Զինա Կոբալյան «Տերևաթափ»
2016-03-01 5116
Թափվում է տերևն ու ընկնում ներքև,
Քամու սուլոցից պարում օդի հետ,
Պտույտներ տալիս,
Իջնում, բարձրանում,
Ապա մի հողի հանգիստ պառկում է՝
Դառնալով մի չոր,
Անպետք մի փշուր…
Մարդու կյանքն է սա՝
Տերևաթափ է։
Հիասթափության, Թևաթափության տերևաթափն է…
Դառնում ենք անգույն,
Դառնում անհոգի,
Դառնում ենք դատարկ մի կտոր օդի ,
Երբ էլ շունչ չկա
Ու էլ գույն չկա…
Պարում ենք քամուց խելագարի պես,
Այրվում ենք ցրտից,
Մրսում արևից,
Ու ծիծաղում ենք լացելու տեղի։
Թափվում է գունեղ տերևն արդեն չոր,
Մնում ենք մի ծառ՝
Չորացած, մենակ,
Անպետք, անօգուտ։
Ա՜խ տերևաթափ
Մարդկային հոգուն դու այսքա՜ն մոտիկ, Մարդկային հոգուց դու այսքա՜ն հեռու…
Հեղինակ՝ © Զինա Կոբալյան
Դիտեք ավելին Ստեղծագործություններ բաժնում
մեկնաբանություններ