Սվետլանա Բաղդասարյան «Լույս»

Ես կգտնեմ «լույս», եթե հանկարծակիորեն մարեն ձեր փողոցի լապտերները... ես կգտնեմ «անձրևանոց», երբ բոլորովին պատահական քո գլխին «թափվի» հերթական փորձությունը... կգտնեմ «հույս», եթե անգամ շատ ուշ լինի... կգտնեմ «արդարացում»՝ «աններելիին»... կպարզեմ ձեռքերս, այն դեպքում, երբ անգամ սեփական «եսդ» քեզանից երես թեքի... սա մաթեմատիկական բարդ թեորեմներից բավականին հեռու իրականություն է, մարդկային հարաբերությունների ու զգացմունքների անբացատրելի հանգույց... եթե միայն հնարավոր լիներ բառերով տալ դրա բացատրությունը... բայց ինչպե՞ս. չկան կանոններ, սահմանումներ և գրքեր... կան միայն անբացատրելի, վախեցնող և միաժամանակ նմանը չունեցող զգացողություններ։ Պարզապես գալիս է մի օր, երբ հասկանում ես, որ գտել ես «քեզ» և դուրս մնացել «կորածների» ցուցակից... իսկ ամենահետաքրքիրն այն է, որ միայն այդժամ ես գիտակցում որ այսքան տարիներ դու «կորած» էիր, շատերն էին փորձում «գտնել» քեզ, բայց միայն մեկը հստակ գիտեր քո գտնվելու վայրը... ու նա գտավ... գտավ՝ այլևս երբեք չկորցնելու մտադրությամբ... գտավ՝ ձեր մթին բակը լուսավորելու և «կյանքի հորդառատ անձրևից» պաշտպանելու նպատակով, գտավ՝ ձեռքդ ամուր բռնելու և հարկ եղած դեպքում մի ամբողջ մոլորակի դեմ գնալու հստակ որոշմամբ... պարզապես գտավ, քեզ «ներելու» անհագ ցանկությամբ։ Իմաստավորվեց աշխարհդ ու լցվեց գույներով... տեսանելի դարձավ երբեմնի «անտես» երջանկությունը, լսելի՝ երբեմնի «լուռ» և «անձայն» երաժշտությունը... մե՜ր երաժշտությունը... գիտես, շատ հաճախ ինքս ինձ հարց եմ տալիս իսկ. «ո՞վ էի ես մինչ քեզ հանդիպելը...», ո՞վ էի... չէ՞որ այժմ ես քո աշխարհի մի մասնիկն եմ, քո թեթև արտացոլանքը... քո պատկերն իր արտացոլումն է գտել իմ յուրաքանչյուր քայլում... իմ աչքերում նշմարվում է քո հայացքը, ժպիտում, քո արբեցնող ձայնն, իսկ ծիծաղում՝ անվերջ կատակներն ու «երջանկության հնչյունները»... քո «թեթև արտացոլանք»... պարզապես հեքիաթային է, բայց և տագնապալից, քանզի, եթե օրերից մի օր քայլելիս ես տեսնեմ միայն իմ արտացոլանքը գուցե և չհամակերպվեմ... դու ամենուր ես, անձրևի՜ն, ցրտի՜ն, շոգի՜ն և մթի՜ն։ Քո ստվերն ինձ հետ է, անգամ երեկոյան քաղցր «մինչ հանդիպում»-ից հետո, իսկ ձայնդ ասես դարձել է «երազներիս հմուտ թարգմանիչ»... մնա իմ կողքին, ուղղակի նստի՜ր և հսկի՜ր իմ երազները... որպեսզի ոչինչ և ոչ ոք «չփոթորկի» մեր կառուցած փոքրիկ քաղաքը. այստեղ գեղեցիկ և հանգիստ է, թեպետ փոքր քաղաքները միշտ էլ տարբերվել են քաոս հիշեցնող մեծ և աղմկոտ քաղաքից... մենք դժվարությամբ ենք կառուցել այն, բայց նայի՜ր շուրջդ... և խոստովանիր, որ այսօր մենք «անպարտելի» ենք... դու ուղղակի մնա իմ կողքին, նստի՜ր և հսկի՜ր իմ երազները, իսկ ես... ո՞վ եմ ես, եթե ոչ նա, ով կգտնի «լույս», եթե հանկարծակիորեն մարեն ձեր փողոցի լապտերները... կգտնի «անձրևանոց», երբ բոլորովին պատահական քո գլխին «թափվի» հերթական փորձությունը... կգտնի «հույս», եթե անգամ շատ ուշ լինի... կգտնի արդարացում»՝ «աններելիին»... կպարզի ձեռքերն, այն դեպքում, երբ անգամ սեփական «եսդ» քեզանից երես թեքի... պարզապես ամու՜ր գրկիր...

Հեղինակ՝ © Սվետլանա Բաղդասարյան