Վարդգես Պետրոսյան «Վերջին ուսուցիչը»

► Գիրք կարդալը ծով մտնելու նման է, պիտի գլուխդ պտտվի ծովի անսահմանությունից, պիտի հանկարծ քո մեջ շոշափես հավերժության ներկայությունը, պիտի հանձնվես նրանց տարերքին...

► Գրականությունը բոլորին է պետք և ոչ թե միայն նրան, ով բանասեր է դառնալու. բոլորին` և ոչ թե միայն նրան, որը որևէ բուհ է ընդունվելու կամ խցկվելու...

► Գրադարանը գրքերի պահեստ չէ, այլ կարդացվող, մշակվող, ձեռքից ձեռք անցնող գրքերի տուն:

► Անկեղծությունը պարտավորությամբ չի լինում...

► Բարությունն անպաշտպան է, բարությունը բռունցքներ չպիտի ունենա: Ուրիշի բարությունը կարող է ծիծաղելի թվալ, եթե ինքդ բարի չես…

► Այն տունն է լավ, որտեղ լավ մարդիկ են ապրում: Եվ ամեն ընտանիք իր այլանդակն ունի: Մեր ընտանիքի այլանդակը ես եմ…

► Ով սիրում է, նա սիրո դեսպանն է դառնում, սիրո զավակը: Աշխարհին հարկավոր են միայն սիրուց ծնված զավակներ: Չար մարդիկ հաշվով կատարված ամուսնություններից են:

► Սերն չկա…ուրեմն ամուսնությունը հաշիվ է.. կամուսնանամ, ուրեմն, հաշվով, որ հետո երբ չստացվի, ասեմ` հաշիվներս սխալ դուրս եկան՝ և ոչ թե սերս:

► Ով է մեզ ավելի հաճախ խաբում քան մենք ինքներս...

► Ով գիտի շողոքորթել, հենց նա է որ գիտի զրպարտել:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: