Ալեքսան Անտոնյան «Մանե»

► Բնության մեջ բոլոր երևույթները օրինաչափ են, ոչինչ չի կարող շեղվել նրա հրաշագործ օրենքներից, նրան են ենթակա ամենքը, լինեն նրանք թեկուզ ամենատարբեր ու ամենաբարդ խառնվածքների: Մարդը, լինելով բնության ծնունդը, նրա ամենամեծ հրաշագործությունը, նրա կատարելությունն ու խեղկատակությունը, նույնպես ենթակա է նրան, թեկուզև ինչ էլ ուզում է անի` չենթարկվելու համար…

► Տգեղ կանայք թունոտ են, չար ու նախանձ, նրանք միշտ վատն են տեսնում, բամբասանքն ու շողոմությունը նրանց միակ մխիթարությունն է: Նրանք լավն ու գեղեցիկը չեն կարող տեսնել, նրանց ինչքան ուզում ես` լավություն արա, ինչքան ուզում ես` բարի եղիր ու հոգատար, ինչքան ուզում ես դրական վերաբերմունք ցույց տուր, միևնույնն է, հենց հարմար պահ գտան կխայթեն, հենց իրենց բարերարին կխայթեն...

► Անողոք ժամանակը հանդուրժել չգիտի, նա իր հետ նոր պայմաններ կբերի, նոր իրադարձություններ կլինեն, միշտ նոր ու նորն է գալու և այդ նորը ի օգուտ մեզ չի խոսելու, լավը ներկան է, լավը արագ է անցնում, եկողը անցնողին փոխարինել չի կարող, այս գեղեցիկ օրերը կանցնեն և ուշ կլինի, սարսափելի ուշ...

► Սերը աշխարհում հավանաբար զգացմունքներից մեկն է, որին չեն ստիպում և որը չի հանդուրժում և ոչ մի բռնություն...

► Եթե սեր հասկացողությունը պատվերի շրջանակներում կարելի է տեղավորել, եթե կարելի է նրան նպատակամղել կամ դաստիարակել, լծել, քշել, տաշել, հղկել, ծռել ու շտկել, վառել ու մարել կամ այն կարգավորել, ապա որն է բանականի ու ոչ բանականի տարբերությունը, որոնք են նրա առանձնահատկությունները, որն է նրան` իր նախորդներից բաժանող բարձրագույնը, ապա որն է մարդու մեջ բարձրը, հասունը, կատարյալը: Միթե թեկուզ և հիմա բացեիբաց արտահայտված «այո սիրում եմ» բառակապակցությունը որևէ բան է փոխելու հարաբերություններում, միթե այդ երկու բառով ես նրան պարտական մնալու....

► Հասկանալ է պետք միակ ճշմարտությունը, այն, որ կինը հասկացությունների կծիկ է, նա ինքը մինչ օրս էլ իրեն չի հասկացել, իսկ հմայք ու դյութանք թափող կինը առավել ևս...

► Իսկ ապրել նշանակում է սիրել, սիրվել, բնականաբար վայելել նաև տվածը...

► Հետաքրքիր է, թե ինչ է ընկած ուղեղի մտածող տարրի հիմքում, այն ինչ հայտնի է գիտությանը, ճշմարի՞տ է, թե կա մի այլ ճշմարտություն, որը դեռ անհայտ է: Եթե հանկարծ հայտնի դառնա ողջ ճշմարտությունը, միթե այլևս իմաստ կմնա կյանքի մեջ...

► - Սիրում եմ քեզ իմ ողջ կարողությամբ, իմ սրտի ու բանականության առողջ թելադրանքով, առանց քեզ աննպատակ են դառնալու ապագան ու նրա հետ կապված հեռանկարներս, հասկացիր ու ճիշտ գնահատիր այն մեծ սերը, որ տածում եմ դեպի քեզ, սթափվիր քեզ կաշկանդող կապանքներից, դուրս արի նեղ շրջանակներից, կյանքին նայիր մի այլ տեսանկյունից, մի զոհիր անձնական երջանկությունդ, ապագայում ոչ ոք այն չի գնահատելու: Նրանք, ում թվարկեցիր (բարեկամներ, ծնողներ) ապրելու են՝ կյանքի նպատակ ունենալով իրենց բարեկեցությունը, իրենցը հասկանում ես, ոչ քոնը, նրանք ինչ-որ ժամանակ մոռանալու են քեզ և քո անձնազոհությունը: Քո արժանապատվությունը նաև իմն է, քո պատիվը, հեղինակությունն ու համբավը նաև իմն են: Մտածել ես, թե ինչ է տալու անձնազոհությունդ, ինչով է հատուցվում այն, ում համար է դա...-Վահրամ:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: