Վլադիմիր Նաբոկով «Մահապատժի հրավեր»

► - Ես հարցնում եմ,- ասաց Ցինցիննատը,- ես հարցնում եմ ոչ հետաքրքրասիրությունից։ Ճիշտ է, վախկոտները միշտ հետաքրքրասեր են։ Բայց հավատացնում եմ ձեզ․․․ թող, որ չեմ հաղթահարում դողէրոցքը և այլն, և այլն՝ դա ոչինչ։ Հեծյալը պատասխանատու չէ ձիու դողի համար։ Ես ուզում եմ իմանալ երբ՝ ահա թե ինչու․ մահավճիռը փոխհատուցվում է մահվան ժամի  ստույգ իմացությամբ։ Մեծ շքեղություն է, սակայն վաստակված։ Իսկ ինձ թողնում են այն անտեղյակության մեջ, որին դիմանալ կարող են սոսկ ազատության մեջ ապրողները։

► Այն, ինչ անվանված չէ,- գոյություն չունի։ Ցավոք, ամեն ինչ անվանված էր։

► Բայց և այնպես, ինչպե՜ս չեմ ուզում մեռնել։ Հոգիս թաղվել է բարձի մեջ։ Ա՜խ, չեմ ուզում։ Կմրսեմ տաք մարմնից դուրս ելնելիս։ Չեմ ուզում, սպասեք, թողեք մի քիչ էլ ննջեմ։ 

► Ցինցիննատն ավելի կիպ կապեց խալաթի գոտին։ Ցինցիննատը տեղից շարժվեց, ետ-ետ գնալով քաշեց չարությունից բղավող սեղանը․ ինչպիսի տհաճությամբ, ինչպիսի ցնցումներով էր գնում սեղանը քարե հատակի վրայով, դրա ցնցումները փոխանցվում էին Ցինցիննատի մատներին, Ցինցիննատի քիմքին, նա շարժվում էր պատուհանի կողմը (այսինքն դեպի այն պատը, ուր բարձր-բարձր, ճաղավանդակի տակ պատուհանի թեք գոգն էր)։ Ընկավ զրնգուն գդալը, պար բռնեց գավաթը, գլորվեց մատիտը, գիրքը սահեց գրքի վրայով։ Ցինցիննատը քացահարող աթոռը դրեց սեղանին։ Ինքն էլ վերջապես ելավ։ Սակայն, իհարկե, ոչինչ չէր երևում, բացի շոգ երկնքից, որ նրբորեն սանրված էր կապտությանը չդիմացած ամպերից մնացած ճերմակ ծվեններով։ Ցինցիննատը հազիվ կարողացավ հասնել ճաղավանդակին, որից այն կողմ թեք բարձրանում էր պատուհանի թունելը՝ վերջում մեկ ուրիշ վանդակով և դրա լույսային կրկնությամբ՝ ծեփաթափ քարե կիրճի պատին։ Այնտեղ՝ կողքից, նույն մաքուր, արհամարհական ձեռագրով, ինչպես և երեկվա կարդացած կիսաջնջված նախադասություններից մեկը՝ գրված էր․ «Ոչինչ չի երևում, ես էլ եմ փորձել»։

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ՝ դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: