Վահե Բաղինյան «Խառնաշփոթ»

Ճշմարիտ, ճշմարիտ եմ ձեզ ասում,
Անառակ որդիներն այլևս
Չեն վերադառնում,
Հայրերը կարոտից
Սմքում են տխուր:
Աղավնին տապանից թռչում է անդարձ,
Ագռավը հետ գալիս
Դատարկ կտուցով:
Սոդոմը ծաղկում է լրբի հեշտանքով,
Պետրոսը չի լսում կանչը թռչունի,
Հուդան էլ չի ճոճվում պարանի վրա:
Ջրով լի թասը նեխել է վաղուց,
Պիղատոսն ինքն է Գողգոթա ելել ...
Մովսեսը չի իջնում արդեն Սինայից.
Պատվիրաններն արագ ամբոխն է գրում,
ամբոխն է արդեն մարգարե դարձել
Նեռի գալուստը գովերգում, սպասում:
Խաչը չեն տանում, գցած է ճամփին,
Կույրերը բոլոր ելել են փողոց`
Սպասում են փրկչին:
-Վե՛ր կաց ու քայլիր,- ասողը չկա,
Գամերը խաչի ժանգից կարկամել
Արյուն են ուզում, մեղսավոր արյուն:
Մի խուլ անկյունում քարերով ողորկ
Անառակ կնոջ սպանեցին փոսում:
Հյուսն Հովսեփը գլուխը բռնած,
Ավետիս բերող հրեշտակ էր փնտրում,
Մութ փողոցներով Աբելն էր վազում,
Կայեն եղբորից վրեժ փափագում,
Ադամը թիկնած խնձոր էր ուտում,
Կերակրում ոտքին փաթաթված օձին:
Աբրահամն իջավ արդեն ցնորված,
Ոչ ոք չբռնեց ձեռքը հարվածող,
Ժայռափոր տապանը Հիսուսին փակող,
Չի տեղաշարժվում արդեն երեք օր:
Լսվում է միայն գոչյունը ներսից
-Տե՛ր իմ, չներես, չներես դրանց,
քանզի գիտեն արդեն, թե ինչ են անում:

Հեղինակ՝ © Վահե Բաղինյան