Ռոբերտ Կարայան «Կյանքականչ»

Որդին հորն ատի

Պաշտոնատերն` ահ-որդի,
Գիշեր ու զօր` շահ-շորթի...
Ծեր-կուչ հորը` բերան-գոց`
Տանի գցի ծերանոց,
Թե տեսության քեզ չգամ,
Միշտ քեզ հետ եմ, ես, հա~, կա...

Որդին հորն ատի.
Թե քեզ տամ դատի.
Հացս բոլ-առար`
Բողազիդ տարար...
Մնամ անոթի,
Դու վեր, հա~, ոտի...
Չաղ-փորով գնա~,
Հող փորում մնա'...

Այ քեզ շահ-որդի,
Ախ, ում ահ-հորդի...

Մարդ-Լույս-Կյանք Բերես

Հեգ մարդ` լուռ ապրող,
Դարեր տառապող...
Ծնկիդ հետ, հա~ կաս,
Ախ, քեզ` Կյանք-պակաս,
Էլ քեզ երբ ներես,
Մարդ-լույս-կյանք բերես...
Երբ հացակարոտ
Խեղճոց հանես` Ոտ.
Որ մարդը մարդուն
Մնա օր արթուն...

Փող են դիզում

Գաս Մարդ-կրկե~ս`
Դավ-ցավ գրկես...
Էլ երբ, որտեղ
Հոգիդ փրկես
Կյանք-կրկեսում
Հո չեն կիզո~ւմ.
Խեղճոց հացից 
Փող են դիզում...

Պա՞րտք ես...

Պա՞րտք ես,
Պառկես.
Գիշերը գա
Ճարը զարկես...
Բա, ով նրան`
Մարդաբերան.
Կանչի. այ մութ`
հագիր Լույս-գութ.
Մթնում, այ, փիս
Որբ է լալիս...
Նրան գրկենք,
Կյանքով փրկենք...

Ե՞րբ քոչ անի...

Բողոք արեց արու-ճանճը.
-Ե՞ս եմ չար-փոր, թե՞ մարդ-չանչը...
Մեզ` աջ ու ձախ, կոտորում են,
Շահն ու ջարդը` մարդ-փորում է...
Ախ, լսեն մեր ցավ-պահանջը.
Ե՞րբ քոչ անի մարդ-շահ-չանչը: