Սոնա Հակոբյան «Զգացմունքները բառեր չեն»

Աղմուկն ու մարդկային իրարանցումը լքեցին փողոցը, և կրկին տիրեց ամայություն: Ես, թերևս, փողոցի դատարկության մեջ ավելին եմ տեսնում, քան հայելու: Երկնքից կախված լռությունը համարձակորեն ներխուժում է ներս, անցնելով հոգուս բոլոր անկյուններով, կացարան է փնտրում: Ես բացում եմ սիրտս ամբողջությամբ ու նրան տեղ եմ տալիս: Երբ կյանքն ընթանում է իր հունով, որն ինչ-որ տեղ հենց այն ուղին է, որի մասին անվերջ երազել եմ ես, չեմ վախենում գիշերներն արթուն մնալուց: Ավելին, հենց գիշերին է հնարավոր անծայրածիր հորիզոնում տեսնել սեփական մտքերի և զգացմունքների արտացոլանքը: Զգացմունքներ ասեցի և ակամայից հիշեցի, որ վաղուց չեմ ստեղծագործել: Դեռ օրեր առաջ այդ փաստն ինձ իրոք անհանգստացնում էր, սակայն հիմա,գիշերային այս անդորրի մեջ, ինքս իմ առաջ կանգնած վստահ ասում եմ, որ զգացմունքները բառեր չեն: Եվ այն բոլոր բառերը, որ ստեղծագործի հմտությամբ շարում եմ մեկը մյուսի կողքին, այնքան հեռու են իրականությունից: Նրանք համարվում են գեղեցիկի դրսևորում, որ մի վայրկյանում գերում են ընթերցողին` պատմելով ասես հենց իրենց պատմությունը: Իսկ իրականում, զգացմունքները բառեր չեն, զուտ խոսքեր չեն նրբորեն ընտրված: Եվ բոլորովին էլ կարիք չկա ունենալ բանաստեղծական տաղանդ դիմացինի հանդեպ զգացածը արտահայտելու, ասելու, որ շնորհակալ եք, որ սիրում եք և գնահատում եք: Հաճախ հենց չմտածված, բայց անկեղծորեն սրտից բխած մի բառն անգամ միլիոնավոր տողեր արժե: Չէ՞ որ կան մարդիկ, որոնք ավելի քան արժանի են այդ խոսքերին, սկսած ծնողներից, վերջացրած այն անծանոթով, որ չնայած իր ունեցած բոլոր խնդիրներին, համեստորեն ձեզ ժպտաց փողոցում:

Հեղինակ՝ © Սոնա Հակոբյան