Շահեն Թաթիկյան «Բալենի»

► Ես տեսնում եմ, որ մարդիկ միշտ անում են բաներ, որոնք չի կարելի, բայց ամեն մեկին հենց իր արարքը թվում է միանգամայն կարելի...

► Իսկական հարազատները պարտադիր չէ, որ միմյանց հետ բաժանեն ուրախությունը, բայց վիշտը պարտադիր է: Հասկացա, որ օտարի հետ կարելի է ուրախանալ, բայց օտարի հետ միասին վշտանալ չի կարելի:

► Ահավոր բարդ բան է կյանքը և միաժամանակ իր պարզ, ընթացիկ խնդիրներն ունի...

► Երբ հանցանքում բռնված գողը իր արարքի մասին պատմելու փոխարեն սկսում է երկար-բարակ պատմություններ անել, սկսած մանկությունից,  դրանով աշխատում է իր հանցանքի արմատները կապել ուրիշների հետ կամ ուրիշ դեպքերի մեջ տեսնել այսօր կատարած գողության պատճառաբանությունը և այսպիսով թեթևացնել իր մեղքը:

► Մի անմտածել քայլը երբեմն հնարավոր չի լինում ուղղել-հարթել ամբողջ կյանքի ընթացքում:

► Մենք երևի ամենքս էլ արել ենք բաներ, որոնք որ չպետք է արած լինեինք, բայց արել ենք համոզված, որ իրավացի ենք եղել:

► Մենակ մարդն է ամենաշատ գնահատում մենակությունը:

► Չէ, որոշակիորեն դժվար է, շատ դժվար է զգացածը բառերով արտահայտել այնպես, ինչպես կա:

► Կյանքի խնդիրներն ամեն մեկիս մաշկին ավելի մոտ են և այդ ասպարեզում ամեն մի չնվաճված տարածություն փաստորեն նշանակում է մարդկային կյանքի կորուստ, ու, բնականաբար, ծայրահեղ հետևությունների տեղիք տալիս:

► Զարմանալի էակ է կինը: Ցանկացած պահին, ինչ վիճակումն էլ լինի, դարձյալ մեքենաբար, մեկ էլ տեսար կոկետույթուն արեց, ասաց ոչ այն, ինչ ուզում է կամ ինչ պետք է ասի:

► Բայց բառերն ի՞նչ են: Ի՞նչ են ներկայացնում իրենցից խոսքերը: Մի՞թե նրանք կարող են մասամբ արտահայտել այն, ինչ եփվում է մարդու հոգում:

► Հարազատ...ինչքան էժան ենք երբեմն օգտագործում այս բառը. հարազատ: Էժան օգտագործելով, այս հիանալի բառն արդեն կորցրել է շատ ու շատ թանկ իմաստներ ու սքանչելի գույներ: Այս բառը դարձել է նույնքան սովորական, որքան, օրինակ, «մայթ», «ծառ», «շենք» և այլ հազարավոր բառերը:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: