Թագուհի Սարգսյան | Բանաստեղծություններ

Կկարկատեմ վերնաշապիկդ
Թել ու ասեղով,
Մանր կարվածքով ու նուրբ,
Որ չփչացնեմ բամբակե գոծվածքը,
Չեմ շտապի,
Ինչպես հոգիդ կարելու հարցում։
Կկարեմ դանդաղ,
Զգույշ ու առանց մատս ծակելու,
Որովհետև հոգումդ թողած արյուններս բավարար են։
Բարակ ու հասարակ թելով կկարեմ,
Որ չպատռվի,
Հոգիդ ճոխությունիցս պատռվեց։
Կփորձեմ փակել բոլոր անցքերը
Ու վերացնել պատռածի հետքերը,
Կփորձեմ ջնջել պատռածը՝
Գոնե վերնաշապիկից,
Հոգուդ պատռածը չհաջողեցի։

* * *

Հոգ տար իմ մենակության մասին,
Տու՛ր ձեռքդ, որ դուրս գամ
Քո հորինած ճահիճներից,
Մինչև քնելը մտածիր իմ մասին,
Որ գիշերը գամ ու գրկեմ երազդ։
Սիրտդ փակիր մեծ քարերով
Եվ դիս Քրիստոսի պես մեջը թաղիր,
Արևին նայիր կոպերիցդ զզված
Ու դուրս պրծած աչքերով,
Եվ երրորդ օրը հարություն տուր ինձ,
Որ էլի սիրեմ,
Որ խաչես ինձ քո՛ մեղքերի համար։

Հեղինակ՝ © Թագուհի Սարգսյան