Վիլյամ Զիրոյան, Բանաստեղծություններ

* * *

Չգիտեմ դու ինչպես, բայց ես անում եմ,

Երբ առավոտյան հանկարծ արթնանում եմ,

Բացում եմ ես էջդ, որ գտնեմ նամակ,

Սակայն նորից տեսնում եմ դատարկ։

Չգիտեմ դու ինչպես, բայց ես անում եմ,

Քնելուց առաջ սիրով քեզ մաղթում եմ՝

Ժպիտներով լի երազներ անուշ,

Եվ, որ դու քնես հանգիստ ու քնքուշ։

Չգիտեմ դու ինչպես,բայց ես անում եմ,

Աչքերս փակած թաքուն աղոթում եմ,

Աստծուն, որ մեզ տա ուժ ու քաջություն,

Դարձնի անբաժան,տա առողջություն։

Չգիտեմ դու ինչպես, բայց ես սիրում եմ,

Եվ ամեն վայրկյան իսկ՝ քեզ կարոտում եմ,

Մտքումս հաճախ քեզ հետ ես քայլում եմ,

Չգիտեմ դու ինչպես, բայց ես դա անում եմ։

* * *

Սիրուն էր՝ բարի, ասես մի փերի,

Իր մաքուր սրտով նա իմ սիրտ մտավ։

Եվ երազեցի իմ կողքին տեսնել,

Իր սրտի ճամփան, սիրտս փակ գտավ։

Մի գուցե շատ եմ ես նրան փնտրել,

Նրան երազել ու սիրել խնդրել։

Ինձ համար շատ էր, ես էլ գուցե քիչ,

Նա մեծ օվկիանոս էր, ես ցամաք մի լիճ...

* * *

Իմ կյանքում հաճախ մարդիկ են գալիս,

Ու անգիտակցաբար ինձ դաս են տալիս։

Մեկը գալիս է, որ ընկեր դառնա,

Մեկն էլ, որ սիրեմ, իսկ ինքը՝ գնա։

Մեկը գալիս է, որ աղբյուր դառնա,

Ու ցամաքում է, որ ծարավ ոռնամ։

Հերթով գալիս են ու հերթով գնում,

Միայն հուշեր են նրանցից մնում,

Ես էլ դարձել եմ ասես մի կանգառ,

Ուր ոչ մի ուղևոր երբեք չի իջնում,

Եվ չեմ մեղադրում կյանքին անարդար,

Բոլորից, այո‘, ես դաս եմ քաղում։