Սեդա Մխիթարյան | Բանաստեղծություններ

Ես ինչ որ բան եմ,
Որ պատահում է կյանքումդ
Այնքան արագ, որ չես էլ հասկանում թե այդ ինչպես եղավ։
Ես վայրկենական հաճելին եմ,
Որի մասին մոռանում ես,
Բայց, որն այնուամենայնիվ, եղել է։
Ինձնից հետո մնում է միայն ենթազգացողությունը,
Ենթահամը,
Ուրվագիծը ձեռքիս։
Ես ինչ-որ արագ քայլ եմ,
Ամենասովորական
Ամենաչմտածված,
Ամենաիրական քայլը, որ անում ես շտապելիս, 
ու ոտքդ ոչ մի տեղ չես խփում։
Ես լավագույնն եմ իմ պահին,
Իմ տեղում,
Իմ անունով։
Կյանքի Ժամանակի մեջ ես չկամ,
Որովհետեւ ես պահ եմ, որը արդեն ներկա չէ,
Բայց դեռ չի էլ հասցրել անցյալ դառնալ….

* * *

Ես ուզեցի աղոթել
Եվ բառերը դուրս չեկան։
Իմ եկեղեցին իմ կոկրդում է,
Որի միջից աղոթքը չի հնչում
Կուտակվում է խորխի նման
Ու ես սկսում եմ «տառապել» հավատի հարբուխով։
Իմ աղոթքը մնում է եկեղեցում,
Որտեղ ես մոմ չեմ վառում,
Որտեղ ես հանգանակում եմ շնորհակալությունը՝
Ամեն աղոթքի դիմաց։
Իմ եկեղեցին հարստանում է ամեն օր,
Ու այն ոչ ոք երբեք չի թալանում։

* * *

Ապակե առաստաղից աստղեր չեն երևում,
Փոխարենը էլեկտրական լույսն է ուժեղ արտացոլված վանդակավոր հատակին։
Այս շախմատ-կյանքում մենք անում ենք մեր ստանդարտ քայլերը՝ սպասելով արտասովոր արդյունքների։
Էլեկտրական լույսը ընտրողաբար է արտացոլվում։
Ապակե առաստաղը ամուր լաքապատ է, համարյա հայելի 
Ու առաստաղ-հայելին մեզ ցույց է տալիս քայլերի ոտնահետքերը,
Որոնք դաջվել են փոշու մեջ։ 
էլեկտրական լույսը, որ ընտրողաբար է լուսավորում փոշի-ոտնահետքերը, արտացոլվել է առաստաղին՝ աստղերի փոխարեն։
Ու էլ հիմա բախտը վեր պահողը էլէկտրական լույսն է։

Հեղինակ՝ © Սեդա Մխիթարյան