Նախկին փոստատար Կլաուդիա Էմերսոնն իր ստեղծագործական կարիերան սկսել է միջին տարիքից։ Ինչպես մի շարք այլ գրողներ, նա ևս ձգտում էր  իմաստավորել իր գյուղական ծագումն ու բանաստեղծորեն ներկայացնել այն։ Նրա բազմաթիվ պարգևների թվում են Պուլիցերյան մրցանակը պոեզիա անվանակարգում, որը ստացել է 2006թ․-ին իր «Հանգուցյալ կին» գրքի համար։ Էմերսոնի աշխատանքները հրապարակվել են բազմաթիվ գրական ամսագրերում ՝ ներառյալ The New Yorker-ը։

«Հանգուցյալ կին»-ը ժողովածուում հեղինակը պատմում է մեկ ամուսնությունից դեպի մեկ այլ ամուսնություն տանող բարդ ուղու մասին: Բանաստեղծությունները գրված են նամակների տեսքով՝ ուղղված նախկին ամուսնուն, իրեն և նոր ամուսնուն։ Նա ողբում է 19 տարվա ամուսնության լուծարման համար, տոնում է իր նոր անկախությունը, իսկ հետո սոնետների հաջորդականությամբ դիմում նոր ամուսնուն։

Առաջին ամռանը ես մենակ էի,
ապրում էի վարձով տանը
մեր թաղամասում․ ես դեռևս
այն վայրը վերադառնալու
սովորությունս չէի թողել, չնայած
ողջ իրերս արդեն մեկ այլ քաղաքում էին
և ես գիտեի, որ մինչև աշուն գնացած կլինեմ։     

Հեղինակը նկարագրում է մենության անսպասելի ուրախություններն իր ֆիզիկական և հուզական ապաքինման ընթացքում: Վերջապես, սոնետների հաջորդականության մեջ նա խոսում է իր նոր ամուսնու հետ, ում առաջին կինը մահացել է թոքերի քաղցկեղից։

․․․Երեք տարի շարունակ դու ապրել ես քո տանը
նույն կերպ, մինչ նա մահացավ․ Ձեր հարսանեկան
դիմանկարը բուխարու վրա, իր հագուստը կախված
պահարանում, մազերը դեռ սանրի վրա․․․

2006թ.-ին PBS-ին տված իր հարցազրույցում Էմերսոնն ասել է, որ «Հանգուցյալ կինը» գրելով կարողացել է հաղթահարել այն հույզերը․ որ նա ունեցել է՝ սիրահարվելով մի տղամարդու, ում նախկին սիրելին մահացել է քաղցկեղից։ Այնուհետև հետադարձ հայացք գցելով իր նախկին ամուսնությանը, հեղինակն ասել է, թե ինքն աշխարհն ընկալում է պոեզիայի միջոցով։ Եվ բանաստեղծություններն ընդգծում են, թե ինչպես են սկսվել այս նոր հարաբերությունները՝ մասամբ երկու զույգերի համապատասխան կորուստների պատճառով:

© Նյութը պատրաստեց՝ Հենրիետա Ավագյանը