Անի Ղուշչյան «Վերջ»

 Վերջ .. Խնդրում եմ վերջացրու … Նորից այս անտանելի գիշերը, նորից այս գրողի տարած մտքերը, նորից այսքան սառը թվացող լուսինը .. Էլ չեմ սիրում լուսինը՝ մեր սիրո խորհրդանիշը … Նորից լիալուսին: Հիշու՞մ ես այդ օրն էլ էր լիալուսին … Ես այստեղ էի ՝ իմ սենյակում, իսկ դու՝ քո, միառժամանակ նայում էինք լուսնին ու հիանում նրանով: Հիշու՞մ ես «ՄԵՐ» երազանքը, երբ երկուսս էլ, ամուր փակելով մեր աչքերը, պահեցինք ամբողջ կյանքում միասին լինելու երազանքը … Չեմ սիրում լուսինը: Մի՞ թե այդքան դժվար էր կատարել նրանից խնդրած այդ միակ երազանքը …. Հիշում եմ, այդ հեքիաթային ամսվա ընթացքում չի եղել մի օր, որ ես չհիանամ լուսնով, չնայեմ նրան և ժպտալով նրանից շնորհակալություն չհայտնեմ: Ինձ թվում էր` նա արդեն իրականություն է դարձրել «ՄԵՐ» երազանքը: Այնքան պայծառ, այնքան հեքիաթային ու գեղեցիկ էր ամեն ինչ՝ այն ժամանակ, քո կողքին: Իսկ հիմա՞ … Հիմա նորից գիշեր … հաղորդագրություններ … հիշողություններ … մտքեր: ՔՈՒՆՍ ԽԱՆԳԱՌԱԾ ՃԱՆՃԻ ՆՄԱՆ ՄՏԵԼ ԵՍ ԳԼՈՒԽՍ ԵՎ ԱՆԸՆԴՀԱՏ ԱՆԻՄԱՍՏ ԽԱՆԳԱՐՈՒՄ ԵՍ ԻՆՁ ՔՈ ԲԶԶՈՑՆԵՐՈՎ: Հիշում եմ` փոքր տարիքում ատում էի բոլոր այն երեխաներին, ովքեր, բռնելով այդ անընդհատ բզզացող ճանճերին, տանջում էին անսիրտի պես ու այդ ամենից հաճույք ստանում … Իսկ հիմա ատում եմ ինքս ինձ: Ատում այն պարզ պատճառով, որ չունեմ այդ երեխաների համարձակությունը, սառնասրտությունն ու այդ չնչին, փոքրիկ էակներին ոչնչացնելուց հաճույք ստանալու կարողությունը: Նորից գլուխս դրել եմ բարձին, ու հիշողությունների բզզոցն ինձ հանգիստ չի տալիս: Ինչու՞ է ամեն ինչ գիշերն այսքան գունեղ դառնում: Ինչու՞ է գիշերն ամեն ինչ մարդուն թվում թեթև, մատչելի, իսկ այն, ինչ անհասանելի է, նվաճելի է դառնում երազանքով: Երևի նրա համար, որ առանց մեր այդ երազանքների իրականությունը անտանելի կլիներ մեզ համար: Երազանքներ, որոնցով մենք խաբում ենք ինքներս մեզ … Երազանքներ նորից քեզ տեսնելու, ձեռքդ բռնելու, քեզ ամուր գրկելու, հեռվից քո փոքրիկ, փայլուն աչքերը տեսնելու, բայց միևնույն ժամանակ քեզ մոռանալու, քեզ գլխիցս հանելու մասին: Հենց այս գրողի տարած երազանքների ազդեցության արդյունքն էր, որ մի գիշեր որոշեցի մի կողմ դնել հպարտությունս ու գրել քեզ, հուսալով, որ դու այնպիսի անհամբերությամբ ես սպասում իմ նամակին, ինչպիսի անհամբերությամբ սպասում եմ ես քոնին: Հուսալով, որ լիալուսինը մեզնից թաքուն իրականություն է դարձրել «ՄԵՐ» երազանքը … Վերջապես գրեցի այն ամենը ինչ կար սրտումս, ինչը չէի հասցրել քեզ ասել և մնում էր միայն սեղմել այդ ճակատագրական «ՈՒՂԱՐԿԵԼ» կոճակը, և ես արեցի դա, սեղմեցի ու … Ու արդեն երկրորդ ամիսն է սպասում եմ պատասխանիդ: ՈՒ ՄԻԱՅՆ հիմա եմ հասկանում, որ այդ կոճակը սեղմելուց առաջ մոռացել էի մի բան. այն, որ այդ չնչին, ՓՈՔՐԻԿ ՃԱՆՃԵՐԻ «ՄԻՍԻԱՆ» այս աշխարհում միայն մարդկանց անհանգստություն պատճառելն է և, որ ՆՐԱՆՔ ԶՈՒՐԿ ԵՆ ՄԱՐԴԿԱՅԻՆ ԲՈԼՈՐ ԶԳԱՑՄՈՒՆՔՆԵՐԻՑ … Թերևս հիմա եմ հասկանում, որ մարդ իրեն կարող է խաբել նաև իրականությամբ … Եվ դա ավելի վտանգավոր է …

Հեղինակ՝ Անի Ղուշչյան
Սեղմեք այստեղ՝ ստեղծագործությունը Գրքամոլ էջում կարդալու համար: