Ալմաստ Ավագյան «Ուզում եմ զգալ»

- Գործդ ավարտվել է, չե՞ս ուզում տուն գնալ,- գրասենյակի դուռը կիսաբաց անելով՝ դռան արանքից ասաց ընդունարանի աշխատակիցը՝ ետ վերադարձնելով ինձ մտքերի ծովից, որտեղ փաստորեն երկար ժամանակ սուզվել էի: - Քանի՞սն է ժամը,-  հարցրեցի ես՝ նայելով պատին կախված, այնուհետև ձեռքիս ժամին: - Կես ժամ առաջ դուրս եկած պետք է լինեիք, արդեն վեցն անց է,- պատասխանեց աշխատակիցը: - Հիմա դուրս եմ գալիս,- ասացի ես: Շտապ վեր կենալով տեղիցս՝ վերցրի որոշ փաստաթղթեր, դրեցի պայուսակիս մեջ, հանեցի հայելին ու շրթներկս, ուղղեցի շրջազգեստս, ինձ կարգի բերեցի ու արագ քայլերով դուրս եկա: Այնպես շտապելով էի գնում, կարծես տանը ինձ սպասում էին, ես էլ պետք է գնայի ու հասցնեի ընթրիքին: Մտքերի մեջ ընկած, կիսատ ժպտալով՝ ինքս ինձ կարծես հեգնելով,  քայլում եմ փողոցով մտքերի մեջ սուզված: Ու…Ու ամեն անգամ անցյալի հիշողությունների մեջ թավալվելով, հոգիս տակնուվրա եղած հասնում եմ տուն: Ապրում էի վարձով, մի փոքրիկ ու հասարակ բնակարանում: Աշխատանքը ստիպել էր ժամանակավոր թողնել հայրական տունս ու բնակություն հաստատել հարազատներիցս հեռու: Իսկ բնակարանս բարձրահարկ շենքի առաջին հարկում էր գտնվում: Արդեն մուտքի մոտ էի, դանդաղ բարձրացա առաջին հարկ, մոտեցա դռանը,  պայուսակից հանեցի բանալիներս, որ դուռը բաց անեմ ու մի պահ կանգ առա: Շրջվեցի, մեջքով հենվեցի դռանը ու իջա ներքև, գլուխս ետ տարա ու աչքերս փակեցի: - Նորից եկա դատարկության դուռը,- արցունքի մեջ խեղդելով` մեղմ ձայնով ասացի ես,- այդպես է...Կյանքը պայքար է, իսկ մենք՝ մեր սեփական կյանքի առաջնորդները, մեր կյանքի բարեկեցության համար պայքար մղողները: «Թույլ առաջնորդները միշտ էլ պարտվում են: Իսկ ի՞նչ է մնում մեզ՝ օգտագործել ի վերուստ մեզ տրված կարողությունները, դառնալ հաղթական, խելացի, և ի վերջո, դառնալ բացարձակ սեփականատերը մեր կյանքի համար մղած պայքարի միջոցով ձեռք բերած հաջողությունների ու հաղթանակների»,- մտքումս ասացի ես ու վեր կենալով տեղիցս՝ բացեցի դուռն ու մտա ներս: Սովորականի նման արեցի գործերս, ընթրեցի միայնակ ու անցա իմ ամենասիրելի զբաղմունքին՝ գիրք կարդալուն: Կիսատ լուսավորված սենյակում նստած, գիրքը ծնկներիս վրա՝ հենվել էի բազկաթոռին ու ննջել: Կարդացել էի ընդամենը յոթ կամ ութ էջ, դադար տվել, ընկել մտքերով ու քնել: Աչքերս այնպես էին ծանրացել, որ դժվարանում էի բացել ցավից կամ չէի ուզում, և կարծես կոպերիս վրա ծանրացած լինեին այն դարդերն ու ցավերը, որոնք համակել էին ինձ վերջին ժամանակներս ու թվում էր, եթե հանկարծ բացեի, նորից կընկնեի դրա մեջ: Համարյա տարվել էի քնով, բայց դրա հետ մեկտեղ գործում էր ուղեղս, կարծես քունը չէր կարողանում հաղթել զգայարաններիս ու վերացներ ինձ աշխարհից՝ գոնե որոշ ժամանակով: Արդեն սովորական դարձած լռության մեջ վերջապես ես ինձ հանգիստ էի զգում, հասկանում էի ինքս ինձ: Ու հանկարծ կոտրվեց այդ լռությունը, վեր թռա վախից, մի պահ շունչս պահած, անսպասելիությունից աչքերս լայն բացվեցին, ու սառած, անկենդանի տպավորությամբ երկուսից երեք րոպե մնացի այդպես: Սպասելով հետագա հարվածին պատուհանին, գիրքը դանդաղ դրեցի կողքի սեղանի վրա, չնայելով անգամ վերջին կարդացած էջը, վեր կացա տեղիցս այնպես զգուշությամբ ու անաղմուկ, կարծես ինչ-որ մեկին կխանգարեի, եթե անգամ շշուկ լիներ: Երեք քայլ արեցի ու անմիջապես կանգ առա, ավելի ճիշտ կարծես ինչ-որ բան ստիպեց կանգնել՝ սթափեցնելով ինձ: Միտքս սկսեց ավելի արագ աշխատել ու այն, ինչ այդ պահին եկավ մտքիս՝ ստիպեց չորս քայլ ետ գնալ, եթե մինչ այդ երեք քայլ առաջ էի գնացել: - Ուրեմն այդ նա է,- մտածեցի ես : Եվ հանկարծ այդ պահին մտքիս եկավ նրա խոսքերից. «Ես կգամ»: Երեք օր էր անցել այն օրվանից, ինչ մենք վիճել էինք: Ու այդ երեք օրվա մեջ չունեի ոչ մի լուր, ու չէի էլ ուզում ունենալ: Երևի դեռ նոր էր ամեն ինչ, չէի պատկերացնում և հասկանում հետագայում ինչ կարող է լինել, ինչ զգացումներ կարող են համակել ինձ, ինչպես եղան դեպքերից շատ օրեր հետո: Ի վերջո սթափվեցի ու առաջ գնացի պատուհանի կողմ: Վախ կար մեջս, բայց կարծես ուզում էի հաղթել այդ վախին ու առաջ գնալ: Ինչպես այն  ժամանակ ոչ մի խոչնդոտ չէր կարող խանգարել նրան տեսնել, այս անգամ էլ կարծես նրան տեսնելու համար էի ուզում առաջ գնալ: Կարոտ զգացի, սիրտս ասես փուլ եկավ ու ձեռքերս ծալելով տարա ետ, կարծես ինձ գրկեցի ու կռացա: Հետո բռնեցի գլուխս ու սկսեցի լաց լինել: Պայթում էր սիրտս, չէի կարողանում զսպել արցունքներս, ուզում էի գոռալ ցավից՝ հոգու ցավից, արտահայտվել չկարողանալու ցավից, մենակությունից: - Ախր դու՜, դու՜, դու այնքան շատ ես իմ մեջ, որ ես վախենում եմ հանել քեզ այնտեղից: Ես կդատարկվեմ: Դու ամբողջացնում ես ինձ և առանց քեզ կարծես դատարկ լինեմ: Ինձ՝ քեզ կապված լինելը և զգացմունքը չեն թողնում, որ քեզ հեռացնեմ ինձանից: Ես վախենում եմ քեզ կորցնել, որովհետև ես կցնորվեմ: Ես չգիտեմ, թե քո լրացրած տեղը, որ դու ինքդ էլ դատարկեցիր, հետո ինչպես է ծաղկելու ու սիրելու: Դու ինքդ քանդեցիր քո կառուցած երազը, որից չենք ցանկացել արթնանալ երբեք,- մենախոսում էի ես: Ի վերջո վեր կացա զգուշությամբ, ձեռքս մեկնեցի` ցանկացա մի կողմ տանել վարագույրը,  բռով հավաքեցի ու առաջացա մարմնով, որ տեսնեմ՝ մարդ կա՞ պատուհանի տակ, թե՞ ոչ: Արդեն մթնել էր: Շենքի պատուհաններից ընկնող լույսը հազիվ թույլ տվեց նկատել պատշգամբից քիչ հեռու կանգնած տղամարդուն՝ նրան: Աջ ձեռքին բռնած օղու շիշ, ոտքերը իրարից քիչ հեռու, կարծես տեղում կանգնած օրորվում էր: Տեսնելով նրան սիրտս սկսեց ավելի արագ բաբախել, ու եթե որևէ մեկը կանգնած լիներ կողքիս այդ լռության մեջ, հաստատ կլսեր սրտիս բաբախյունը: Անգիր գիտեի նրան, ամեն մի շարժումը նրա, պահվածքը, զգացողությունները: Գիտեի, որ ինչքան էլ խմեր, երբեք չէր կորցնի ինքնատիրապետումը, խոսքի ուժը: Հանգիստ մարդ էր բնավորությամբ, ճիշտ հորս նման, երբեք գոռալով չէր խոսի, եթե ինչ որ բան էլ կցանկանար ասել, հայացքով ամեն ինչ ասված պետք է համարվեր: Հարգում էի նրա այդ բարությունն ու համբերատարությունը, հանգստությունը, կայունությունը: Շա՜տ նման էր հորս, դրա համար ավելի ու ավելի շատ էի սիրում նրան, ու որքան ավելի շատ էի նմանություններ գտնում, անքան ավելի էր ավելանում սերս, ու առավելևս՝ հարգանքը նրա հանդեպ: Չկար այնպիսի բնավորության մի գիծ նրա մեջ, որ չիմանայի, ես դարձել էի նրա կրկնօրինակը, կարծես մի «ՆԱ» էլ ես լինեի: Իսկ սերը, մեր յուրահատուկ սերը, ավելի շատ մեզ նույնը դարձրեց, նույն մարդը: Երբեմն ասում էին նրան. - Ես ու դու երկու սիրտ ունենք՝ իմը քոնն է, քոնը՝ իմը: Տվել ենք իրար: Ես չեմ վախենում իմ սրտի կանգից, քանի որ ունեմ երկրորդը՝ քոնը: Քո սիրտը, որն իմ կյանքի իմաստն է, ապրելուս շարժիչ ուժը՝ իմ երկրորդ սիրտը... Ու ձեռքս սրտին դրած ավելացնում էր նա. - Բայց չանենք այնպես, որ երկուսիս սրտի բաբախյունը դադարի: Մենք էլ չենք լինի...Մեր մեծ սիրտը կոտրել չի լինի:  Քո սիրտն էլ է, ուրեմն դու գիտես ինչ կա այստեղ, այստեղ դու ես՝ քո հոգով, քո անունն է ու իմ կյանքը: Դրսում կանգնած, նա նկատել էր ինձ: - Ես ճիշտ էի զգացել, ճիշտ էր ինձ հուշել իմ ներքին զգացողությունը, ինչպես ճիշտ է եղել քեզ հետ կապված ամեն հարցում,- հուզված, շշուկով ու կրկին արցունքոտվելով արտասանեցի ես: - ՈՒզում եմ ներս գալ, ուզում եմ դեմ դիմաց խոսել, իմ ցավը քեզ հայտնել եմ ուզում...- ասաց նա կիսաբարձր ձայնով, որ կարծես ասում էր այնպես, որ միայն ես լսեի, ու չարթնացներ ոչ մեկի, միայն ինձ համար էր ասում: Այդքանը ասաց  ու լռեց: Լսեցի այդ ամենը ու առաջին զգացողությունը, որ համակեց ինձ, դա նոր սիրո արթնացում կարծես լիներ: Թվում էր, թե նորից կվազեմ ու կփաթաթվեմ նրան, գլուխս կսեղմեմ սրտին, աչքերս կփակեմ ու նրան կզգամ ամբողջությամբ իմ կողքին, ինձ այդքան մոտ՝ նրա սրտին սեղմված, նրա սրտի մեջ ու աշխարհից վերացած: Գամվել էի կանգնածս տեղում ու ընկել էի հիշողությունների գիրկը, երբ այս անգամ գոռաց ավելի  ուժգին, որ համոզված եմ խանգարեց բնակիչների անդորրը: Զարմացել էի: Ասես խախտվել էր նրա հանգստությունը, այդպես երբեք չէր գոռացել: - Դուռը բաց արա՛, քեզ եմ ուզում տեսնել: - Ինչո՞ւ ես եկել, գնա՛, մեր մեջ ամեն ինչ քարացել է, ամեն ի՜նչ,- սկզբում հրամայական տոնով, իսկ վերջին բառերը լացակումած արտասանեցի ես: Շիշը վայր գցեց ձեռքից, ավելի մոտիկացավ պատուհանին: - Թո՛ղ, թո՜ղ տեսնեմ քեզ, դու լավ գիտես ինչ եմ զգում, մի տանջիր ինձ, մի սպանիր վերջին հույսս, դու գիտես, որ դարձել ես իմ օդը, իմ սրտի զարկը, ուրեմն մի սպանիր ինձ,- ձեռքերը մեկնած դեպի ինձ, ասես իր կյանքը ինձանից էր կախված,  կիսահուզված ու արդեն կամաց ձայնով ասաց նա,- գամ խոսենք հա՞, դուռը բաց: Սիրում եմ քեզ, իրոք, չգիտեմ ինչու, եթե ես մի վայրկյան անգամ մտածեմ, թե ինչո՞ւ եմ քեզ սիրում, ես էլ չեմ սիրի քեզ: Ես իրոք չգիտեմ, ինչու եմ սիրում քեզ: Այն խոսքերը և այն տոնայնությունը, որի մեջ մտած արտասանեց նա, ինձ  ստիպեց վերադառնալ հիշողությունների գիրկ: Մի պահ սիրտս ծաղկեց, մտածեցի ամեն ինչ ավարտվել է, իմ սերը ետ է վերադարձել, բայց ավաղ կարճ տևեց և միանգամից տագնապով պատվեց հոգիս: Նորից սկսեցի մտածել,- Ո՞ւր են տանում մեզ ժամանակավոր բաժանումները: Տանում են դեպի երազանքների սենյակ, ուր դեռ պատերին կպած ապրում են մեր արտահայտած բառերը, մեր երազանքների մասնիկները, մեր հիշողությունները... Հը՜մ ժպի՜տ…Ամեն մի բառ՝ պատին գամված, ժպիտ է առաջացնում ու... Ու ստիպում ետ վերադառնալ... Քանդում այդ ընթացքում մեր սիրո բառերով կառուցած սենյակը, քիչ-քիչ՝ պատերից ջնջելով յուրաքանչյուր մասնիկ: Բայց ես էլ չեմ վերանորոգի այդ սենյակը, չէէէ՜, ձեռք չեմ տա դրան: Ոչ ոք չի հասկանա, թե ինչ բարդ է եղել իրականում այն կառուցելը: Եթե նորից կառուցել, ապա միայն այն մարդու հետ, ում հետ ներկել եմ այդ պատերը երազանքի գույներով: Մենք ենք մեր սեփական ճակատագրի ճարտարապետը ու երազանքի գույն ընտրողը... Ավա՜ղ, շատ հաճախ կամ պարբերաբար, մեր կյանքում միայն գորշ գույներն են հանդիպում: Եվ որոշեցի բաց անել դուռը:  Վե՜րջ, ես արդեն թույլ ու անզոր էի, զգացմունքը հաղթել էր ինձ: - Կբացեմ, բայց խոստացիր, որ կարճ ժամանակով կմտնես,-ասացի ես: - Խոստանում եմ, խոստանում եմ,- այնպես աղերսանքով ու խղճալի տոնով ասաց նա, որ եթե ասեի անգամ, որ սա քո վերջին գալն է լինելու ու դրանից հետո կյանքդ պետք է տաս, կհամաձայներ: Եվ փութալով վազեց մուտքի կողմ: Չգիտես ինչու, մի պահ ժպտացի: Ախր ևս մեկ հնարավորություն նրան տեսնելու, մոտիկից զգալու նրա ներկայությունը, բոլորի կողմից չհասկացվող, բայց ինձ համար ամենապարզ խոսքերը լսելու հնարավորություն: Մազերս ուղղելով քայլեցի դռան մոտ, մի պահ կանգ առա ու ասացի.