Ես հիշում եմ քեզ,
Մեր օրերը հին,
Ու ինձ լուռ նայող աչքերը քո՝ իմ...
Ամայության մեջ
Կանգնած եմ լուռ ես,
Արցունքն աչքերիս ժպտում եմ կարծես...
Ժպտում անիմաստ,
Ձեռքիս տետր հաստ,
Ու գրիչ սուրծայր,մտքերս անծայր...
Մտքերս դալար,
Ջութակի մի լար,
Որ 1 հպումով դառնում են հանճար,
Կամ ոչ պիտանի,
Մարդկանց ձանձրալի,
Ականջ ցավացնող մի ձայն ցավալի...
Մտքերիս ծովում
Ես եմ լուռ լողում,
Մարդկանց ձանձրացնող սրտիս տողերում,
Որ տալիս են ուժ,
Համբերության կուժ,
ԵՎ ինձ շշնջում,1 կյանք ես ապրում...
Իսկ քո կյանքն ապրում միայն քեզ համար,
ԵՎ մի մտածիր ում լինի հարմար,
Քեզ լինի համար,քո սրտով լինի,
Ապրիր այս կյանքը,այն իմաստ ունի...
Հեղինակ՝ Անահիտ Գևորգյան
Սեղմեք այստեղ՝ ստեղծագործությունը Գրքամոլ էջում կարդալու համար:
Դիտեք ավելին Ստեղծագործություններ բաժնում
մեկնաբանություններ