Զարա Գրիգորյան «Մի հիվանդության պատմություն»

Երկար ժամանակ բուժվում էի հիվանդանոցում, հետո ինձ դուրս գրեց գլխավոր բժիշկը՝ Ցավը, ասելով, թե ապաքինման հույս չկա, ու ես դանդաղ մահանում եմ... Երբ եկա տուն, մայրս ու հայրս ինձ ժպիտներ ու ընտանեկան ջերմություն տվեցին, բայց ես մնում էի նույն հյուծված, ուժասպառ զոհը այդ դաժան, անբուժելի հիվանդության՝ Սիրո... Մի օր քայլում էի մարդաշատ, ամայի, շենքերով լիքը, անմարդաբնակ փողոցով ու հանկարծ նկատեցի մի դեմք, ով ուշադիր ինձ էր նայում ու կարծես սպասում էր՝ ընկնեմ, որ գար ու հարվածեր... Ես չընկա, բայց սայթաքեցի, և նա սահուն քայլերով մոտեցավ ինձ: Ծանոթացանք, նա ասաց, որ իր անունը Կյանք է... Ես նրան պատմեցի հիվանդությանս մասին ու նա ինձ ասաց, որ բուժման մի հիանալի եղանակ գիտի... Նա այնքան վստահ էր խոսում, որ ես անկարող եղա նրան չհավատալ: Նա պատմեց, որ բուժումը կտևեր մի քանի ամիս կամ տարի, մեկ դեղահաբն արժեր շատ թանկ՝ քսանչորս ժամ, իսկ բուժման անունը Ժամանակ էր... Ես համաձայնվեցի կատարել բուժումը, և երբ նա գնաց, ես նկատեցի, որ մարմնիս վրա խոր և արյունոտ վերքեր կան, հիմնականում՝ թիկունքիս և կրծքավանդակիս: Գնացի տուն, մշակեցի վերքերս և սկսեցի պարոն Կյանքի խորհուրդ տված բուժումն ընդունել... Արդեն յոթ ամիս է՝ ինչ բուժվում եմ ու անկարող եմ չխոստովանել, որ բոլոր օրգաններս լավացել են.... Բոլորը, բացի Սրտից... Իսկ ես ամենաշատը սրտիս ապաքինումն էի ուզում... Երկու օր առաջ տեսա պարոն Կյանքին և խնդրեցի նրան բացատրել, թե ինչու սիրտս դեռ տկար է, չէ՞ որ նա ինքն էր ասում՝ անհնարին ոչինչ չկա... Նա ժպտաց և նվաղած ձայնով ասաց. -Թույլ տեղիս կպար, աղջի՛կս, սիրտը միակ օրգանն է, որն իմ բուժմանը չի ենթարկվում: Պարզապես ժամանակի ոչ մի դեղահաբ, ինչքան էլ թանկ ու արժեքավոր, չի կարող փոխել սրտի աշխատանքի հունը... Չէ՞ որ սիրտը ավելի շատ է աշխատում, քան մենք ապրում ենք, սիրտը ավելի մեծ կենսափորձ ունի, քան միտքը, սիրտը աշխատում է նույնիսկ երբ մենք քնած ենք, իսկ քնած ժամանակ մենք չենք մտածում... Նրան դժվար է հաղթել, միայն մեկ ճանապարհ կա սրտին հաղթելու, բայց թե ինչպես՝ մահվանից հարցրու... Այս խոսքերով էլ երջանիկ և ուրախ Կյանքը ինձ լքեց, և ես հասկացա, որ ժամանակային դեղահաբերը միայն րոպեական մոռացում են բերում, ու որ նույնիսկ դարերի փոշին չի կարող սիրտը մաքրել անբուժելի ու դաժան այդ հիվանդությունից՝ Սիրուց...

Հեղինակ՝ © Զարա Գրիգորյան