Հովհաննես Շիրազ «Ծով ձգել կուզեր ձկնորսն իր շանը»

Ծով կուզեր ձգել ձկնորսն իր շանը, 
Տես դու ապերախտ աշխարհի բանը, 
- Շատ է զառամել, էլ պետք չի գալու, 
Գող ու գայլի հոտն էլ չի զգալու
Իր քթի տակ էլ, 
Շան օրն է ընկել՝
Էլ տուն չի պահե ու մարդ անբանը
Նավակից ծովն հրեց իր շանը.
Թշնամու նման
Ծովն հրեց նրան՝
Իր հավատարմին, իր հին մտերմին։
Ապշեց մի վայրկյան դողահար շունը
Նա, որ տարիներ պահում էր տունը, 
Հսկում էր քունը տիրոջ ապիկար։
Գայլի հոտն անգամ չէր թողնում մոտ գար, 
Ձմռան գիշերն էլ հազար գայլով լի, 
Բայց օր ծերության հանդիպեց գայլի։
Մարդը հրում էր, որ ծովը ձգե, 
Շունը ճգնում էր, որ կյանքը փրկե, 
Տիրոջն էր կպչում՝ կառչում թաթերով, 
Լուռ կատաղությամբ և թե լուռ սիրով, 
Նույնիսկ աչքերում արցունք երևաց։
Բայց, երբ մարդն էլ կատաղեց, հևաց, 
Երբ անսիրտ մարդն էլ անմիտ կատաղեց՝
Ծռվեց նավակը՝ ծովն ընկավ՝ թաղվեց, 
Ծովն ընկավ մարդն էլ, բայց տես ինչ տեսավ.
Շունը խեղդվող տիրոջը հասավ
Բերանով իսկույն
Բռնելով մարդուն
Լողալով՝ մարդուն դուրս բերեց ծովից, 
Եվ ինքը մեռավ իր սրտի ցավից..