Վիոլետ Գրիգորյան «Այս ինչ դժվար ձմեռ է, սեր իմ»

Այս ինչ դժվար ձմեռ է, սեր իմ, մանրամասն, բջիջ առ
բջիջ ինձ սիրիր,
փոքրիկ ու հարմար քարանձավ գտիր ինձ համար,
զարդարիր չքնաղ, այլաշխարհիկ իրերեով,
կավե ու փայտե ամանեղենով, փափուկ գորգերով,
նախշուն կարպետներով,
տաք ու սիրուն շորեր առ ինձ համար,
թարմ, արնակաթ միս բեր, խորովիր,
ու կուտենք միասին, բերաններս լիքը կխոսենք
ու ոչ մի բառ չի հասկացվի, ու կծիծաղենք,
ու յուղը կծորա դնչներիս...
ու երջանիկ, երջանիկ կլինենք:
Գուցե սա իմ վերջին ձմեռն է
գուցե չեմ տեսնելու՝ ինչպես են ծաղկելու ծառերը ա՛յս
անգամ,
իսկ ծաղկելո՞ւ են նրանք, սեր իմ, ծաղկելո՞ւ են արդյոք...
Ինձ սիրիր, ինչպես օտար, հեռու երկնքների տակ սիրում
են կանանց,
ախ, տեսնես, ի՞նչպես են սիրում
ծովեզրյա աղաբույր քաղաքում, հյուսիսի սառցե
կղզիներում
կամ հարավում՝ կիզիչ արևի, անծանոթ բույսերի,
տաք համեմունքների, գույնզգույն փետուրներով
թռչունների աշխարհում:
Ինձ սիրիր, ինչպես Փարիզում կամ Եգիպտոսում՝
շքեղորեն ազատ, հաճելի ծուլությամբ,
կամ ինչպես չադրայով պարսկուհուն Թեհրանում հիմա
մոլեգին-խնդալով,
կամ՝ ճապոներեն սիրո բառեր շշնջա իմ ականջին...
Գուցե սա իմ վերջին ձմեռն է,
գուցե չեմ տեսնելու՝ ինչպես են չված թռչունները
վերադառնալու,
իսկ վերադառնալու են նրանք, սեր իմ, վերադանալո՞ւ
են արդյոք...
Ու թե ուզենաս, քեզ համար աղջիկ կծնեմ մեկ-երկու
ամսում,
ես դա կարող եմ,
իմ միջից նա կելնի, ինչպես նավը նեղ ծովախորշից,
ու կլողա դեպի քեզ, դեպի քո սիրո բաց ծովերը,
գույնզգույն փետուրներով մի աղջիկ, այլաշխարհիկ
պտուղ,
թխամորթ մի եգիպտուհի, որ հանկարծ կբլբլա ճապոներեն,
սեր իմ,
ու երջանիկ, երջանիկ կլինենք:
Ինձ սիրիր, կերակրիր և տաքացրու,
որ չսատկեմ այս ձմեռ,
ու թե չսատկեմ, սեր իմ, տեսնելու եմ՝
ինչպես են ծաղկելու ծառերը ա՛յս անգամ,
ու թե ինչպես են վերադառնալու
(ես գիտեմ, դեռ վերադառնալու են)
գույնզգույն թռչունները՝ տեսնելու եմ, սեր իմ,
ու հենց որ լսեմ ծլվլոցն առաջին,
թողնելու եմ քեզ, սեր իմ, և աղջկաս, և քարանձավս
ու գնալու եմ հեռու, հեռու,
չես պահելու, սեր իմ, մեկ է, գնալու եմ...

Հեղինակ՝ © Վիոլետ Գրիգորյան