Սիրիկ Գասպարյան «Հանցագործ մատներդ»

Ինչպե՞ս կարող եմ սիրել անունդ,
Տառապանքից զատ, ոչինչ չի տվել,
Այդ քո մեղսագործ անունը սրտիս:
Ինչպես՞ ես ժպտամ այդ քո երեսին,
Երբ սիրուս պահին, նա ինձ հեգնում էր,
Երբ ցավը սրտիս, նա ինձ ծաղրում էր,
Արհամարում էր, երբ քեզ ձայնում էի:
Ինչպե՞ս կարոտեմ ես քո ժպիտը,
Երբ այդ ժպիտով....այդ նու՛յն ժպիտով
Դու ժպտում էիր և այն ժամանակ,
Երբ հոգիս փոքրիկ հույս էլ չէր տալիս նորից ապրելու:
Կարոտեմ մատնե՞րը ես քո դավաճան,
Չէ՞ որ հենց այդ դու, մատներով այդ նույն,
Տարիներ առաջ սպանեցիր հոգի... մարդկային հոգի:
Իսկ հիմա փորձեմ մատներիս վրա,
Հանցագործ ձեռքիդ հետքերը՞ փնտրել:
Իսկ հիմա ավա՜ղ ուշ է սիրելիս,
Անունս կտաս` լռություն կզգաս, չեմ արձագանքի,
Կժպտաս դու ինձ՝ կժպտամ նորից…
Սակայն այս անգամ բնա՜վ ուրիշին:
Մատներդ նորից կարոտս կզգան,
Կգաս որ առնես կարոտդ անհագ,
Ցավոք սիրելիս, կտեսնես արդեն,
Մատներիս վրա մեկ այլ ուրիշի մատնահետքերով,
Վաղուց ջնջվել են հետքերդ կորած...

Հեղինակ՝ © Սիրիկ Գասպարյան