- Ես սխալ չեմ, պետք է ասեմ, հնարավորություն է,- և առանց որևիցէ այլ բանի դանդաղ բաց արեցի դուռը: Որոշել էի վերջ տալ մեր հարաբերություններին, քանի որ դրան դեմ էր նաև հայրս: Չէր ընդունում նրան: Առաջին պատճառը մեր մեջ եղած տարիքային տարբերությունն է, երկրորդը, որ հայրս կարծում էր, թե մենք շատ տարբեր ենք: «Աղջի՛կս, ախր դուք շատ տարբեր եք: Իմ երազանքը դա չէր, քո կողքին ուրիշը պետք է լինի, ես դեմ եմ, ու եթե հարգում ես հորդ խոսքը, պետք է վերջ տաս, հակառակ դեպքում՝ ինձ մահվան դուռ կհասցնես»: Հայրս երբեք լուրջ թեմաներից խոսելուց չէր բորբոքվում, բացատրում էր մանրամասն ամեն ինչ՝ դրականն ու բացասականը: Չէր ըմբոստանում, այնքան ճիշտ ու դասավորված էր ապրում կյանքը, որ մենք նրա յուրաքանչյուր խոսք օրենք էինք համարում ու առանց քննարկման դա կատարվում էր: Բայց սա ուրիշ հարց էր: Այստեղ սրտի, հոգու ու մտքի հարց կար: Բացելով դուռը՝ առանց նրա վրա նայելու, ձեռքով հրավիրեցի ներս: - Բարև,- ասաց նա գլուխը կախ, միաժամանակ քայլելով ու հուզված տոնով: Ու ես էլ բարևեցի, նրա պես գլուխս կախ, բայց ուժեղ մարդու տպավորություն ստեղծելով ու սառը: Երբեք նրան այսքան թույլ ու անզոր չէի տեսել, կարծես իմ ճանաչած մարդը չլիներ, այն ուժեղ ու առնական տղամարդը դարձել էր թույլ, ու կարծես ինչ-որ բանում մեղավոր: Ինչ-որ բանու՞մ: Այո, ինչ-որ բանում: Ես նրան մեղադրում էի իր կյանքը միայն հայրենիքին խոստանալու ու նվիրելու համար: Նա երդվել էր, որ կնվիրվի հայրենիքին ու ընտանիքի հարցը երկրորդական պետք է լիներ հետայսու: Պաշտում էր իր հայրենիքը, այն աստիճան, որ անձը կնվիրաբերեր, եթե հարկ լիներ, տառապում էր հայրենիքի ցավով մի այլ կարգի: Յուրաքանչյուր խոսք ու բառ, յուրաքանչյուր միտք, որ կարտահայտեր, կապված էր իր երկրի հետ: Շնչում  ու ապրում էր հայրենիքով, քնում ու արթնանում էր հայրենիքով ու հայրենիքը իր սրտում: Չկար այնպիսի մի հերոս, այնպիսի մի երևույթ, որ կապված էր հայրենիքի հետ, և նա չիմանար: Անգիր գիտեր բոլորին, հատ առ հատ, կարծես ամբողջ կյանքը ապրել ու քայլել է նրանց հետ, սեղան նստել ու նույնիսկ՝ պատերազմել հետները: Յուրաքանչյուր խոսքի մեջ ափսոսանք կար, որ չի ծնվել այն ժամանակահատվածում, որի ժամանակ հայրենիքը ծանր վիճակի մեջ է եղել, պատերազմական դրության մեջ է եղել, ունեցել է քաջ մարտիկների կարիքը, որ չի կարողացել ինչ-որ բանով օգտակար լինել այդ ծանր ու դժվարին պահերին: Երբեմն շատ էի բարկանում, որ չափից դուրս է կարևորում հայրենիքը, որ առաջնային է համարում այն, միշտ ցանկացած խոսակցությունը շեղում էր դեպի հայրենասիրություն: Իսկ ես, ես ընդունում էի նրան այնպիսին, ինչպիսին, որ կա: Սիրում էի նրա նվիրվածությունը, թեկուզ այն առաջնային էր հայրենիքի համար, կարևորում էի նրա մտածելակերպը, թեկուզ այն միշտ տանում էր հայրենասիրության, հպարտանում էի նրա քաջությամբ, թեկուզ այն դրսևորվում էր հայրենիքի միջոցով, բայց չէ՞ որ նա յուրահատուկ էր: Իսկ չէ որ ես սիրում էի այդ յուրահատուկին, իր թերություններով ու առավելություններով հանդերձ: Ինձ այդքան չկարևորելով ու քիչ նկատելով հանդերձ: Իսկ չէ՞ որ դա էր իմ ընտրությունը, ու ես ոչ թե պատրաստ էի հարմարվել, այլ ավելին՝ դառնալ ՆԱ: Մտածել ու շարժվել նրա պես: Իսկ նա իրոք այդպիսին էր: Քաջ ու անվախ, առնական ու արի, իսկական մարտիկ, զինվոր, պաշտպան, փրկիչ, հերոս՝ իմ հերոսը…Ու կարևորը՝ խելացի տվյալ գործում: Եվ այս բոլորից առավել կարևորն այն էր, որ ես նրա կողքին ինձ աշխարհի ամենաապահովն ու պաշտպանվածն էի զգում: Ինձ համար դա մեծ ձեռքբերում էր: Ի վերջո սկսվեց երկար սպասված խոսակցությունը, թերևս նրա համար երկար սպասված: Ես ինչպես սկզբում ասացի, դեռ տաք էի, դեռ ոչինչ չէի զգում: - Կարոտել եմ քեզ, հասկացի՛ր, կարոտիս չափը քեզ ապացույց: Քեզ կորցնելու վախից թուլացել եմ, տե՛ս ինչ եմ դարձել: Ես գտել եմ այն, ինչի մասին երազել եմ, ես ամուր պահելու եմ այն իմ սրտի մեջ, այն իմն է , իմ սեփականությունը, ու եթե ցանկանան վերցնել ինձանից , ստիպված կլինեն սիրտս ճեղքել, սիրտ կանգնեցնել, մարմին սառեցնել, ու եթե դու դա ես ուզում տեսնել, ապա կարող ես չփոխել որոշումդ,- այնպես վճռական էր խոսում, որ ես տեղում քարացել էի այդ երկու նախադասությունից: Աչքերս լայն բացած, շնչառությունս արագացած, տեղում կանգնած էլ ոչինչ չէի կարողանում հասկանալ: Ու նորից շարունակեց. ես լուռ էի. - Ես աչքեր եմ կարդում, ես սիրտ եմ զգում, հոգի եմ հասկանում, ներաշխարհ եմ խառնում ու հավաքում…Ես ինձ ամենալավը գիտեմ, իսկ դու իմ ես-ն ես, դու ես ինձ պետք, ինձ շատ նման մեկը, ինձ հասկացողն ու գնահատողը դու ես, ու թեկուզ ես այդպիսի որոշում եմ կայացրել, դա չի կարող խանգարել ոչ մի դեպքում, որ ես ունենամ քեզ իմ կողքին: Փոխիր որոշումդ, մենակ չթողնես ինձ: Տե՜ր Աստված…Այն, ինչ զգում էի այդ պահին, երբեք ու երբեք չէի զգացել, ի՞նչ էր կատարվում, ի՞նչ էր պատահել այդ պահին ինձ: Ախր այն խոսքերը, որ նա ինձ ասաց ու ուժը, որ ունեին նրա արտահայտած բառերը, հասան հոգուս խորքերը ու կրկին ես թույլ էի: Թեքվելով նրա կողմ, ավելի մոտենալով նրան, նրա գրկի մեջ, աչքերի մեջ նայելով, աչքերս արցունքի մեջ կորած ասացի այս տողերը: - Ես կգամ, երբ ոչ ոք չգա, ես կշրջվեմ, երբ մյուսները երես թեքեն, ես ամուր կպահեմ, երբ բոլորը ձեռքերը թողնեն, ես կխոսեմ, երբ բոլորը լռեն, ես կհավատամ, երբ բոլորը ուրանան, կկանգնեմ կողքիդ, երբ ոչ մեկ չուզի քեզ հետ քայլել, քո հայելին կլինեմ այն ժամանակ, երբ ամենքին կթողնես ու կորոշես քեզ տեսնել իմ մեջ: Քո Աստվածը կդառնամ, երբ չհավատաս ոչնչի ու ինձ պաշտես: Ես քո վերջին շունչը կդառնամ մինչև իմ կյանքի ավարտը: Ես այն կլինեմ՝  ինչ կաս, և այն՝ ինչ կուզեիր լինեի: Երդվում եմ՝ կլինեմ: Առնելով իր գրկի մեջ, սրտին սեղմելով ամուր ու ժպիտով ընդամենը ասաց. - Շնորհակալ եմ: Գիտեի, որ նրա երջանկությանը չափ չկար այդ պահին, ուղղակի նրա բնավորությունն էր այդպիսին, քիչ էր պատահում, որ զգացմունքները արտահայտում էր: Եվ քիչ առաջ կատարվածը այդ քիչ դեպքերից ամենա բացառիկն էր: Ձեռքերը թողնելով մի քայլ հետ գնաց, այնուհետև մոտեցնելով երեսիս, հպեց այտերիս, ցածր շշնջաց ժպիտով ու նորից հաստատակամ. - Ժամերով անթարթ կնայեմ քո աչքերին, առանց հոգնելու, հիացմունքով: Չեմ թարթի կոպերս, որ քո հրեշտակային հայացքը՝ արտապատկերված իմ աչքերի խորքում հանկարծ չանհետանա, մնա հավերժ, որ վայելեմ ներկայությունդ ամեն պահ: Կբռնեմ ձեռքդ, այնպես, որ զգաս պաշտպանվածության ուժը, չեմ թողնի, որ չվախենաս.- ու նորից գրկեց ամուր: Ես էլ երջանկության մեջ էի, դողում էի: Հավաքելով ինձ վերջապես ես էլ խոսեցի. - Իմ նվիրվածությունը անկեղծ է ու անշահախնդիր: Այն մաքուր-մաքուր է, ինչպես մանկան ջինջ աչքերն ու հոգին: Նվիրված լինելը անսահման սիրո դրսևորման ձև է: Այն խոսում է քո հանդեպ տածած հարգանքի ու մեծարանքի, սիրո ու անշահախնդրության մասին: Նվիրվել մարդուն նշանակում է պետք եկած ժամանակ անգամ կյանքը նվիրել նրան: Այո՛, ամենաթանկը աշխարհում՝ Աստծո նվերը: Ու եթե հարկ լինի, ես կտամ այն քեզ: Եվ այդպես էր…Սիրում էի նրան անբացատրելի, հակասական, հոգուս բոլոր վիճակներով: Ուզում էի ունենալ մաշկիս վրա, մարմնիս ամեն մի հատվածում, ինձ շա՜տ-շա՜տ մոտ, այնքան մոտ, որ երբ դադարեի նրա գրկում շնչել, իր շունչը զգալով՝ վերակենդանանայի: - Այնքան ունենամ քեզ, որ քո բույրից խելագարված հանգչեմ մարմնիդ վրա: Ու հենց այդ բույրից էլ արթնանամ: Շատ եմ ուզում քեզ ունենալ, անգամ այն պահերին, երբ...երբ մարդ ենթագիտակցորեն վերանում է աշխարհից: Մեռնելու աստիճան եմ ուզում քեզ ունենալ:  Ու երբ ունենամ, չեմ ուզում բաց թողնել...Կվերանամ աշխարհից՝ էլ չեմ լինի...Անգամ այն ժամանակ, երբ ունեմ քեզ, նորից ուզում եմ ունենալ, ու երբ սեղմված կլինեմ գրկիդ մեջ, էլի կուզեմ ունենալ քեզ...Մարմնական անհագ ցանկությամբ եմ քեզ ուզում: Քեզ հետ ձուլվելու ու քոնը լինելու համար եմ քեզ ուզում ունենալ: Մարմնիցս առավել, սիրտս է քեզ ուզում ունենալ: Էլ ինչ է պետք մարդուն այս ամենից հետո: Ես պատրաստ էի նույնիսկ դեմ գնալ հորս: Ախր ես գտել էի նրան՝ իմ ինքնասիրությունը, իմ պատիվը, իմ հույսն ու ապավենը, իմ ամբողջությունը... Հեղինակ՝ © Ալմաստ Ավագյան