնում

մեկնաբանություններ