Շուշան Օհանյան «Մերկ խոստովանանքն է շրջում սենյակում»

Մերկ խոստովանանքն է շրջում սենյակում,
Ճիգեր գործադրում ու փորձում ապրել գեթ մի քանի ժամ,
Հոգուց է փախչում, ապստամբում, պայքարում անխնա,
Բայց միևնույն է այն մերկ է արդեն ու էլ չի ապրում..
Հոգուցդ է կառչում , խնդրում չարտասանել, խնդրում չբարձրաձայնել,
Արցունքներն են նրան պարուրում որպես հանդերձանք,
Հուշերն են այցելում և խոցում մերկ խոստովանանքդ,
Շուրթերդ են պայքարում, որ չարտասանեն ու չստեն կրկին,
Սիրտդ է զարկում, արյունդ սառչում, որ չմերկացնես կրկին դու նրան
Լուռ խոստովանանք...
Երկու մերկացած ու խոցված հոգիներ,
Անգիտակից պայքարող, անշնչացած երկու մարմիններ,
Մթում խարխափող խոստովանանքներ,
Կոտրված ու սին երազներ,
Փոշիացած ու անգո սրտեր, որ երազել են այլևս անզոր,
Որ սիրել են անկար ու անհնար ներել,
Ու խոստովանանքը ձեռքդ է բռնել, չի թողնում ապրել, շնչել ու սիրել...
Ես ազատում եմ քեզ, լռի՛ր, չեմ ուզում լսել,
Վաղուց եմ լսում հոգուդ ճիչերը,
Քո մտացածին խոստովանանքը չեմ ուզում լսել, ես հոգուդ եմ լսել
Անձայն հրաժեշտ, չխոստովանված լուռ խոստովանանք,
Վերջակետ դարձած լի բազմակետեր
Մերկացած, տկար հոգիներ,
Անպետքական ու որբ երազներ,
Անգույն ու անկյանք չսիրող սրտեր...մերկ խոստովանանք

Հեղինակ՝ Շուշան Օհանյան
Սեղմեք այստեղ՝ ստեղծագործությունը Գրքամոլ էջում կարդալու համար: