Շուշան Հարությունյան «Սիրում եմ ձյունը»

Սիրում եմ ձյունը... սպիտակ-սպիտակ... Սիրում եմ փաթիլները խոշոր,որ հպվելով ձերքիս ակնթարթորեն հալչում են: Չեմ սիրում սակայն ձեռքիս ջուրը,որ հիշեցնում է,որ մի քանի վայրկյան արաջ ապրում էր մեկը`«փաթիլ» անունով,և որ հիմա այլևս չկա: Չկա իմ պատճառով,իմ ջերմության պատճառով: Տխուր եմ:Ուզում եմ կրկին տեսնել այդ խենթ փաթիլին,որին զրկել եմ կյանքից...
Ցավում է սիրտս,ցավում է հոգիս... բայց... ուշ է,զղջում եմ,բայց էլ երբեք ետ չեմ բերի այդ չարաճճի փաթիլին:Ինչու են բոլոր գեղեցիկ պահերը լուռ անհետանում մեր կյանքից անվերադարձ.. Միգուցե մենք ենք սխալներ գործում նրանց հանդեպ: Փաթիլը ինձ ուրախացնում էր,ես ապրում էի նրանով հենց այդ վայրկյանին,ես երջանիկ էի,բայց իմ սխալ քայլով ես կորցրեցի իմ երջանկությունը,իմ փաթիլին:
Քանի~-քանի~ հազարավոր փաթիլների եմ սպանել, քանի~-քանի~ երջանիկ պահեր եմ կորցրել ու դեռ միայն փաթիլների հետ: Երջանկություն եմ ուզում,իմ փաթիլներին եմ ուզում: Գիտեմ,նրանք վաղուց էլ ետ չեն գա, և դրանում միայն ես եմ մեղավոր:Իրական կյանքում իմ երջանկությունը փաթիլի է նման,որին զգում եմ շատ քիչ,շատ կարճ ու իմ մի անզգույշ քայլով ակամա սպանում եմ նրան: Սպանում եմ իմ փաթիլին..Սպանում եմ իմ... երջանկությունը...

Հեղինակ՝ Շուշան Հարությունյան
Սեղմեք այստեղ՝ ստեղծագործությունը Գրքամոլ էջում կարդալու համար: