Անահիտ Ղազախեցյան «Չկարողացա»

Անկասկած այդժամ արև կբացվեր
Ու կխափանվեր անձրևի գալը...
Իր տաք շողերով կգրկեր նա մե՜զ,
Անվերջ իր գրկում կպահեր նա մեզ ՝
Ձյունի՜ց, անձրևի՜ց, անպետք խոսքերից...
Ա՜խ, եթե հանկարծ ես ինձ փոխեի,
Ու հրաժեշտի պիրկ խոսքերի տեղ
Հանկարծ շրջվեի ու քեզ կանչեի
Ու քեզ գրկեի՜ կարոտածի պես...
Ա՜խ, եթե մի օր կարողանայի
Այդ «կներես»-ը բարձրաձայն ասե՜լ,
Շշուկս փոխվեր բարձր ղողանջի,
Ու այդ ղողաջն էլ գուցե քեզ բերեր...
Հե՜տ գայիր այնպես ջերմ ու արևոտ,
Վերադառնայիր դու նոր մի լույսով,
Լու՛յս, որը գուցե, մեր առաջ բացեր
Մեր իսկ երազած, մեր հյուսած ներկան...
Բայց գիտե՞ս, ես դա չասացի...
Ես չշրջվեց, չկանչեցի քեզ...
Չկարողացա արևը պահե՜լ...
Չկարողացա...ու անձրև տեղաց...
Հավերժ մի անձրև ՝
Հագուստիս, դեմքիս...գուցե և հոգուս...
Ես չփոխվեցի՜, իսկ դու հեռացար.
Դու անվերադարձ գնացիր «ՄԵԶՆԻՑ»...

Հեղինակ՝ © Անահիտ Ղազախեցյան
Սեղմեք այստեղ՝ ստեղծագործությունը Գրքամոլ էջում կարդալու համար: