Վենեդիկտ Երոֆեև «Մոսկվա-Պետուշկի»

► Աշխարհում ամեն բան պիտի կատարվի դանդաղ և անստույգ, որ մարդը գոռոզանալ չկարողանա, որ մարդը լինի տխուր ու շլմորած:

► -Եվ ուրեմն, երեկ երեկոյան ե՞րբ գնեցի ընծաներս: Որսորդականից հետո՞: Ո'չ, որսորդականից հետո ցավս ընծաները չէին: Որսորդականի առաջին ու երկրորդ բաժակների արանքո՞ւմ: Դարձյալ ոչ: Դրանց արանքում մի երեսուն վայրկյանանոց դադար կար, իսկ ես գերմարդ չեմ, որ երեսուն վայրկյանում որևէ բան հասցնեմ: Ասենք, գերմարդն էլ կտապալվեր որսորդականի առաջին բաժակից հետո` երկրորդին չհասած... Ուրեմն ե՞րբ... Ողորմած Աստված, որքան առեղծվածներ կան աշխարհում: Գաղտնիքի անթափանց վարագույր: Մինչև գինձօղին կամ գարեջրի ու ալբ-դը-դեսերտի արանքում:

► Օ, եթե ամբողջ աշխարհը, եթե ամեն ոք աշխարհում այնպիսին լիներ, ինչպիսին ես եմ հիմա` կծկված ու վախլուկ, և նույնքան չհավատար` ո'չ իրեն, ո'չ իր տեղի լրջությանը այս երկնքի ներքո,- ի'նչ լավ կլիներ: Ո'չ մի խանդավառում, ո'չ մի սխրանք, ո'չ մի մոլեգնում,- համատարած փոքրոգություն: Ես կհամաձայնեի այս երկրի վրա մի ամբողջ հավերժություն ապրել, եթե ինձ նախ ցույց տային մի անկյուն, ուր միշտ չէ, որ սխրանքը տեղ ունի:

► Ինձ դուր է գալիս, որ իմ երկրի ժողովուրդն այդպիսի դատարկ ու դուրս պրծած աչքեր ունի: Դա ինձ օրինական հպարտության զգացում է ներշնչում: Կարելի է պատկերացնել, թե ինչպիսին են աչքերն այնտեղ, որտեղ ամեն ինչ վաճառվում ու գնվում է... խորունկ թաքցված, դարանակալած, գիշատիչ ու վախվորած աչքեր... Կոռուպցիա, արժեզրկում, գործազրկություն, պաուպերիզմ... Նայում են խոժոռ, անդադրում մտահոգությամբ ու տառապանքով. ահա թե ինչպիսին են աչքերը Դեղին դևի աշխարհում...

► Եվ ահա, ես հանդիսավոր հայտարարում եմ. մինչև օրերիս վերջը չեմ նախաձեռնելու ոչինչ, որպեսզի չկրկնեմ վեհացման փորձս: Ես մնում եմ ներքևում ու ներքևից թքում եմ ձեր հասարակական սանդուղքի վրա: Այո': Սանդուղքի ամեն աստիճանին` մեկ թքացայտ: Այդ սանդուղքով բարձրանալաու համար ջհուդի մռութ պիտի լինես` առանց ահի ու ամոթի, պիդառած պիտի լինես` ոտից գլուխ պողպատից կոփված: Իսկ ես այդպիսին չեմ:

► Հարկավոր է վարժվել սեփական արժանիքները խիզախորեն մարդկանց երեսին նետելուն: Մեզնից լավ ո՞վ կիմանա, թե որքան լավն ենք:

► Դուք կասեք. «Կոչումը զզվելի ու կեղծ բան է»: Իսկ ես ձեզ կասեմ, ես կրկին կկրկնեմ ձեզ. «Չկա'ն կեղծ կոչումներ, պետք է հարգել ցանկացած կոչում»:

► Ինչ էր ասում Մաքսիմ Գորկին Կապրի կղզում: «Ցանկացած քաղաքակրթության չափորոշիչը կնոջ հանդեպ վերաբերմունքի կերպն է»:

► Պետք է հարգել, կրկնում եմ, խորխորատները ուրիշի հոգու, պետք է նայել ներսը, եթե նույնիսկ այնտեղ ոչինչ չկա, կամ թեկուզ աղբ է այնտեղ.- մեկ է` նայի'ր ու հարգի'ր, նայի'ր ու մի' թքիր...

► Առաջին սեր կամ վերջին գթասրտություն. տարբերությունը ո՞րն `: Աստված խաչի վրա մահանալիս մեզ գթասրտություն պատվիրանեց, մեզ լնդերը քշտած հռհռալ չպատվիրանեց:

► Հենց սկզբից ասում էի, որ հեղափոխությունը որևէ պիտանի բանի հասնում է, եթե կատարվում է սրտերում:

► Մարդը մենակ չպիտի լինի` սա է իմ կարծիքը: Մարդն իրեն պիտի տա մարդկանց, անգամ եթե վերցնել չեն ուզում: Իսկ եթե համենայնդեպս մենակ է, պիտի անցնի վագոններով: Պիտի գտնի մարդկանց և ասի.` «Ահա': Ես մենակ եմ: Ես ինձ անմնացորդ տալիս եմ ձեզ (որովհետև մնացորդը հենց նոր խմեցի, հա'-հա'): Իսկ դուք ինձ տվեք ինձ ու տալով` ասացեք. իսկ մենք ու՞ր ենք գնում, Մոսկվայից Պետուշկի՞, թե՞ Պետուշկիից Մոսկվա»

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: