Վահան Թոթովենց «Ծիրանի ծառ»

► Գիշերի ծոցը լցված է մրմունջներով: Նոր բացվող ծաղիկների ձայնն է, պատռվող կոկոնների քաղցրագույն ճիչը: Կոկոնները ճեղքում ե իրենց սրտերը, որովհետև ստեղծագործության անդիմադրելի, անգութ և հեշտաբորբոք ցանկությունը մահ է` անխուսափելի և անվախճան:

► Զուր ես դու կանչում, նանի, զուր ես կանչում քամուն, որ ետ դառնա, զուր ես խրատում ծաղիկը, որ չբացվի, երբ գարունն է հասնում, զուր ես կաշկանդում սիրտը, որ չբաբախի, երբ արյունը հորդում է, վարարում մարմնի գետի ափերը...

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: