Ա.Ա. «Պատահաբար են հանդիպում»

Միշտ էլ սիրածին պատահաբար են հանդիպում և հրաժեշտ են տալիս անհրաժեշտաբար: Այս տողերը միշտ վախ են առաջացրել մեջս. վախ, որ մի օր ես էլ քեզ հրաժեշտ կտամ անհրաժեշտաբար, և այն հեքիաթը, որ դեռ սկսվել էր, կամ չէր սկսվել կավարտվեր, և այն երազանքների պատկերները, որ մի օր իրականություն պիպի է դառնային, կհայտնվեին միմիայն երազիս մեջ: Դժբախտաբար այդ օրն էլ եկավ, և այն փոխեց կյանքս: Դու ինձ համար մի մեծ ու գեղեցիկ դաս եղար. կյանքիս ամենահաճելի և տհաճ դասը. հաճելի, որովհետև այն քո հետ էր, ձեռքդ բռնած և որի ժամանակ ես ոչնչից չէի վախենում , տհաճ, որովհետև վերջում չստացա այն, ինչին արժանի էի, ինչին որ պատրաստ սպասում էի դասը գերազանց սովորած աշակերտի պես... ՔԵԶ... մի գուցե դու ինձ արժանի չես. այդ հարցի պատասխանը մենք երկուսս էլ գիտենք և չենք կարող հերքել, չնայած, որ այն երկուսիս էլ ձեռնտու չէ: Հաճախ ինքս ինձ հարց եմ տալիս` ինչի համար, ինչն էր պակաս: Դու ինքդ էիր ասում` կյանքը կարճ է և այն վայելել է պետք. ապա ինչու չես վայելում այն: Ինչու չես ուզում զգալ, թե ինչ է նշանակում սիրել և սիրված լինել, իմանալ, որ ապրում ես մեկի համար, ով աչքերն ամեն առավոտ բացելիս, չի համբերում` երբ է հանդիպելու քոնին, երբ է պինդ բռնելու ձեռքդ ու գլուխդ դնելու կրծքին և ժամերով լսի սրտիդ բաբախումը: Ճիշտ է ` շատ բաներ եմ սովորել, զգացել, բայց աղոթում եմ Աստծուն, որ քեզ չդնի այնպիսի իրավիճակների մեջ, որոնց մեջ ես էի և որոնցից քաղեցի իմ դասերը: Չգիտեմ, թե ինչն էր սուտ, ինչն էր ճիշտ,ու չեմ էլ ուզում իմանալ. ավելի լավ է այն լինի մի փոքրիկ, գեղեցիկ սուտ, որի երջանկության համը ես կյանքում չեմ մոռանա: Բայց այդ սուտը դեռ չի վերջացել: Ես հավատում եմ այդ ստին և հավատում եմ, որ կվերադառնաս, որ էլ չենք կորցնի իրար: Չէ որ ես քոնն էի մինչև վերջ, որ էլ տեղ չէի կարող փախչել: Հիմա ինձ թողել ես, միևնույն է, ոչ մի տեղ էլ չեմ փախչում: Ուզում եմ, բայց չեմ կարող: Կամ էլ , լավ, արի ճիշտը խոսենք. չեմ ուզում, որովհետև դեռ հավատում եմ:

Հեղինակ՝ Ա. Ա.
Սեղմեք այստեղ՝ ստեղծագործությունը Գրքամոլ էջում կարդալու համար: