Ալեքսան Անտոնյան «Արևածաղիկներ»
2014-05-17 17637
► Բոլորն էլ համոզված էին, որ ոչինչ չի կարող նրանց բաժանել, բայց նրանցից և ոչ մեկի մտքով չէր անցնում, թե ընդամենը մի քանի ամսի պատմություն է ունենալու այդ բոլորը: Նրանք ո՛չ առաջին և ո՛չ էլ վերջինն էին, նրանք ևս մարդ էին` թրծած քար ու կրից, հոգու ու մարմնի, բարու և չարի միացություն էին, հետևապես զերծ չէին այն բոլոր թերություններից, որն ունի մարդը և դեռ ունենալու է...
► Ինչպե՞ս են մարդիկ համակերպվել ու համակերպվում նորին, ինչպե՞ս են մոռանում հինը, մի՞թե հնարավոր է նորից սիրել, ի՞նչ բան է նորը, ի՞նչ՝ կատա՞կ է, թե՞ խեղկատակություն... Ինչպե՞ս սիրել, ու՞մ սիրել, ո՞վ է այդ նորը, մի՞թե այդ նորը չի հասկանա, որ իրեն չէ, որ սիրում են, մի՞թե նա մեղք չէ, մի՞թե...
► Քո աչքերում տեսնում եմ ՍԵՐ, թախիծ, լաց ու ծիծաղ,ամպ ու արև, մեգ ու մուժ, ալեկոծ ծով, օվկիանոսային անհուն խորություններ, երջանկության տարակուսանք, լույսի անթափանց շող և այդ ժլատ շողերի արանքից երևացող հույսի աննշան ցոլքեր...
Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով:
Դիտեք ավելին Մեջբերումներ Գրքերից բաժնում
մեկնաբանություններ