Վարդգես Պետրոսյան «Դեղատուն Անի»
2013-11-30 17878
► Սեր չկա, սերը Ռոմեոն ու Ջուլիետն են հորինել և իրենց հետ էլ տարան այն աշխարհը, բոլոր տղաների մտքինն էլ, ի վերջո,նույնն է, միայն թե մեկը ցերեկով մոմ է վառում, մյուսը՝ էլեկտրական լույս, երրորդը՝ բանալիով անմիջապես փակում է դուռը: Փողոցում կյանք կոչվող կոնվեյերն է, ոչ ոք մյուսին չի ճանաչում, չի տեսնում, չի սիրում, որովհետև փողոցում միայն, միայն մեքենաներ են:
► Ինձ թվում է, որ մարդուն ստեղծելիս Աստված կնոջը մի կտոր հայելի է տվել, իսկ տղամարդուն՝ մի կտոր խելք և դրա համար էլ արդեն քանի հազարամյակ է մեկն իր դեմքով է զարմացած, մյուսն իր խելքով։
► - Ժամը քանի՞սն է, չե՞ք ասի․․․ Ես գիտեմ, որ դա դատարկ հարց է։ Հարցնողը և՛ ժամացույց ունի, և՛ մի ամբողջ հավերժություն ազատ ժամանակ, ժամ հարցնելն ուղղակի ամենաանտիկ ձևն է աղջիկների հետ ծանոթանալու։ Ինձ թվում է Պարիսն էլ Հեղինեի հետ ծանոթանալու համար ժամը հարցրեց․ արդյունքում կործանվեց մի լավ քաղաք՝ Տրոյան։
► Եղբայրները չեն ուզում իրենց քույրերի հետ կինո գնալ, երբ որ 17-18 տարեկան են դառնում, նրանք ուիշ աղջիկ են ուզում, ուրիշի քույր:
► Կան բաներ, որ ենթակա չեն կատակի:
► Ինչու՞ ենք մենք ուզում լկտի երևալ, ինչու՞ ենք վախենում սիրելուց, տառապանքից, մի՞թե մենք փչացած սերունդ ենք, ինչպես ասում են մեր մասին տրամվայում, սեղանների շուրջ, գրքերում:
► Լավ չէ՞ր լինի, որ մեր ծննդականների հետ հենց դիպլոմներ տային: Ում ծնողն ինչ ուզում է: Չէ՞ որ, ի վերջո, այդպես է լինում: Ծննդականից մեզ տուն կբերեն իբրև բժիշկ կամ ինժեներ, ճարտարապետ, գրող, իսկ ով ուզում է, թող հետո սովորի իսկականից:
Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ՝ դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով:
Դիտեք ավելին Մեջբերումներ Գրքերից բաժնում
մեկնաբանություններ